Morningreport
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
16 Februari 2012 | Tanzania, Same
Iedere morgen om 7.45u is het “morningreport”. In het fysiotherapie-zaaltje boven op de berg, onbereikbaar voor de doelgroep. Het staat vol met nooit gebruikte rekjes, een loopbar, en nog wat museumstukken. Achter de “behandeltafel”nemen de Medical Officer in Charge,zeg maar ziekenhuisdirecteur tevens hoofdarts, alsmede de Matron, hoofd verplegingsdienst, tevens OK-assistente plaats. Maar eerst wachten we op het uitvegen van het zaaltje, een dagelijks ritueel. Het ligt nl. vol met bloemblaadjes, er zitten geen ramen in.
Vervolgens schuiven alle medewerkers aan op de gymzaalbanken,artsen, verpleging, laborant, apotheker, enz. Dan komen de twee verpleegkundigen van de nachtdienst binnen en geven overdracht. De opnames, de overledenen enz. Doordat zij met de rug naar het publiek toe zitten is het onverstaanbaar, al is het in zeer gebrekkig engels, wat verplicht is. Temeer daar er continue mobiele telefoons afgaan.Vervolgens worden er 2 of 3 casusssen uitgelicht en is de bedoeling dat er gediscussieerd wordt over het te volgen beleid. Vanmorgen was er een patiënt, opgenomen met diagnose heftig braken. Er zijn hier dus nauwelijks onderzoeken mogelijk, waarop het voorstel kwam om de patiënt maar open te snijden op de operatietafel. Kon dan evt. meteen verholpen worden en anders gewoon weer dichtmaken. Tsja, gastroscopie is toch iets minder belastend. Zo worden er hier ook erg veel keizersnedes gedaan, simpelweg omdat er geen echo-apparaat is.
De andere casus was een patiënt die heftig bleef bloeden uit zijn neus en heel veel hoofdpijn. Geen trauma, plotseling ontstaan. Het was niet te stoppen. Vitamine K is out of stock. Na discussie besloten om de patiënt over te plaatsen naar het KCMC, het universiteitsziekenhuis 115km verderop in Moshi. Heb aangeboden om mee te gaan met ambulance. Er was natuurlijk geen bloeddruk gemeten bij pat. enz. Ons ziekenhuis bezit sinds kort een prachtige ambulance, een Landcruiser 4x4. Nauwelijks equipment erin. Een losse brancard. Nog voor we de ziekenhuispoort uit waren zat er weet ik wie allemaal in de ambulance. Allemaal om boodschappen te doen in Moshi.
Er loopt hier maar één geasfalteerde eenbaansweg, grofweg van Arusha naar Dar Es Salaam, de rest is zandpad. Dus alle verkeer gaat over deze ene weg. Fietsers, waterkarren, de Masai met hun koeien en geiten, de lopende schoolgaande kinderen en de overlaadde vrachtwagens en bussen. De weg naar Moshi is prachtig. Omringt door de PareMountains, de bergketen op de grens van Kenia en Tanzania, je ziet in de verte de Kilimanjaro, uitgestrekte sisalvelden, al die lopende mensen langs de weg die op hun hoofd van alles en nog wat dragen, emmers water van 20 ltr, takkenbossen om het vuur aan te maken, zakken rijst, enz. De schoolkinderen in uniform, met dikke truien in de kleuren van de vlag, bij 35 gr. Iedereen is onderweg. Overigens zie je niemand in dit land op straat eten of drinken! Ook wordt er niet gerookt.
Heel veel wegrestaurantjes met rode cocacolatafeltjes en -stoeltjes van plastic en gezellige muziek. De marktjes onderweg met kolenvuurtjes, de watermeloenen, de ananassen, tomaten, heel veel mango’s en bananen, groene en gele. De mensen dragen heel kleurige kleding, zien er allemaal netjes uit. De vrouwen hebben allemaal de haren gevlochten in hele kleine vlechtjes. Ze willen eigenlijk stijl haar hebben, dan maken ze hele dunne vlechtjes, lijkt het net stijl. Met kunsthaar maken ze die dan lang. Extensions dus.
Als boeren van het platteland kwamen we in Moshi aan na 1,5u. Nadat de patiënt afgeleverd was hebben we nog drie uur besteed aan de boodschappen. O.a. een bezoek aan de bloedbank leverde drie zakjes bloed op (weekvoorraad!) We gingen terug met een ziekenwagen vol lifters voor de terugweg, 10 kg spinazie, 3 zakjes bloed (bij 35gr), toen waren we natuurlijk erg hongerig en dorstig, dus uurtje bij wegrestaurantje verpoost.
