Logeren bij oma.

Feestje om bij oma te logeren. Menig kind heeft er goede herinneringen aan. Je krijgt extra aandacht, snoepjes en koekjes en andere slecht-voor-tanden dingen.
Leuke uitstapjes worden geregeld, je krijgt privileges die je thuis niet hebt.
Een extra dimensie als opa ook nog zich van de beste kant laat zien, verhaaltjes vertelt, spelletjes mee doet of je uit school haalt.

Het is zo dat de gemiddelde opa en oma tegenwoordig nog dik in het arbeidzame deel van hun leven zitten in vergelijking met een generatie geleden. Persoonlijk vind ik dat geen vooruitgang.
Als ik zelf met pensioen mag gaan zijn de kleinkinderen al 9 en 7 jaar.
Dan kunnen ze al zelf fietsen, aankleden en hebben ze hun zwemdiploma.

Slechts spaarzame tijd kan ik nu met ze doorbrengen en ze kennen oma meer van het telefoonscherm (en dan nog vaak omringd door heel veel donkere kindertjes) dan van het op schoot zitten en verhaaltjes voorlezen.
Maar als de blauwe Peugot komt zijn ze toch wel enthousiast. En soms, heel soms, mogen ze mee om bij oma te logeren en dan gaan we heel veel leuke dingen doen!

Hier in Tanzania gaat het anders.
De oma's wonen vaak in de dorpjes, de kinderen zijn weggetrokken naar de grote stad om werk te zoeken en daar gesettled en een gezin gesticht.
Opa is meestal niet meer in beeld, als ik al eerder vertelde,
"verloren" in de grote stad.

Dus grootmoeder woont alleen in zo'n piepklein huisje waar ze vroeger met zeven kinderen woonde, die nu allemaal uitgevlogen zijn.
Dat kun je hier niet maken. Ocharm, je laat oma toch niet alleen water halen?! En wie draagt haar inkopen als ze naar de markt gaat? En helemaal geen gezelschap als het donker is?
Dat kan echt niet!

Dus wat doen we dan in Tanzania?
We geven oma één of twee kleinkinderen. Kadootje! Zawadi!
Dat betekent dat de moeder een kind van rond de zes jaar naar oma gaat brengen, meestal in een verre uithoek van het land.
Het kind mag daar gaan logeren, zes tot tien jaar lang!
Meestal meisjes, die zijn makkelijker te hanteren.
Voor het eerst zien ze elkaar. Moeder zegt dag met het handje en zal haar dochtertje minstens twee jaar niet zien.
Te ver, de reis is te kostbaar. Kun je je voorstellen?

Zo ook Jannètje.
Op een gegeven moment werd ik een hutje ingetrokken.
Het was een gezellige boel. Oma, kinderen, kleinkinderen.
Wat bleek? Er was een wissel. Eliza, een heel lief meisje die ik goed ken, had de leeftijd van de middelbare school bereikt en de ouders vonden het beter dat ze naar een kostschool ging.
Ze had zes jaar bij oma gewoond.
Altijd gaf ik oorbellen voor oma, dan dit, dan dat. Bibi was heilig voor haar.

Dus Eliza ging, Jannètje kwam.
Vers, zes jaar, bij oma logeren. En de volgende dag stond oma al aan de schoolpoort met Jannètje. Naam, leeftijd en afkomst werden gemeld. Hier heb je ze, zorg er goed voor.

En Jannètje genoot! Van alle leeftijdsgenootjes, van de mooie spulletjes. Ze paste zich heel goed aan, moest echt wel een plaatsje zoeken en had echt wel dipjes dat ze wel heel erg de moeder miste. Maar dan troostten we haar.
Dat gaat helemaal goedkomen met Jannètje en misschien heeft ze wel een beter leven nu dan bij moeders en vele broertjes en zusjes in de grote stad. Wie zal het zeggen?
Haar oma is er in ieder geval mee geholpen en kan van een onbezorgde oude dag genieten.

En haar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, de Gifty, Anna, Amy, Quiny, Sele, Vanessa en nog vele anderen zijn ook
"tijdelijk" bij oma aan het logeren.

En samen hebben we het heel gezellig, doen leuke dingen, lezen verhaaltjes voor, leren schoenen strikken, zwemmen, gaan naar de markt en brengen dan ook voor de oma's de groenten mee, iedereen blij!

Mij zien ze als een "tijdelijke moeder" en als ik vertel dat ik ook oma ben moeten ze heel hard lachen. En kunnen niet genoeg krijgen van de filmpjes van een fietsend kleinkind of een kruipende baby.

Uit school komen ze theedrinken en spelen. We gaan ergens naar toe en ik probeer ze wat te leren. Ik vertel ze over Nederland en ze willen allemaal komen.

Als afscheid kreeg ik eitjes van ze, zelfs een hond, avocado's, kanga's, etc., etc. Uiteraard weer een woordje in de kerk met daverend applaus.

Het was weer een fantastische maand, het leven weer ten volle gevierd. Verwend met een professionele kok die drie maal per dag een topmaaltijd bereidde van alleen lokale gerechten en natuurlijk voedsel. Oh, wat eten wij dan toch slecht in Nederland.

Ook in de Dispensary weer de nodige uitdagingen, maar gisterochtend een klein wondertje. Een moeder meldde zich met een prematuur geboren kindje van één week oud bij de receptie. Een zwak vogeltje, het woog 2.4 kg, dat koorts zou hebben.
Geduldig zat ze haar beurt af te wachten. Mijn intuïtie vertelde me dat ze voorrang moest hebben. Ook kende ik de moeder, nòg een streepje voor.

Terwijl ze de dokterskamer binnenstapte zag ik het leven uit het baby'tje wegglijden. Het mondje viel open, de huidskleur werd wit, harttonen waren heel zwak.
Onze zuurstofmachine stond in de kamer ernaast en binnen de minuut lag de baby aan de zuurstof, met -dankzij Marjorie!!-
een passend neusbrilletje voor een prematuurtje!
Langzaam kwam er weer leven in en begon het te huilen!
Mungu akubariki! God was met ons.
Natuurlijk kwam de priester meteen even langs om het te dopen. This is Africa!

Het voelde als een escape uit Coronaland.
Maar aangezien deze oma nog in het arbeidzame deel van haar leven zit, zal ze het toch weer moeten facen.

Maar de horizon is breed en ons land heeft overzeese gebiedsdelen.
Vanaf 1 december ga ik drie maanden op Bonaire wonen en werken, een Nederlandse gemeente, maar je hebt niet de kou
en het grijze.
Ook daar zijn Coronapatiënten en ik begrijp dat alle opa's en oma's daar op vakantie mogen komen! Karibu Sana!
En mocht je er dan onverhoopt Corona oplopen zul je me daar treffen in het ziekenhuis van Kralendijk, 40 uur per week.
Mèt pensioenopbouw, haha!

Stay healthy! Tot snel!


P.S.: Ben net weer terug! Opgehaald door een grote Dreamliner 787. Een bedbank voor iedere passagier.
Veel afzwaaiende stewardessen op Schiphol, ballonnen, liedjes, daverend applaus, even géén gepaste afstand..
Ook voor onze seniorpurser Hanny was het de laatste vlucht na 40 jaar trouwe dienst.
Zij mocht van de zonsondergangen gaan genieten met een glaasje wijn memoreerde men in een speech.
Beetje jaloers, dat wel....

Voor de foto's: ga naar "het overzicht", dan rechtsboven openen de groene vierkantjes.