Survival of the fittest.
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
26 Januari 2012 | Tanzania, Same
Ha Mzungu’s,
Lang geleden al vertelde mijn aardrijkskundeleraar op Mill Hill dat er twee stellingen heel belangrijk waren:
1- Struggle for life: Vechten om te leven.
2- Survival of the fittest: Alleen de sterksten zullen overleven.
Welnu, hier in het Same-Hospital gaan deze levensmotto’s dagelijks hand in hand.
Vandaag een willekeurige dag op de Maternity Ward. Een moeder en pasgeborene waren net overleden toen ik kwam. Er waren problemen opgetreden tijdens de bevalling en met de eenvoudige middelen die ter beschikking waren konden ze niet gered worden. Een groot drama, de moeder liet 7 kinderen na.
Kort daarna een moeder met bloedgroep Bnegatief. Echo’s maken kunnen ze hier niet en tijdens de bevalling bleek de placenta voor te liggen. Een pole, pole, “spoed-sectio” volgde.
Gelukkig had het jongetje dezelfde bloedgroep als de moeder. Er was namelijk helemaal geen transfusiebloed voorradig. Moeder en kind maken het goed.
Even later een losgelaten placenta. Wij zouden in NL zeggen: struggle for life voor moeder en kind, gas erop en naar de OK. Hier moet de patiënt dus zelf vechten voor zijn leven.
Op z’n elf en dertigst verzamelde zich een OK-team van drie mensen. Een vpk die als anaesthesist speelt, een operateur en een OK-assistente (tevens hoofd verplegingsdienst). De patiënte was inmiddels in shock. De baby het eerste kwartier levenloos. Met CPR en een zuurstofapparaat van ons TSZ leven ingeblazen, hortend en stotend kwam het op gang. Als de baby sterk is zal zij overleven, survival of the fittest, zij (meisje) zal het op eigen kracht moeten doen, geen kinderarts, geen neonatologie die haar helpt.
De operatie van de moeder verliep ook moeizaam, ze had veel bloed verloren. Er was één zakje bloed voor haar. Na de OK, natuurlijk geen verkoever, eerst nog een wandelingetje met de brancard buitenom door de “tuinen van het ziekenhuis”,meteen op een 10 persoonszaal met 15 patiënten kon ze strugglen for her life. Haar dochtertje naast haar in hetzelfde bed lag ook te survivallen. Als ze sterk is zal ze overleven. Ze zullen het op eigen kracht moeten doen. Niemand keek er meer naar om. This is Africa.
Overigens zie je hier helemaal geen oude mensen. Noch aktieve senioren op de fiets, noch opa’s en oma’s met hun kleinkinderen in de weer en al helemaal geen overgrootouders achter een rollator in een verzorgingstehuis.
De gemiddelde leeftijd in Tanzania is maar 46 jaar momenteel. Dit is vooral te wijten aan de aidsepidemie, maar ook aan andere ziektes, malaria en ondervoeding. Er gaan dus veel kinderen dood tot leeftijd van 5 jaar (1:7) en boven 30 jaar. Ook this is Africa.
En dan om met iets lachwekkends af te sluiten: vandaag hadden alle baby’s met zwart potlood opgetekende wenkbrauwen. Je weet niet wat je ziet. Ook this is Africa..
Lang geleden al vertelde mijn aardrijkskundeleraar op Mill Hill dat er twee stellingen heel belangrijk waren:
1- Struggle for life: Vechten om te leven.
2- Survival of the fittest: Alleen de sterksten zullen overleven.
Welnu, hier in het Same-Hospital gaan deze levensmotto’s dagelijks hand in hand.
Vandaag een willekeurige dag op de Maternity Ward. Een moeder en pasgeborene waren net overleden toen ik kwam. Er waren problemen opgetreden tijdens de bevalling en met de eenvoudige middelen die ter beschikking waren konden ze niet gered worden. Een groot drama, de moeder liet 7 kinderen na.
Kort daarna een moeder met bloedgroep Bnegatief. Echo’s maken kunnen ze hier niet en tijdens de bevalling bleek de placenta voor te liggen. Een pole, pole, “spoed-sectio” volgde.
