Vrije vogel
Blijf op de hoogte en volg Margot
28 Oktober 2020 | Tanzania, Gonja
Afrika! Wat heb ik je gemist! Het down to basic. De sociale rijkdom. De kinderen. Het nuttig zijn daar. Hoog tijd om weer terug te keren! De kust is nog niet helemaal veilig, maar we wagen het er op.
Met de Corona in de backpack voel ik me toch wat veiliger.
Verzekeren lukt nog niet, althans om dood of levend terug vervoerd te worden. Maar laat me dan daar maar lekker rusten onder de bananenbomen.
Ruim een half jaar geleden verliet ik met de allerlaatste vlucht Tanzania. Dat was op 28 maart. De scholen waren dicht, ook zij waren in een "intelligente lockdown".
Maar door de slechte economische omstandigheden waren ze gedwongen om al snel over te gaan tot de orde van de dag.
Scholen, markten, begrafenissen, het leven werd weer geleefd zoals altijd. Er werd gezongen, gedanst en gegroet als tevoren.
En er kwam gee oversterfte.
De president hield zich alleen nog maar bezig met zijn verkiezingscampagne en zijn prestige-projecten, een fly-over in Dar Es Salaam en zijn onderdanen deden wat ze altijd doen en dat is in de overlevingsstand. Nooit geleerd vooruit te denken aan de toekomst of te sparen
Toch nog 150 mensen zitten in ons vliegtuig. Bergbeklimmers, rozenmannen, de gebruikelijke populatie.
Heerlijk om weer in de lucht te zitten!
Net twee weken terug uit Sint Maarten. Het is koud en grijs in Nederland, zowat in lockdown.
De hockey ligt zelfs stil. Geen omstandigheden voor mij om er te vertoeven.
In die twee weken een meet & greet ronde gedaan. Iedereen gezien. Voor al mijn werkgevers hand-en span- en uit de brand diensten vervuld. De KLM gebeld en ik mocht gratis omboeken. Zodoende.
En ik heb er zo'n zin in! Een maandje time-out, geen Corona-statistieken, voorspellingen en deprimerende talkshows. Geen familiebijeenkomsten, feestjes, geen sport, de jus is eraf.
Ik heb met jullie te doen en voel me echt heel bevoorrecht!
Ons schooltje schijnt echt booming te zijn, gegroeid naar 56 kinderen. De ouders zijn trots dat ze voor het eten in het engels kunnen bidden. Ben benieuwd.
Drie dagen later ben ik op de plaats van bestemming. Een dagje Moshi, een dagje Same, de hele zooi van drie koffers en aangroeiende bagage met me meeslepend.
Nergens zie ik meer mondkapjes. Ik reis met overvolle bussen en de begroetingen zijn zeer hartelijk.
Zo leuk om iedereen weer te zien. Oude bekenden in Moshi , oude bekenden in Same. Met lettwrlijk open armen word ik overal ontvangen en geknuffeld.
Het voelt als een Godin aangekomen in de hemel. Pndanks de zeven maanden zijn ze me niet vergeten.
In Same het ziekenhuis bezocht, ook daar gaat het leven gewoon door. De chirurgische afdeling is vervangen in een "private ward" met extra mooie dekens. Het paradepaardje van Zr Azania. Helaas geen bloeddrukmeter, dat dan weer niet.
En de Maternity had 235 bevallingen vorige maand, toch nogal eens drie moeders in één bed.
Gelukkig is de echo en röntgen operationeel.
Dan de berg op naar mijn eindbestemming. Voor de ultieme ambiance geeft de sunset een golden hour kado. Rood en geel in de lucht en dan uitkijkend over Kenya. Wat is het hier toch ongelofelijk mooi.
Passerende bromfietsen, rookpluimpjes, schoolkinderen, bananenbomen, bushgeluiden, schamele hutjes, piepkleine winkeltjes; we zijn weer diep in Afrika.
Het is heerlijk weer, zo'n 28C, precies goed.
Er is altijd veel reuring hier, daarom duurde het even voor dit verhaaltje. Ik leef gewoon het leven met ze, met al zijn ups and downs en dat is toch wel heel bijzonder als enige blanke.
Met z'n alle naar de kerk en extra hard zingen. Zo'n kleurrijk spectakel op zondag.
Dan naar de Goudrivier met de jeugd; spontaan kleden ze zich uit en gaan zwemmen. Geen badkleding, maar dat mag de pret niet drukken.