Aangezien we maar één ambulance hebben was er al die tijd dus geen in de hele regio van Same..
Nog even update over de patiëntjes van de kinderafdeling:
Als een wonder is het Masai-kindje wat 5 dagen in coma heeft gelegen ontwaakt! Zij had slechts 10% overlevingskans. Ze trekt al weer rond, achter op de rug bij moeders.
Het kind van de krokodillebeet, was de neus en achterhoofd, is ook al weer naar huis. Hij maakt het goed.
Het brandwondenkind van 5 jaar ligt er nog. De wonden genezen langzaam. De bijenhoning erop hebben we gestopt, onmenselijk pijnlijk het verwijderen ervan. Heb in Moshi steriele vette gazen gekocht, gaat veel beter nu. Echter, hij is heel erg getraumatiseerd. Regelmatig kinderen die op weg naar school aangereden worden. Een ligt nu met kleefpleisterrekverband. Helemaal niets aan speelgoed om de zinnen te verzetten. Ben een soort creche begonnen nu op de kinderafd. Ook de altijd aanwezige moeders vinden het prachtig en de leerlingen doen net zo goed mee.
Jullie allemaal een hele gezellige carnaval, maak het niet te bont! Alaaf!!
De ijstijd is ook weer voorbij heb ik begrepen. Had wel graag een paar mooie tochten willen schaatsen op m’n Eageltjes. Maar dit is allemaal onvergetelijk. Het is niet uit te leggen. Altijd en overal lieve kindertjes, die heel veel hoop hebben op een mooie toekomst.
Tob e continued. Badaaye, Margot.
Nu ga ik een paar dagen op safari, later daarover weer een verhaaltje.
Afgelopen weekend op safari geweest in Mukomazi National Park, 8km hiervandaan.
Te voet, met ranger en groot geweer. Samen met m’n huisgenote Silvy uit Italië.
Giraffen, struisvogels, prachtig allemaal.
Vervolgens schuiven alle medewerkers aan op de gymzaalbanken,artsen, verpleging, laborant, apotheker, enz. Dan komen de twee verpleegkundigen van de nachtdienst binnen en geven overdracht. De opnames, de overledenen enz. Doordat zij met de rug naar het publiek toe zitten is het onverstaanbaar, al is het in zeer gebrekkig engels, wat verplicht is. Temeer daar er continue mobiele telefoons afgaan.Vervolgens worden er 2 of 3 casusssen uitgelicht en is de bedoeling dat er gediscussieerd wordt over het te volgen beleid. Vanmorgen was er een patiënt, opgenomen met diagnose heftig braken. Er zijn hier dus nauwelijks onderzoeken mogelijk, waarop het voorstel kwam om de patiënt maar open te snijden op de operatietafel. Kon dan evt. meteen verholpen worden en anders gewoon weer dichtmaken. Tsja, gastroscopie is toch iets minder belastend. Zo worden er hier ook erg veel keizersnedes gedaan, simpelweg omdat er geen echo-apparaat is.
De andere casus was een patiënt die heftig bleef bloeden uit zijn neus en heel veel hoofdpijn. Geen trauma, plotseling ontstaan. Het was niet te stoppen. Vitamine K is out of stock. Na discussie besloten om de patiënt over te plaatsen naar het KCMC, het universiteitsziekenhuis 115km verderop in Moshi. Heb aangeboden om mee te gaan met ambulance. Er was natuurlijk geen bloeddruk gemeten bij pat. enz. Ons ziekenhuis bezit sinds kort een prachtige ambulance, een Landcruiser 4x4. Nauwelijks equipment erin. Een losse brancard. Nog voor we de ziekenhuispoort uit waren zat er weet ik wie allemaal in de ambulance. Allemaal om boodschappen te doen in Moshi.
