Recycling.

Wat maken wij ons druk over het scheiden van afval. Drie containers voor de deur.

Als je een theezakje weggooit moet je het zakje bij de tuinafval doen, het nietje en touwtje bij het restafval en het papieren opdrukje bij het oud papier.

Dan niet vergeten de container op de juiste dag buiten te zetten, anders zit je nog twee weken langer met je zooi!

Hier is het leven toch veel makkelijker, wat dat betreft. Bananenschillen en zo gooien we gewoon de berg af, compost.

Niets zit in plastic verpakt; alles in herbruikbare tasjes. Goed puntje van de regering!

Aangezien niemand een koelkast heeft koop je alleen wat je die dag nodig hebt.

Alle plastic flessen worden hergebruikt voor melkfles of kun je inleveren bij het "benzinestation", een klein stalletje waar je één liter benzine kunt kopen voor je bromfiets.

De glazen drankflessen is wel een dingetje. Lukraak worden ze weggegooid. Maar wij bouwen er muurtjes van! Heel stevig en nog mooi ook.

Voor de bouw van onze klassen hebben we als fundering grote stukken gekapte rotsblokken genomen, héél stevig. Earthquake proof!

De kiezels voor in het cement worden met de hand van grote rotsblokken heel klein gemaakt. Iedereen helpt mee, ook de kinderen.

De bakstenen worden hier plaatselijk gebakken, veel steenfabrieken in de omgeving. Klei met water mengen en 72 uur in de oven branden.

Voor de kozijnen kappen we een paar bomen, meer als genoeg hier, prachtig tropisch hardhout, gaat een eeuw mee, in Nederland niet meer te koop.

De dagen vliegen voorbij, schooltje, ziekenhuisje, schooltje, schilderen, soep maken, dorpskinderen vermaken, discussieren met onze huisgenoten en wat al niet meer.

De nodige powercuts en waterchallenges doorstaan. Het went hoor.

En er gebeurd altijd van alles als in een film. Deze week was ik de deuren aan het schilderen in de nieuwbouw van de Dispensary in m'n verfkleren. Er wordt een ernstig zieke patiënt binnengebracht en er was maar één avondzuster.

De verf de verf gelaten, infuus ingebracht met mobiele telefoonlicht en patiënt gestabiliseerd. Terug naar de verf. Welgeteld 15 minuten later wordt er een ziek baby'tje met de bromfiets gebracht. Altijd foute boel als een bromfiets naar de voordeur komt. Terwijl we het baby'tje onderzoeken nóg een bromfiets!

Dit keer een jonge bewusteloze vrouw als middelste van de drie. Gezien de toestand leek me een suikertekort het probleem. En na suikerwater en een infuus knapte ze op en kon ik weer terug naar deuren verven. Schiet lekker op, nog 7 deuren te gaan.

Ook was er 's nachts een vrouw op weg om te komen bevallen, ze haalde het net niet en op een donker bospaadje kondigde de baby zich aan. Gelukkig had de oma een touwtje bij om de navelstreng af te binden en hoogstwaarschijnlijk een Nokia om bij te schijnen.. This is Africa, bij ons zou het voorpaginanieuws zijn.

Diewertje is ondertussen vertrokken, Jan is gekomen. En iedereen verwondert zich over het leven hier, hoe ongecompliceerd, in deze Bananenrepubliek.

Na een weekje zijn ze helemaal ingeburgerd, ken je de hele kinderschare, vind je een powercut heel gewoon, gooi je de bananenschillen zo ver mogelijk de berg af, eet je vlees van dat dode halve varken dat in een hutje hangt en drink je de melk recht van de koe (wel eerst koken).

Maar vanaf volgende week gaan we weer netjes het afval scheiden, het nietje van het zakje en stappen we met gemak de Eerste Wereld in!

Denk eraan jullie containers op tijd aan de straat te zetten!

Warme groet,

Jan, Emmanuel, Joshua, Theonas, Angel, Margot en alle anderen.