De röntgenfoto.
Blijf op de hoogte en volg Margot
17 Maart 2018 | Tanzania, Same
Onze dispensary is booming. Er liggen 15 patiënten opgenomen met zéér uiteenlopende ziektebeelden. Babies, kinderen, tieners, mannen, vrouwen, opa's en oma's. Af en toe bevallingen. En dan zo'n 50 poliklinische patiënten per dag, 6 dagen per week, die van heinde en ver voor een consult komen.
Rustig 2 uur heen en 2 uur terug lopen of 2 uur met de bromfiets om even onze dr Amini te zien. Hij maakt ze allemaal beter, al is het dat ze zich door zijn charme en aandacht al weer beter voelen.
De staff bestaat uit 6 verpleegkundigen die in wisselende diensten werken. Ook ik ben momenteel staffmember, wat inhoud dat je gratis medicijnen krijgt voor je familie, lees: mijn kinderen hier.
Momenteel zijn er ook 10 leerlingverpleegkundigen uit het hele land. Zij moeten nog alles leren tot en met de schriftjes op nummer leggen bij de receptie. Dagelijks krijgen ze één uur les van de dokter.
Deze week is het tweede gedeelte van de solar geïnstalleerd. Kadootje van mij nadat ik ooit 's avonds zag dat er een vinger gehecht werd bij mobile phonelight.
De installateurs kwamen met de bromfiets vanuit Same, de solar achterop in een doos. Zo'n 3 uur brommen. Ze hadden heel veel regen gehad onderweg en waren verdwaald. Er is ook nergens bewegwijzering.
De arbodienst zou wel wat opmerkingen hebben als ze zouden zien hoe een oude stoel op een oud tafeltje ging om de lampen te monteren.
Een TL balk bij de ingang, lampen op de mannenafdeling, totaal in 5 ruimtes. Een schakelkast (batterij met opslag) en twee panelen op het dak.
Er is zó vaak stroomuitval hier, zeker 40% van de tijd, omdat de elektriciteitspalen boven de grond zijn en steeds omwaaien.
Het resultaat mocht er zijn! Alles werkte meteen, prachtig! En twee telefoonopladers! Zo fijn als de stroom al 3 dagen off is. Zelfs een radiootje voor muziek is bijgeleverd. Iedereen blij!
Het tweede is het zuurstofapparaat (wat ik vorige keer meegebracht heb). Een serieus zieke vijftiger lag voor het open raam naar zuurstof te happen. Hart- en longfalen. Toen er eindelijk weer stroom was zuurstof gegeven. Zijn spO2 verbeterde onmiddellijk van 84% naar 95%! Zooo, daar worden we vrolijk van! De patiënt nog het meest.
Het was duidelijk, we moeten een longfoto van deze man hebben voor verder beleid. Nu kan dat 10 km verderop alleen op ma+do.
Dus in de ambulance met de patiënt (zonder zuurstof), familie, 5 verpleegkundigen mee (konden ze gelijk even shoppen). Een vooroorlogs röntgenapparaat, een gepensioneerde laborant en voor E7,- kregen we de foto mee, inclusief hangapparatuur. 2 sleutelbeenderen, één min of meer zwarte long stonden erop. De rest was wit, oef, serieus niet goed. En weer terug naar Kighare, gauw aan de zuurstof.
Het derde is de sprekende bloeddrukmeter bij de receptie. Een ware attractie. Als ook de weegschaal. Ze gaan er achterstevoren op staan of zijwaarts. Meestal komt het gewicht niet boven de 45kg. Hoe simpel kun je gelukkig zijn. Kleurig gekleden vrouwen en mannen in pak en hoed op. Ze maken er echt een uitje van.
Zo kabbelt het leven hier voort en vliegen mijn drie weken voorbij.
Als ik "naar huis" loop komen de kinderen me al tegemoet. Ze staan rustig al een uurtje op me te wachten. En dan vechten wie m'n tas mag dragen. Er valt altijd wel een banaantje te scoren, of een pen bij "sister Margrettie". En dan mogen ze komen spelen met autootjes, poppen, puzzels, duplo en wat al niet meer.
Het zonnetje schijnt lekker zo'n 28C, dus de solarpanelen worden automatisch gevoed, de zuurstofconcentrator borrelt zacht, de wind ruist door de bananenbomen, kiswahili op de achtergrond, ja het pole pole life kan zuster Margretti hier best heel lang volhouden...
Rustig 2 uur heen en 2 uur terug lopen of 2 uur met de bromfiets om even onze dr Amini te zien. Hij maakt ze allemaal beter, al is het dat ze zich door zijn charme en aandacht al weer beter voelen.
De staff bestaat uit 6 verpleegkundigen die in wisselende diensten werken. Ook ik ben momenteel staffmember, wat inhoud dat je gratis medicijnen krijgt voor je familie, lees: mijn kinderen hier.
Momenteel zijn er ook 10 leerlingverpleegkundigen uit het hele land. Zij moeten nog alles leren tot en met de schriftjes op nummer leggen bij de receptie. Dagelijks krijgen ze één uur les van de dokter.
Deze week is het tweede gedeelte van de solar geïnstalleerd. Kadootje van mij nadat ik ooit 's avonds zag dat er een vinger gehecht werd bij mobile phonelight.