We leven hier heel dicht bij de natuur. Plots weer naar het ziekenhuisje. De zus van de dokter is in shock. Dan ben je hier vrijwel kansloos. Nog geprobeerd om haar naar een angroter ziekenhuis te vervoeren, helaas is ze onderweg gestorven
Iedereen bedroefd en een week geen dokter in onze dispensary. Pole sana. Dus overmorgen de begrafenis.
Alles is nu in de ban van de verkiezingen. Morgen is het zo ver. Wordt Magafully herkozen voor vijf jaar?
Men moet gaan stemmen in de gemeente waar men ingeschreven staat. Dat is voor velen een dagreis ver. Daarom is het morgen voor iedereen een vrije dag.
De stemmen worden met de hand geteld, daar gaan een paar dagen overheen. De dag daarna is een islamitische feestdag. Nog een vrije dag voor iedereen. Ja zo gaat dat hier. Van ieder geloof pik je een graantje mee.
Ook de kinderen zijn me niet vergeten en dat is wederzijds. Ik weet nog precies hoe ze heten en sommigen zijn een kop groter geworden.
We hebben weer veel plezier, doen spelletjes en als aapjes dartelen ze om me heen.
Hoe meer basic, hoe groter de lol. Dieren nadoen, gekke bekken trekken, wat stoeien. Het leven is zo simpel hier.
In de ochtenden ga ik naar de ziekenpost. Daar is het altijd verassend. Van heinde en ver komen ze met verwondingen (bushknife), forse hypertensies (veel te zout eten), hoogzwanger, of gewoon omdat ze weer eens de dokter willen zien.
Vandaag weer de vaccinaties gedaan bij de babietjes. Als prinsesjes komen ze aangezet. De grotere kinderen mogen in de office komen, mee medicijnzakjes vouwen en plakken.
En ik laat me verassen wat de komende weken ons zal brengen.
Één ding is zeker, volgens mij mis ik niets in Nederland.
Iedereen krijgt de hartelijke groeten van deze lieve mensen. Ze vragen altijd naar jullie.
Tot snel en stay healthy, of kom gewoon hiernaartoe! Karibu sana!
No Corona here, no Corona here....
Met de Corona in de backpack voel ik me toch wat veiliger.
Verzekeren lukt nog niet, althans om dood of levend terug vervoerd te worden. Maar laat me dan daar maar lekker rusten onder de bananenbomen.
Ruim een half jaar geleden verliet ik met de allerlaatste vlucht Tanzania. Dat was op 28 maart. De scholen waren dicht, ook zij waren in een "intelligente lockdown".
Maar door de slechte economische omstandigheden waren ze gedwongen om al snel over te gaan tot de orde van de dag.
Scholen, markten, begrafenissen, het leven werd weer geleefd zoals altijd. Er werd gezongen, gedanst en gegroet als tevoren.
En er kwam gee oversterfte.
De president hield zich alleen nog maar bezig met zijn verkiezingscampagne en zijn prestige-projecten, een fly-over in Dar Es Salaam en zijn onderdanen deden wat ze altijd doen en dat is in de overlevingsstand. Nooit geleerd vooruit te denken aan de toekomst of te sparen
Toch nog 150 mensen zitten in ons vliegtuig. Bergbeklimmers, rozenmannen, de gebruikelijke populatie.
Heerlijk om weer in de lucht te zitten!
Net twee weken terug uit Sint Maarten. Het is koud en grijs in Nederland, zowat in lockdown.
De hockey ligt zelfs stil. Geen omstandigheden voor mij om er te vertoeven.
In die twee weken een meet & greet ronde gedaan. Iedereen gezien. Voor al mijn werkgevers hand-en span- en uit de brand diensten vervuld. De KLM gebeld en ik mocht gratis omboeken. Zodoende.
En ik heb er zo'n zin in! Een maandje time-out, geen Corona-statistieken, voorspellingen en deprimerende talkshows. Geen familiebijeenkomsten, feestjes, geen sport, de jus is eraf.
Ik heb met jullie te doen en voel me echt heel bevoorrecht!
Ons schooltje schijnt echt booming te zijn, gegroeid naar 56 kinderen. De ouders zijn trots dat ze voor het eten in het engels kunnen bidden. Ben benieuwd.
Drie dagen later ben ik op de plaats van bestemming. Een dagje Moshi, een dagje Same, de hele zooi van drie koffers en aangroeiende bagage met me meeslepend.
Nergens zie ik meer mondkapjes. Ik reis met overvolle bussen en de begroetingen zijn zeer hartelijk.
