Improvements in Same Hospital.

Een hele week in Same en iedere dag even naar het hospitaal. Leuk iedereen weer te zien, ze zijn me niet vergeten. Overal goedlachse gezichten, drie keer handen schudden enz.
De kraamafdeling druk bevolkt met Masai. Nog steeds twee moeders en twee babies in 'e'en bed. Op de kinderafdeling kadootjes uitgedeeld. Weinig veranderd. Destijds door mij gesponsorde matrassen waren er nog en zagen er goed uit. Nieuwe dekens zelfs. Ziekenhuislakens werden nog steeds gewassen met koud water maar er was water.
De nieuwe chirurgische afdeling staat al 1 1/2 jr leeg, klaar om gebruikt te worden. Het wachten is op de matrassen en goed nieuws: daar heeft Ton nu voor gezorgd!

's Middags voor " the lost and found organization" op pad.100 schriftjes gekocht en heel veel rugzakjes van onze basisschoolkinderen gekregen. Top!! 27 kinderen konden we voorzien van rugzak, een aantal schooluniformen, pennen, schoenen. Voor eenieder was er wat. Net Sinterklaas.
Zij waren erg dankbaar en zongen het Tanzaniaanse volkslied, waarop wij weer kwamen met " ons Tilburgs Tsjutsjuwawa-liedje, alom bekend hier inmiddels. Want in nazingen zijn ze erg goed.

Nadien een arm gezin bezocht dat support nodig heeft. Een vader met 8 kinderen in een lemen hutje. Er stond een 2pers bed waar ze alle 9 in sliepen. Als je nl in de breedte gaat liggen dan kan dat. Wel allemaal tegelijk omdraaien 's nachts.
In dat hutje was geen kast, geen tafel en stoelen. Ze hadden ook geen andere kleren. En zo weinig eten dat ze net niet dood gingen. Ze zaten vaak op de drempel van het hutje. De oudste kinderen zorgden voor de jongeren, vaak op de rug, want vader moest werken.

Teruggelopen naar Same, hand in hand met de schoolkinderen, erg gezellig!

Maar weer even verder over de vooruitgang in het ziekenhuis.
Volgende dag kwamen op Maternity en er was net een Siamese tweeling geboren. Voldragen, na 40 weken zwangerschap. Kwam levenloos ter wereld. Vier beentjes, vier armpjes, 1 navelstreng, 1 hoofd met vier oortjes, 1 borstkas.
Moeder moest meteen van de verlostafel opstaan en naar de verloskunde-afdeling lopen. Aldaar moest zij in een bed kruipen bij een pas bevallen moeder met gezonde baby. Niemand bekommerde zich om de moeder, vreselijk. De zaalvisite ging gewoon door.
Toen werden we geroepen naar naastgelegen zwangerenafdeling. Assistentie geboden bij een vrouw die op zaal lag te bevallen. Kindje opgevangen, een 8 ponder. De andere aanstaande moedertjes, zo'n 12, keken toe.. This is Africa, leve de improvements. Exact als twee jaar geleden.
Voor de verdrietige moeder water en thee en koek gehaald in zh restaurant.

We konden er even niet meer tegen en zijn gevlucht naar de kinderafdeling. Aldaar een kind van 9 jr, helemaal niet in orde. Leek neurologisch. Ook aan zijn lot overgelaten. Moeder was in paniek. 's middags is het manneke overleden.
Geen onderzoeksmethodes, geen diagnose, maar vooral geen love and tender care. Geen empathie. Dat is toch het allerergste hier.
Ook weer een kind met brandwonden. Iedere dag moet het " in bad" .
Een vieze kuip en een heel vies hok. Schreeuwend wordt hij daar naar toe getrokken. Het gaat door merg en been. Helemaal getraumatiseerd. Vervolgens wordt de opgesmeerde honing van de dag tevoren eraf " gewassen". Dan weer opnieuw insmeren. De verpleegkundigen lijken gevoelloos.
Precies als twee jaar geleden. Leve de improvements.
We begrijpen er niets van en kunnen er niet meer tegen en gaan.

Zit in een internetcaf'e, moeizaam om verhaaltjes te plaatsen.
Het volgende verhaal is een stuk vrolijker. To be continued.