Van Tam-Tam naar Mobiel
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
07 Maart 2012 | Tanzania, Same
Tuut, tuut, Ring, ring, bliep, bliep.
Iedereen heeft er een, vaak twee, soms drie, soms een gedeeld met familie. Een mobieltje. Altijd prepaid. Het is niet meer weg te denken uit de Afrikaanse maatschappij. Op iedere straathoek verkopen ze telefoonkaarten, van 50ct.
Er zijn drie providers: Airtel, Vodafone en Tigo. En in ieder dorpje kun je je laten registeren.Gratis.De concurentie is moordend, overal hangen grote reclameborden. Een maatschappij had dus de klamboes in het ziekenhuis gesponsord.
Men wil het liefst twee providers, dus twee telefoons of één toestel voor twee simkaarten. Dan tel je mee. Hun mobieltje is hun alles. Ze hebben meestal de uitschuifbare variant, vaak een oude Nokia die wij 10 jaar geleden gebruikten. Sommigen kunnen er al een fotootje mee maken. Ze bellen altijd heel kort of smsen.Ze zeggen een zin en hangen dan op, ze wachten je antwoord niet af. Dan ben ik nog in de telefoon aan het praten, hebben ze allang opgehangen.De bedoeling is waarschijnlijk dat je ze terugbelt, kost het hun geen beltegoed. Iedere minuut van de dag kijken ze of ze toch maar geen berichtje missen. Mobieltjes zijn zeker niet verboden in het ziekenhuis. Overal liggen ze aan de oplader. De couveuze is hiervoor een ideale plek, stofvrij. Bij de verpleging gaat een inkomend telefoontje voor alles.
De dokter heeft er meestal drie, voor iedere provider een ander toestel. Gewichtig wordt er tijdens een gesprek met hen toch een aantal keren weer gecheckt of ze niet gemist worden. Ze hebben geen doktersjas aan, dus mobieltjes in de hand.
Onlangs op audiëntie bij de Medical Officer in Charge verontschuldigde deze zich, hij had geen beltegoed meer op zijn telefoons..
De Masai heeft er een. In de ene hand een stok, in de andere klemmen ze hun mobieltje en wat los geld. Portemonee kennen ze niet.
De fraters hebben er twee, de nonnen meestal een. De kerk is de enige plaats waar hij uit staat. Met God communiceer je niet per mobiel.
In de lounchebanken, voor en na het eten, zitten ze met z’n tienen, stuk voor stuk met hun zwarte madonna te spelen. Daar zit ik dan tussen met m’n smartphone, te internetten..
Onlangs werd ik gebeld, waarop de fraters zeiden: Allah voor je aan de telefoon.., na die Zanzibar-geschiedenis.
De kraamvrouw heeft er een. Die wordt vaak meer gekoesterd dan de baby.
De pikipiki-chauffeur, de buschauffeurs, de taxichauffeurs, handsfree? Nooit van gehoord.
En overal krassen ze die kaartjes van het beltegoed open.
De meest bijzondere ringtonen hoor je de hele dag, want continue gaan die dingen af.Het is nooit dat er niemand gebeld wordt.
Doordat niemand hier een tas bij zich draagt, dus altijd in de hand. Die kangas die de vrouwen dragen zitten geen zakken in.
Als het licht ’s avonds weer eens is uitgevallen, geen nood, zaklamp is niet nodig, we schijnen bij met de mobiel.
En de “nieuwere”types die muziek kunnen downloaden vinden ze prachtig. Op de hardste stand galmt de muziek.
Soms maak ik wel eens een filmpje van hen met m’n smartphone. Of ze water zien branden, de eerste keer in hun leven dat ze zichzelf zien en horen praten. Vooral de Masai gaan helemaal uit hun dak. Ze krijgen er niet genoeg van.
Als hier onze oude smartphones over een paar jaar geïntroduceerd worden en ze kunnen mobiel internetten… Dan wordt hier een heel nieuw tijdperk geboren.Dan willen ze allemaal zo’n ding. Mobiel internet is hier vele malen goedkoper. Misschien kunnen ze vast op onze oude typemachines met 10 vingers blind leren typen.