Gelukkig had het jongetje dezelfde bloedgroep als de moeder. Er was namelijk helemaal geen transfusiebloed voorradig. Moeder en kind maken het goed.
Even later een losgelaten placenta. Wij zouden in NL zeggen: struggle for life voor moeder en kind, gas erop en naar de OK. Hier moet de patiënt dus zelf vechten voor zijn leven.
Op z’n elf en dertigst verzamelde zich een OK-team van drie mensen. Een vpk die als anaesthesist speelt, een operateur en een OK-assistente (tevens hoofd verplegingsdienst). De patiënte was inmiddels in shock. De baby het eerste kwartier levenloos. Met CPR en een zuurstofapparaat van ons TSZ leven ingeblazen, hortend en stotend kwam het op gang. Als de baby sterk is zal zij overleven, survival of the fittest, zij (meisje) zal het op eigen kracht moeten doen, geen kinderarts, geen neonatologie die haar helpt.
De operatie van de moeder verliep ook moeizaam, ze had veel bloed verloren. Er was één zakje bloed voor haar. Na de OK, natuurlijk geen verkoever, eerst nog een wandelingetje met de brancard buitenom door de “tuinen van het ziekenhuis”,meteen op een 10 persoonszaal met 15 patiënten kon ze strugglen for her life. Haar dochtertje naast haar in hetzelfde bed lag ook te survivallen. Als ze sterk is zal ze overleven. Ze zullen het op eigen kracht moeten doen. Niemand keek er meer naar om. This is Africa.
Overigens zie je hier helemaal geen oude mensen. Noch aktieve senioren op de fiets, noch opa’s en oma’s met hun kleinkinderen in de weer en al helemaal geen overgrootouders achter een rollator in een verzorgingstehuis.
De gemiddelde leeftijd in Tanzania is maar 46 jaar momenteel. Dit is vooral te wijten aan de aidsepidemie, maar ook aan andere ziektes, malaria en ondervoeding. Er gaan dus veel kinderen dood tot leeftijd van 5 jaar (1:7) en boven 30 jaar. Ook this is Africa.
En dan om met iets lachwekkends af te sluiten: vandaag hadden alle baby’s met zwart potlood opgetekende wenkbrauwen. Je weet niet wat je ziet. Ook this is Africa..
-
26 Januari 2012 - 18:16
Anneke (bdv):
ha margot, het is of ik mijn ervaring van suriname teruglees.zal je daar nog wel eens over vertellen. het is een hard leven, maar zij accepteren...
de eerste tijd trok ik het mij enorm aan, later ook leren accepteren.
groetjes anneke -
27 Januari 2012 - 19:10
Wanda:
Het lijkt wel een film, alleen jij maakt het echt mee, ik hoop dat je nog een beetje kunt slapen. X -
27 Januari 2012 - 21:18
Pierrette Van Gestel:
Dag Margot, wat een ontroerend verslag. Wie had gedacht dat je de lessen van dhr Prinsen zo in praktijk zou ervaren! Succes daar en blijf ons alsjeblieft op de hoogte houden! -
28 Januari 2012 - 11:05
Henny En Dré:
Hoi Margot, Dat het zo erg was had ik me niet voor kunnen stellen, en wat zijn wij dan enorm verwend!!! Wat is het sclecht verdeeld in de wereld! Groetjes ta tante Henny -
28 Januari 2012 - 18:12
Peter Van Dinter:
Ja, ja, bij het verhaaltje van de met zwart opgtekendw wenkbrauwen moet ik gelijk terug denken aan de foto van Margot, gemaakt tijdens haar verpleegstersopleiding op de kinderafdeling: Margot poseert in de nachtdienst met een 5-tal baby's klaar wakker en allemaal met de fles: ja, de baby's even aantikken maakte de foto leuker. Herinneringen... groetjes Peter -
29 Januari 2012 - 19:46
Marijke De Jongh:
Hallo margot wat een indrukwekkende verhalen leef met je mee werk ze met dit goede werk marijke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