Zo leuk om iedereen weer te zien. Oude bekenden in Moshi , oude bekenden in Same. Met lettwrlijk open armen word ik overal ontvangen en geknuffeld.
Het voelt als een Godin aangekomen in de hemel. Pndanks de zeven maanden zijn ze me niet vergeten.
In Same het ziekenhuis bezocht, ook daar gaat het leven gewoon door. De chirurgische afdeling is vervangen in een "private ward" met extra mooie dekens. Het paradepaardje van Zr Azania. Helaas geen bloeddrukmeter, dat dan weer niet.
En de Maternity had 235 bevallingen vorige maand, toch nogal eens drie moeders in één bed.
Gelukkig is de echo en röntgen operationeel.
Dan de berg op naar mijn eindbestemming. Voor de ultieme ambiance geeft de sunset een golden hour kado. Rood en geel in de lucht en dan uitkijkend over Kenya. Wat is het hier toch ongelofelijk mooi.
Passerende bromfietsen, rookpluimpjes, schoolkinderen, bananenbomen, bushgeluiden, schamele hutjes, piepkleine winkeltjes; we zijn weer diep in Afrika.
Het is heerlijk weer, zo'n 28C, precies goed.
Er is altijd veel reuring hier, daarom duurde het even voor dit verhaaltje. Ik leef gewoon het leven met ze, met al zijn ups and downs en dat is toch wel heel bijzonder als enige blanke.
Met z'n alle naar de kerk en extra hard zingen. Zo'n kleurrijk spectakel op zondag.
Dan naar de Goudrivier met de jeugd; spontaan kleden ze zich uit en gaan zwemmen. Geen badkleding, maar dat mag de pret niet drukken.
We leven hier heel dicht bij de natuur. Plots weer naar het ziekenhuisje. De zus van de dokter is in shock. Dan ben je hier vrijwel kansloos. Nog geprobeerd om haar naar een angroter ziekenhuis te vervoeren, helaas is ze onderweg gestorven
Iedereen bedroefd en een week geen dokter in onze dispensary. Pole sana. Dus overmorgen de begrafenis.
Alles is nu in de ban van de verkiezingen. Morgen is het zo ver. Wordt Magafully herkozen voor vijf jaar?
Men moet gaan stemmen in de gemeente waar men ingeschreven staat. Dat is voor velen een dagreis ver. Daarom is het morgen voor iedereen een vrije dag.
De stemmen worden met de hand geteld, daar gaan een paar dagen overheen. De dag daarna is een islamitische feestdag. Nog een vrije dag voor iedereen. Ja zo gaat dat hier. Van ieder geloof pik je een graantje mee.
Ook de kinderen zijn me niet vergeten en dat is wederzijds. Ik weet nog precies hoe ze heten en sommigen zijn een kop groter geworden.
We hebben weer veel plezier, doen spelletjes en als aapjes dartelen ze om me heen.
Hoe meer basic, hoe groter de lol. Dieren nadoen, gekke bekken trekken, wat stoeien. Het leven is zo simpel hier.
In de ochtenden ga ik naar de ziekenpost. Daar is het altijd verassend. Van heinde en ver komen ze met verwondingen (bushknife), forse hypertensies (veel te zout eten), hoogzwanger, of gewoon omdat ze weer eens de dokter willen zien.
Vandaag weer de vaccinaties gedaan bij de babietjes. Als prinsesjes komen ze aangezet. De grotere kinderen mogen in de office komen, mee medicijnzakjes vouwen en plakken.
En ik laat me verassen wat de komende weken ons zal brengen.
Één ding is zeker, volgens mij mis ik niets in Nederland.
Iedereen krijgt de hartelijke groeten van deze lieve mensen. Ze vragen altijd naar jullie.
Tot snel en stay healthy, of kom gewoon hiernaartoe! Karibu sana!
No Corona here, no Corona here....