Vooralsnog zitten ze nog allemaal hier achter onze oma’s trapnaaimachines, Singers, de kleding te maken, op straat. Met het mobieltje ernaast. Ze maken er wel prachtige jurken mee. M’n nieuwe is bijna klaar.
Waar zijn nu onze oude typemachines eigenlijk gebleven?
Iedereen heeft er een, vaak twee, soms drie, soms een gedeeld met familie. Een mobieltje. Altijd prepaid. Het is niet meer weg te denken uit de Afrikaanse maatschappij. Op iedere straathoek verkopen ze telefoonkaarten, van 50ct.
Er zijn drie providers: Airtel, Vodafone en Tigo. En in ieder dorpje kun je je laten registeren.Gratis.De concurentie is moordend, overal hangen grote reclameborden. Een maatschappij had dus de klamboes in het ziekenhuis gesponsord.
Men wil het liefst twee providers, dus twee telefoons of één toestel voor twee simkaarten. Dan tel je mee. Hun mobieltje is hun alles. Ze hebben meestal de uitschuifbare variant, vaak een oude Nokia die wij 10 jaar geleden gebruikten. Sommigen kunnen er al een fotootje mee maken. Ze bellen altijd heel kort of smsen.Ze zeggen een zin en hangen dan op, ze wachten je antwoord niet af. Dan ben ik nog in de telefoon aan het praten, hebben ze allang opgehangen.De bedoeling is waarschijnlijk dat je ze terugbelt, kost het hun geen beltegoed. Iedere minuut van de dag kijken ze of ze toch maar geen berichtje missen. Mobieltjes zijn zeker niet verboden in het ziekenhuis. Overal liggen ze aan de oplader. De couveuze is hiervoor een ideale plek, stofvrij. Bij de verpleging gaat een inkomend telefoontje voor alles.
De dokter heeft er meestal drie, voor iedere provider een ander toestel. Gewichtig wordt er tijdens een gesprek met hen toch een aantal keren weer gecheckt of ze niet gemist worden. Ze hebben geen doktersjas aan, dus mobieltjes in de hand.
Onlangs op audiëntie bij de Medical Officer in Charge verontschuldigde deze zich, hij had geen beltegoed meer op zijn telefoons..
De Masai heeft er een. In de ene hand een stok, in de andere klemmen ze hun mobieltje en wat los geld. Portemonee kennen ze niet.
De fraters hebben er twee, de nonnen meestal een. De kerk is de enige plaats waar hij uit staat. Met God communiceer je niet per mobiel.
In de lounchebanken, voor en na het eten, zitten ze met z’n tienen, stuk voor stuk met hun zwarte madonna te spelen. Daar zit ik dan tussen met m’n smartphone, te internetten..
Onlangs werd ik gebeld, waarop de fraters zeiden: Allah voor je aan de telefoon.., na die Zanzibar-geschiedenis.
De kraamvrouw heeft er een. Die wordt vaak meer gekoesterd dan de baby.
De pikipiki-chauffeur, de buschauffeurs, de taxichauffeurs, handsfree? Nooit van gehoord.
En overal krassen ze die kaartjes van het beltegoed open.
De meest bijzondere ringtonen hoor je de hele dag, want continue gaan die dingen af.Het is nooit dat er niemand gebeld wordt.
Doordat niemand hier een tas bij zich draagt, dus altijd in de hand. Die kangas die de vrouwen dragen zitten geen zakken in.
Als het licht ’s avonds weer eens is uitgevallen, geen nood, zaklamp is niet nodig, we schijnen bij met de mobiel.
En de “nieuwere”types die muziek kunnen downloaden vinden ze prachtig. Op de hardste stand galmt de muziek.
Soms maak ik wel eens een filmpje van hen met m’n smartphone. Of ze water zien branden, de eerste keer in hun leven dat ze zichzelf zien en horen praten. Vooral de Masai gaan helemaal uit hun dak. Ze krijgen er niet genoeg van.