Er loopt hier maar één geasfalteerde eenbaansweg, grofweg van Arusha naar Dar Es Salaam, de rest is zandpad. Dus alle verkeer gaat over deze ene weg. Fietsers, waterkarren, de Masai met hun koeien en geiten, de lopende schoolgaande kinderen en de overlaadde vrachtwagens en bussen. De weg naar Moshi is prachtig. Omringt door de PareMountains, de bergketen op de grens van Kenia en Tanzania, je ziet in de verte de Kilimanjaro, uitgestrekte sisalvelden, al die lopende mensen langs de weg die op hun hoofd van alles en nog wat dragen, emmers water van 20 ltr, takkenbossen om het vuur aan te maken, zakken rijst, enz. De schoolkinderen in uniform, met dikke truien in de kleuren van de vlag, bij 35 gr. Iedereen is onderweg. Overigens zie je niemand in dit land op straat eten of drinken! Ook wordt er niet gerookt.
Heel veel wegrestaurantjes met rode cocacolatafeltjes en -stoeltjes van plastic en gezellige muziek. De marktjes onderweg met kolenvuurtjes, de watermeloenen, de ananassen, tomaten, heel veel mango’s en bananen, groene en gele. De mensen dragen heel kleurige kleding, zien er allemaal netjes uit. De vrouwen hebben allemaal de haren gevlochten in hele kleine vlechtjes. Ze willen eigenlijk stijl haar hebben, dan maken ze hele dunne vlechtjes, lijkt het net stijl. Met kunsthaar maken ze die dan lang. Extensions dus.
Als boeren van het platteland kwamen we in Moshi aan na 1,5u. Nadat de patiënt afgeleverd was hebben we nog drie uur besteed aan de boodschappen. O.a. een bezoek aan de bloedbank leverde drie zakjes bloed op (weekvoorraad!) We gingen terug met een ziekenwagen vol lifters voor de terugweg, 10 kg spinazie, 3 zakjes bloed (bij 35gr), toen waren we natuurlijk erg hongerig en dorstig, dus uurtje bij wegrestaurantje verpoost.
Aangezien we maar één ambulance hebben was er al die tijd dus geen in de hele regio van Same..
Nog even update over de patiëntjes van de kinderafdeling:
Als een wonder is het Masai-kindje wat 5 dagen in coma heeft gelegen ontwaakt! Zij had slechts 10% overlevingskans. Ze trekt al weer rond, achter op de rug bij moeders.
Het kind van de krokodillebeet, was de neus en achterhoofd, is ook al weer naar huis. Hij maakt het goed.
Het brandwondenkind van 5 jaar ligt er nog. De wonden genezen langzaam. De bijenhoning erop hebben we gestopt, onmenselijk pijnlijk het verwijderen ervan. Heb in Moshi steriele vette gazen gekocht, gaat veel beter nu. Echter, hij is heel erg getraumatiseerd. Regelmatig kinderen die op weg naar school aangereden worden. Een ligt nu met kleefpleisterrekverband. Helemaal niets aan speelgoed om de zinnen te verzetten. Ben een soort creche begonnen nu op de kinderafd. Ook de altijd aanwezige moeders vinden het prachtig en de leerlingen doen net zo goed mee.
Jullie allemaal een hele gezellige carnaval, maak het niet te bont! Alaaf!!
De ijstijd is ook weer voorbij heb ik begrepen. Had wel graag een paar mooie tochten willen schaatsen op m’n Eageltjes. Maar dit is allemaal onvergetelijk. Het is niet uit te leggen. Altijd en overal lieve kindertjes, die heel veel hoop hebben op een mooie toekomst.
Tob e continued. Badaaye, Margot.
Nu ga ik een paar dagen op safari, later daarover weer een verhaaltje.
Afgelopen weekend op safari geweest in Mukomazi National Park, 8km hiervandaan.
Te voet, met ranger en groot geweer. Samen met m’n huisgenote Silvy uit Italië.
Giraffen, struisvogels, prachtig allemaal.
-
16 Februari 2012 - 09:30
Pleun:
Ha ma!
Zo goed om te lezen dat je daar helemaal in je element bent! Lekker zorgen en creatieve oplossingen zoeken gaat je goed af!
De komende tijd veel plezier met je mini-vakantie, geniet eens lekker van de (naar het schijnt) prachtige stranden en nog meer safari!
Tot snel! -
16 Februari 2012 - 10:37
Berthe:
Margot wat is jou leven "vol"met geweldige ervaringen, iedere dag is een uitdaging, je begint smorgens en je weet nog niet wat die dag allemaal brengen zal. Je komt ook overal met een missie, helpen/assisteren en goed doen, dat geeft een enorme kik denk ik. Je handen laten wapperen met de meest primitieve middelen, en dat alles naast onze rijkdom en voor iedere situatie de juiste behandeling.