-
28 Oktober 2020 - 14:26
Marga:
Fijn om te lezen Margot. En tja...dan mis ik het toch: de mensen, de projecten, het werk, het land. Next time! dan maar. Geniet jij maar ervan de komende maand. -
28 Oktober 2020 - 14:31
Jan:
Geweldig dat je weer daar bent! Gewoon bananen plukken van de boom en er niet onder gaan liggen. Voel met je mee, beter nu niet in Nederland zijn hier veiliger en hier merk je er in de dagelijkse beslommeringen weinig van. Besloten gemeenschap van iets 130 mensen (min 1 sinds gisteren) en tegen de berg en soort van natuurlijke quarantaine. Boodschapjes naar beneden en verder in het dorp. Soms nog naar het strand op de mooie dagen maar dan ben je meestal ook alleen, Nagenoeg alle toeristen zijn weg. Ben blij dat je weer op je stekkie bent en niks missen in Nederland.............. Ik ben er ook allang niet meer. ( denk knipoog). -
28 Oktober 2020 - 17:13
Kan Rensen:
Hoi Margot, fijn om weer wat te horen. Hier alles zoals jij beschreef. Steeds meer Corona en ook verzet ertegen. De teststraat in Breda is al aangevallen en mensen bedreigd, moet niet gekker worden!!!
Ons romantisch etentje in een kasteel met overnachting en 5- gangendiner voor mijn verjaardag,met wijnarrangement gaat ws ook niet door; na 20 u geen alcohol dus dan wordt het een stuk minder. Maar ja , alleen maar een belachelijk luxeprobleem natuurlijk. Wij halen af en toe wat eten in huis van restaurants om ze zo te steunen, moet toch IETS doen he .
Gelukkig kunnen Myriam en ik ons goed bezighouden, dat scheelt heel wat. Nou Margot, geniet ervan En tot hoorde: schrijfs/ mails/ Whatsapp. Doei !!! -
28 Oktober 2020 - 17:55
Silvia:
Wat heerlijk voor jou Margot. Terug in Tanzania, dat is echt weer genieten. Maak er een hele mooie maand van. En inderdaad hier mis je nu niks. Lieve groet Sil -
28 Oktober 2020 - 18:26
Myriam:
He Kuis, goed om weer wat van je te horen. Heb het gevoel dat je daar echt als een koningin ontvangen bent!
Hier vandaag echt herfstweer, regen en wind, maar dat klinkt best gezellig als je binnen zit te diamond painten.
Veel valt er niet te beleven en van de talkshows word je ook niet vrolijk, dan maar een lekkere serie op Netflix, een mens moet toch wat.
Jij veel plezier daar, neem aan dat de poppetjes weer mee zijn en ik heb nu al zin in je volgende verhaal. -
28 Oktober 2020 - 19:53
Dorien:
Ah Margot wat heerlijk dat je daar weer zit!
En wat zou ik graag een keer mee willen !
Geniet ervan en schrijf je verhalen ! -
28 Oktober 2020 - 20:24
Sjef En Annelies :
Wat heerlijk voor je Margot, dat je weer op die fijne plek bent.
Geniet er maar lekker van, en doe iedereen de hartelijke groeten.
Kwa heri
-
28 Oktober 2020 - 21:13
Ingrid:
Waaahh margot, met jou verhaal zit ik ook weer lekker even in Tanzania! Ik voel je helemaal! Respect wel hoe jij dit doet! Natuurlijk vergeten ze zo'n topper niet! Hakuna matata! Liefs Ingrid (en een dikke knuffel van mijn kindjes aan jou) -
29 Oktober 2020 - 10:38
Ton Pulles:
Hoi Margot,
Ik had niet gedacht dat je zo snel alweer in Kighare zou zitten. na je Sint-Maarten avontuur.
Maar wel heel leuk natuurlijk.
Leuk om te lezen dat je zo hartelijk ontvangen wordt en inmiddels echt deel uitmaakt van de gemeenschap daar. Helemaal top.
Ik wens je een fijn verblijf daar toe, maar dat gaat vast lukken. -
29 Oktober 2020 - 16:20
Peter Aarts:
Wat een reiziger ben je Margot. Geweldig om nu weer in Tanzania te zijn. Geniet er van. Wat mooi ook om even niet geconfronteerd te zijn met Covid-19. Wij blijven hier druk met testen en voor ons zitten er voorlopig geen repats of medische escorteringen naar buitenland in. Blijf vooral gezond. Groetjes van VZA collega Peter Aarts.
-
01 November 2020 - 21:43
Christel Hockey:
Met veel plezier je verhaal gelezen Margot! Wat heerlijk voor je en vooral in deze tijd. Ik ben jaloers. Geniet ervan!! Liefs, Christel -
03 November 2020 - 09:44
Marian:
Wat kun je toch geweldig schrijven Margot!
Fijn dat je daar bent en ik snap wel dat ze je niet vergeten zijn!
Geniet ervan de komende tijd en hopelijk zien we elkaar dit jaar nog bij BJ!
Lieve groet Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