De installateurs kwamen met de bromfiets vanuit Same, de solar achterop in een doos. Zo'n 3 uur brommen. Ze hadden heel veel regen gehad onderweg en waren verdwaald. Er is ook nergens bewegwijzering.
De arbodienst zou wel wat opmerkingen hebben als ze zouden zien hoe een oude stoel op een oud tafeltje ging om de lampen te monteren.
Een TL balk bij de ingang, lampen op de mannenafdeling, totaal in 5 ruimtes. Een schakelkast (batterij met opslag) en twee panelen op het dak.
Er is zó vaak stroomuitval hier, zeker 40% van de tijd, omdat de elektriciteitspalen boven de grond zijn en steeds omwaaien.
Het resultaat mocht er zijn! Alles werkte meteen, prachtig! En twee telefoonopladers! Zo fijn als de stroom al 3 dagen off is. Zelfs een radiootje voor muziek is bijgeleverd. Iedereen blij!
Het tweede is het zuurstofapparaat (wat ik vorige keer meegebracht heb). Een serieus zieke vijftiger lag voor het open raam naar zuurstof te happen. Hart- en longfalen. Toen er eindelijk weer stroom was zuurstof gegeven. Zijn spO2 verbeterde onmiddellijk van 84% naar 95%! Zooo, daar worden we vrolijk van! De patiënt nog het meest.
Het was duidelijk, we moeten een longfoto van deze man hebben voor verder beleid. Nu kan dat 10 km verderop alleen op ma+do.
Dus in de ambulance met de patiënt (zonder zuurstof), familie, 5 verpleegkundigen mee (konden ze gelijk even shoppen). Een vooroorlogs röntgenapparaat, een gepensioneerde laborant en voor E7,- kregen we de foto mee, inclusief hangapparatuur. 2 sleutelbeenderen, één min of meer zwarte long stonden erop. De rest was wit, oef, serieus niet goed. En weer terug naar Kighare, gauw aan de zuurstof.
Het derde is de sprekende bloeddrukmeter bij de receptie. Een ware attractie. Als ook de weegschaal. Ze gaan er achterstevoren op staan of zijwaarts. Meestal komt het gewicht niet boven de 45kg. Hoe simpel kun je gelukkig zijn. Kleurig gekleden vrouwen en mannen in pak en hoed op. Ze maken er echt een uitje van.
Zo kabbelt het leven hier voort en vliegen mijn drie weken voorbij.
Als ik "naar huis" loop komen de kinderen me al tegemoet. Ze staan rustig al een uurtje op me te wachten. En dan vechten wie m'n tas mag dragen. Er valt altijd wel een banaantje te scoren, of een pen bij "sister Margrettie". En dan mogen ze komen spelen met autootjes, poppen, puzzels, duplo en wat al niet meer.
Het zonnetje schijnt lekker zo'n 28C, dus de solarpanelen worden automatisch gevoed, de zuurstofconcentrator borrelt zacht, de wind ruist door de bananenbomen, kiswahili op de achtergrond, ja het pole pole life kan zuster Margretti hier best heel lang volhouden...
-
18 Maart 2018 - 09:09
Mathilde:
en nu ben je hier weer terug in de kou en sneeuw zuster Margretti, wat zul je het de eerste dagen gaan missen.
maar hopen dat ook hier de zon gauw gaat schijnen, dan kletsen we wat bij met kopje koffie,
groetjes,
je buuf -
18 Maart 2018 - 13:47
Marijke:
Ha Margot,
Wat een mooi verhaal weer, hulp kun je daar wel geven moet een goed gevoel geven als het met weinig middelen toch weer iets bereikt.
Nog fijne dagen en goede reis terug.
Marijke. -
18 Maart 2018 - 13:50
Marga:
Fijn verhaal! Welcome back! Hoop dat je er woensdag bij kunt zijn voor Wandelen voor Water. Tot dan groetjes
-
18 Maart 2018 - 17:54
Henny:
Hallo Margot,
weer heel interessant verhaal en leuk om te lezen!
J doet er wel veel goed werk! lieve groetjes tante Henny -
19 Maart 2018 - 06:12
Marjorie Van Roozendaal:
Ha Margot, wat een herkenbare verhalen weer. Goed joh van die solar, echt TOPPIE!!!! Daar zullen ze ongelofelijk blij mee zijn. En toch.....een druppel op een gloeiende plaat, er is nog zoveel nodig. Als ik hier in Same om me heen kijk, realiseer ik me dat, als het gaat lukken, het nog lang gaat duren. Maar stapje voor stapje moet het toch lukken om ook hier een stukje welvaart te realiseren, samen met de bevolking en, niet onbelangrijk, de regering hier. Maar ze hebben nog veel te doen. Kijk naar deze week, de ene overstroming na de andere, wat is prioritei?????? Ik weet het soms ook niet. Jij bent inmiddels weer thuis. Lekker met die sneeuw -
21 Maart 2018 - 15:48
Pierre :
Hoi Margot , wat een belevenis toch weer allemaal geweldig om te lezen . Jij verdiend de hemel op aarde ha ha . Ik weet wat het is om mensen gelukkig te zien , het geeft enorm veel voldoening dat is in Indonesië precies het zelfde , maar bij jou zijn ze toch noch armer .
Nou Margot succes en tot ziens misschien de 28e ?
Gr. Pierre.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