Als hier onze oude smartphones over een paar jaar geïntroduceerd worden en ze kunnen mobiel internetten… Dan wordt hier een heel nieuw tijdperk geboren.Dan willen ze allemaal zo’n ding. Mobiel internet is hier vele malen goedkoper. Misschien kunnen ze vast op onze oude typemachines met 10 vingers blind leren typen.
Vooralsnog zitten ze nog allemaal hier achter onze oma’s trapnaaimachines, Singers, de kleding te maken, op straat. Met het mobieltje ernaast. Ze maken er wel prachtige jurken mee. M’n nieuwe is bijna klaar.
Waar zijn nu onze oude typemachines eigenlijk gebleven?
-
07 Maart 2012 - 15:37
Wiljo:
net als hier dus. De volgende generatie heeft geen rechter hand meer maar een telefoonklem/-houder. -
08 Maart 2012 - 09:33
Mary:
Ik weet nog 1 keer dat ik in een hotel beltegoed wilde kopen. Het meisje zei als je mij het geld geeft ga ik het regelen. Ik geef haar iets van 4 euro. En inderdaad ze kwam terug met wisselgeld en een beltegoed van 50 cent, dat kunnen wij ons echt niet voorstellen. -
08 Maart 2012 - 11:14
Moeder:
Laatste drie verhaaltjes nu gelezen mooi hoor volg je iedere dag volgens de laatste foto is je neus oké de jongens hebben nog altijd verhalen en krijg nu ook foto's op papier via de Hema mooie tijd NOS
En tot schrijfs dikke kus -
08 Maart 2012 - 19:05
Henny En Dré:
Hoi Margot, Wat een leuke verhalen, het doet mij denken aan Hôpital Cantonal in Geneve waar ik gewerkt heb 50 jaar geleden daar lagen ook 30 mannen op één zaal!! Lieve groetjes Ta Tante Henny -
08 Maart 2012 - 20:51
Henriette:
wat ben ik elke keer blij met jouw verhalen. Onvoorstelbaar hoe het wereldje daar is. Je schrijft en beschrijft geweldig en zo beeldend. Gelukkig met veel details. De foto's zijn dan de slagroom op het taartje. -
10 Maart 2012 - 09:17
Anna-Marie:
Ik geniet van je verhalen uit Tanzania.
Vooral het verhaal over de school met zijn vele leerlingen en weinig leerresultaten. De laatste zin vh verhaal sprak me erg aan. Zou leuk zijn als je op scholen je verhaal gaat vertellen. Worden ze een keer met hun neus op de fieten gedrukt over hoe luxe ons bestaan is!!!
Groeten en benut je tijd want je bent zo goed bezig. -
14 Maart 2012 - 13:41
Bernie:
hi margot,
even van het decor verdwenen. hoe is het met je neus? alles goed gekomen?
wat een mooie levendige schrijfstijl heb je. hoe herkenbaar je verhalen zijn als je zelf in een 3e wereld land bent geweest. de busrit vergelijkbaar met guatemala en nepal, de taxi in india, ralph moest zelfs voor 2 betalen omdat de indiers zo schraal zijn. ja ralph nam volgens hun 2 zitplekken in beslag. het probleem met de plasticzakjes die te pas en onpas worden uitgedeeld werd de nationale bloem van zuid afrika genoemd. ook daar "versierde" het plastic elke boom en heester. het water te kort, ik genoot na terugkomst uit india al van het doortrekken van onze wc. je waardeerd de "gewone"simpele dingen hier veel meer als je anders gezien hebt. triest maar zo werkt het helaas wel.
geniet nog met volle teugen van de sterrenhemel, de geuren, kleuren en geluiden van het afrikaanse continent.
heel veel liefs en ik verheug me erop je weer te zien -
14 Maart 2012 - 15:10
Bernie:
nou je brengt wat teweeg. heb net de verhalen aan dominique laten lezen. weet je wat haar reactie was. uit de grond van dr hart zei ze mam daar moeten we een keer heen gaan om te helpen. ze zag de foto's van de schol en schrok behoorlijk. dus wie weet moeten we voor volgend jaar een afrikaanse werkvakantie plannen.
zijn er trouwens ook windmolenprojecten voor opwekken van energie? je geeft aan dat het er wel waait
nou lauverd tot de volgende keer
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
