Mei 2024

De landschappen onder ons volgen elkaar in rap tempo op.

Amsterdam in vogelvlucht, waterrijk, bruggen, havens, kanalen en IJsselmeer glijden voorbij.

Even later zien we besneeuwde Alpentoppen, kilometers ver uitgestrekt.

Salzburg, Zagreb, Tessaloniki, langs de Turkse kust af, over de Middelandse Zee, door naar Egypte. Vanaf Caïro volgen we de Nijl en zien zand, zand en nog eens zand onder ons. En wat een historie ligt daar begraven. Farao’s, koningen, hotemetoten en nog te ontdekken bodemschatten. Het moet al heet zijn hier beneden.

De stewardessen schrijden geruisloos op sneakers door de cabine. Ja, dat mag sinds vorige week!

Samen met Renske ben ik op weg naar Tanzania. 2 jaar geleden mocht ze niet mee, we waren al op de luchthaven, maar haar paspoort was niet precies nog 6 maanden geldig.. Vandaag stonden alle lichten op groen, zo kan het ook, eindelijk.

In een pikdonkere nacht landen we op Kilimanjaro. Uit het vliegtuigtrapje stappen we de zo andere wereld in. De geur van Afrika en de warme avondlucht komen ons tegemoet, op naar nieuwe avonturen.

Een dag in Moshi waar we de traditionelefietstocht gedaan hebben en toevallig met Judith, Benedict en hun kinderen gelunched. Een dag in Same waar we in het ziekenhuis oude bekenden hebben opgezocht.

Na drie dagen reizen aangekomen, met veel aangegroeide bagage, in het paradijsje op de berg. Er heerst een grote bedrijvigheid. Ons samengestelde gezin is uitgebreid met een Oegandese frater, wij noemen hem King Kong naar zijn gestalte, twee klasse-assistenten Michael en Laurent en Joshua, assistent frater. En allemaal mee eten. Het is werkelijk niet aan te slepen wat die mannen eten. Maar moeder (ik) is weer thuis en laat alle verkopers langskomen, zeg maar als de Picnic. Alleen geen elektrische karretjes maar op het hoofd.

Het assortiment is wat kleiner ook: gele en groene bananen, rode uien, aubergines,

1 liter melk, nog warm, recht van de koe (voor 6 pers.), rijst, bruine bonen en soms bakken de nonnetjes brood.

Ik nodig iedereen die wat kilo’s kwijt wil hier een maandje mee te eten..

De monocultuur is echt een probleem. Onze King Kong is dus een shamba begonnen met maar liefst 1000 tomatenplanten. Helaas zijn ze nog steeds groen.

Maar als je denkt een kilo worteltjes te kunnen krijgen…

Mijn meegenomen paksoi en venkel hebben het uiteindelijk niet gered.

De school gaat fantastisch. Er wordt geleerd, gespeeld, gelachen en gewerkt in de schooltuin. Keurig lopen de kinderen in een blauw uniform.

De kleuterklas kan echter nog wel begeleiding gebruiken. Er wordt nog veel te veel op het bord geschreven en nageschreeuwd. Zelf denken en initiatief mist.

Dus hebben we ons hierop proberen te storten. Nieuwe boeken en veel samendoen met de juffen. Sinds dit jaar is er een nieuwe syllabus en ik zie wel vooruitgang nu.

Vijf klassen hebben we nu en de kinderen willen ons allemaal in de klas, want dat betekent iets leuks doen. Meestal iets creatiefs. Nou, je kunt je ei wel kwijt hier!

Ook heb ik in Class 3 (groep 5) wat lesjes Frans gegeven. Facultatief, volgens het lesprogramma. Heel leuk en tenslotte wordt in geheel West-Afrika Frans gesproken.

Iedere les begon met naar Franse muziek luisteren en eindigde met een quiz.

Historie, geografie, Parijs, euro’s, paspoort en vooral aanschouwelijk onderwijs.

Zo wordt ongemerkt de wereld een beetje groter voor ze.

Veel complimenten voor Mister Simon, het hoofd van de school. Hij stuurt het team van leerkrachten aan en erg belangrijk hij zorgt voor een goede sfeer, orde en regelmaat. Verguld is hij met mijn oude laptop, waarin hij de resultaten van de leerlingen, de proefwerken en alle correspondentie digitaal verwerkt.

Zelf is hij leerkracht van de moeilijkste Class 2 met zovele “rugzakkindjes”.

Ondertussen heeft hij de schooltuin aangelegd met prachtige bloemen en de weg naar Mvango, waar veel leerlingen vandaan komen, verbreedt. Het was maar een bospaadje. Ieder kind heeft daarlangs nu een boom geplant waar ze verantwoordelijk voor zijn.

En dan plots weer een ongeval. Een bromfiets reed veel te hard in het donker. Hij wilde een voetbalwedstrijd zien en schepte een oudere man die te voet was.

Helaas, de oudere man had een open beenfraktuur en werd achterop een bromfiets naar ons ziekenhuisje gereden. Alsook de bromfietsman die minstens een zware hersenschudding had.

We hebben ze gestabiliseerd. Dat betekent de grote verwondingen in het gezicht met grote steken gehecht. Veel infuus gegeven. Het open been gespalkt met een kartonnen doos. Daarover strak verband. En dan in onze ambulance naar Bombo,

10 km verderop waar ze tegenwoordig een digitaal röntgenapparaat hebben!

Ze hebben geen notie hoe je een patiënt overdraagt van bed naar ambulance en zouden met vieren allemaal een arm en een been pakken…

Uiteindelijk moest deze man toch nog 5 uur in een ambulance naar Moshi, daar is de dichtstbijzijnde orthopeed. Dit behoeft specialistisch werk. Dat moet een helse rit worden, de weg kennende…We vrezen voor de man en zijn been..

Denkende aan onze slachtoffers in Oostenrijk, waar de helikopters boven de pistes cirkelen om een pick-up service te doen als het nodig is!

Nog altijd ben ik iedere morgen te vinden in het ziekenhuisje. Veel te leuk om de patiënten in te schrijven, uit te vogelen hoe oud ze zijn, een passende achternaam te geven, de vele hypertensie patiënten van dieetadviezen te voorzien. Op dinsdag het kleurrijke festival van opgedirkte moedertjes met baby’s op de rug voor “Clinic”, van heinde en ver, voor wegen en vaccinaties.

Jullie begrijpen vast dat met een groeiende school, ziekenhuisje en allerlei sociale aktiviteiten, uren in de kerk bij een verblijf op de pastorie, het gedoe met “even douchen” en allerlei andere processen die veel langer duren als bij ons er deze keer geen tijd was voor een verhaaltje.

Inmiddels ben ik weer thuis, beetje bijkomen en genieten van onze luxe. Het overvloedige eten, de keuze is reuze in de supermarkten. Altijd elektriciteit en warme douches zoveel je wilt.

Dus mensen, geniet extra van al deze luxe en realiseer je dat een deel van onze wereldbevolking hier helemaal geen toegang tot heeft. Die iedere dag opnieuw moeten zoeken hoe het hoofd boven water te houden.

Dan wil ik jullie nog attenderen op het feit dat we een website hebben van onze Stichting Mount Karmel Foundation: www.mountkarmelfoundation.com

Iedereen is van harte welkom om donaties te doen. Zoals je zult zien ben je van harte welkom om ons project te bezoeken in Tanzania, voor E50,- p.p./week kun je in het dorpje verblijven met kost en inwoning!

Karibu sana!

Margot.