Succes voor iedere dag! groetjes Berthe. -
16 Februari 2012 - 17:22
Yvette:
Hey Margot, Leuke foto's en wat fijn dat het met de kids beter gaat . Wat een enorm avontuur .... weer een ervaring rijker !! Tof dat je fftjes een korte vacantie hebt...veel plezier en ENJOY IT ! Groetjes -
16 Februari 2012 - 19:50
Peter Van Dinter:
hey Margot, nou je Eageltjes hebben ook met Pleun (Grou->Leeuwarden enz.) hun km-ertjes gemaakt. Je verhaaltjes spreken voor zich: de safari ongeveer 'tzelfde als met Daan, Pleun op zondagmorgen in de "Park Beeksebergen 15 jaar geleden ha ha. Canaval? half Ned naar de sneeuw (1-1,5m), hier Alaaf, gr+x Peter -
17 Februari 2012 - 10:58
Louise:
hoi Margot,
heel leuk om te lezen! je schrijft zo beeldend.
wat een onvergetelijke avonturen!
veel plezier met je broers. -
17 Februari 2012 - 11:03
Moeder:
Hoor. Dat jullie goed zijn aangekomen en heeft KLM al die bagage geaccepteerd? Heb er steeds meer bijgeprropt en niet meer gewogen al gehoord van m'n loge? Hier vrij voor carnaval
Pas op voor de wilde dieren en let op de jongens fijne tijd Gr. Moeder -
17 Februari 2012 - 13:14
Jolanda Kapteijns:
Hoi Margot,
wat een belevenissen. super leuk en om nooit te vergeten volgens mij.
Veel plezier op safari en werk ze.
groetjes
jolanda -
19 Februari 2012 - 15:09
Pierre:
Alaaf Margot!!
Nou Margot het is hier wisselend met het weer betreft , natte sneeuw, regen , hagel , klote dus.!! Ben dan ook niet naar de opstoet gegaan, komt natuurlijk ook dat we jou hier missen .!! Wat een story heb je weer geschilderd , geweldig gewoon. Ben trots op je , maar jou kennende , dit is het voor jou , zelf beslissingen nemen en organiseren dat kun jij als geen ander.Ga lekker door zo , maar ook tegelijk genieten , een paar fijne vrije dagen wens ik jou toe , geniet ervan.!! Gr. Pierre. -
20 Februari 2012 - 15:23
Jan Rensen:
Hoi, Margot!
Kwam er pas gisteren bij toeval achter dat je in Same zit en heb zojuist in een ruk door AL je verslagen gelezen. Nou, ik moet zeggen, JIJ hebt talent zeg, fantastisch hoe je zo beeldend en met veel humor alle situaties beschrijft; je zou zo een goede collumniste wezen. En dan die profielfoto; je bent in 30 jaar tijd niets veranderd; nog steeds dezelfde lachebek, schitterend. We moesten bij terugkomst maar eens snel een keer bijkletsen, temeer daar er zich hier prive ook heavy dingen afspelen. Geniet van de resterende weken en vooral; blijf schrijven. En die carnaval, ja, 30 jaar terug zat jij ook telkens in ons groepje en gingen we vaak naar Goirle, een onvergetelijke tijd. Hee, 't allerbeste en natuurlijk ook veel groeten van Myriam. DOEI!!! -
20 Februari 2012 - 16:28
Myriam Van Den Brand:
He die Margot, net als Jan heb ik in 1 ruk al je verhalen gelezen, erg mooi en soms ook heel schokkend! Wat zijn wij toch verwend he zonder dat we er bij stil staan. Heb me dat wel vaker gerealiseerd na onze lange reizen maar terug in je eigen landje ben je het, helaas, weer snel vergeten.
Je schrijft echt bijzonder grappig, boeiend en betrokken. Super om te lezen!
Blijf nog maar een tijdje daar zodat we er nog wat langer van kunnen genieten, Peter redt zich vast wel.
Kus. -
24 Februari 2012 - 19:39
Peter Vrijsen:
hallo margot
lees dat je je erg vermaakt daar in donker afrika
zal straks weer wennen zijn ons
rijke kikkerlandje
geniet er nog maar van
groetjes peter -
25 Februari 2012 - 14:20
Anka:
Ik zie ineens op de foto's dat je ook bij sister Shoo thuis bent geweest. Lieve kindjes heeft ze he :) Nog 45 dagen, je bent op de helft!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
