In de Missie
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
05 April 2012 | Tanzania, Same
De Heilige week in de Missie.
Even een hoofdstuk over de heilige week. Ten slotte zit ik hier in de Catholic Diocese. Heb toch veel bewondering voor de nederlandse missionarissen die het grootste deel van hun leven hier hebben doorgebracht. Zij werden naar de missie gestuurd, aanvankelijk om de inboorlingen te bekeren tot het katholieke geloof, om zieltjes te winnen.
Vaak Nederland nog niet uitgeweest, gingen ze met de stoomboot naar Afrika. Ieder katholiek gezin had wel een frater in de missie. Het moederleed om zijn afwezigheid werd ruimschoots vergoed door de nieuwe wereld waarin de familie terecht kwam: missionarissen met verlof brachten verhalen over zoonlief in de bush en tafelden mee op zondag, zodat rode wijnvlekken achterbleven op het damasten tafellaken en het hele huis doortrokken was van sigarenrook. (herkenbaar voor de ouderen?) Op de eerste foto’s die hij stuurde stond de frater op een kale vlakte, omringd door bangelijke negermeisjes met gevouwen handjes”dien ik Heilig Doopsel toe”, of door “personeel der missie”jongemannen in te korte broeken en te kleine jasjes.Op latere foto’s op de achtergrond een bouwseltje dat hij in zijn brieven”missiepost”noemde. Daarna kwamen de kado’s. Op de schouw van het ouderlijk huis zwarte speermannetjes en giraffen op schriele poten.
Allereerst was er de taalbarriére. Dan het hete klimaat wat ze niet gewend waren. Vervolgens het eten wat ze niet gewend waren, laat staan al die andere gewoontes.
Communicatiemiddelen waren er nauwelijks, alleen de tam-tam. Geen whatsappen en internetcafés. Geen televisie, geen krant.Geen landkaart.
Maar dapper gingen ze door. Te beginnen met een pastorie, missiepost.. Ze gingen kerken en scholen bouwen, er werden ziekenposten opgericht. Ze probeerden de bevolking op een hoger niveau te brengen. En dat zal echt niet van een leien dakje gegaan zijn. Er werd onderwijs gegeven, lager onderwijs, maar ook vakgericht beroepsonderwijs. En ze droegen hun kennis over aan de inlanders die inderdaad zo wat wereldwijzer werden en ook die gingen kennis overdragen.
Eens in de vijf of zes jaar mochten ze met verlof. De weken daarna was hij dan een reizende attractie, overal “n drupke”drinkend en sigaren rokend.
En als ze oud en versleten waren kwamen ze voorgoed terug in het klooster. Wegkwijnend in een klein kamertje, met als souvenir een olifantje of speermannetjes van ebbenhout. Weinig bezoek want hij was de oom in de missie..en binnen handbereik een oom als alle anderen.
Eigelijk is het hier nu niet veel anders.Dankbaar wordt er gebruik gemaakt van de faciliteiten die destijds zijn opgebouwd. De missieposten bestaan nog steeds. Er zitten nu zwarte fraters in. En die zijn helemaal niet oud. Het katholicisme floreert hier nog hevig. De kerken zitten vol, er zijn zondagsscholen en de katholieke kinderen hebben inderdaad een hoger nivo. De moeders naaien mooie pakjes voor als de kinders op mogen treden in de kerk. Een groot koor bestaat uit zo’n 50-60 leden en iedere zondag maken ze er een hele voorstelling van.
De fraters van onze Diocese zitten verspreid in die oude missieposten. In de kleine dorpjes in de bergen.
En ze doen erg hun best om het de bevolking zo comfortabel mogelijk te maken. Maar dat valt niet mee. Bovendien is het geld op. En als je dan een waterput moet slaan is het niet mogelijk. Zo sukkelt de bevolking nog steeds door.
Zondag was het Palmzondag. Het leuke van de tropen is dat hier nog eens echte palmtakken worden uitgedeeld. De palmtakken werden gewijd en met z’n allen gingen we in processie naar de kerk, in de zondagse jurken. De kinderen, in prachtige jurken en lakschoenen, konden er prachtig de palmtakken vlechten.
Vandaag gingen we alvast witte donderdag vieren omdat ze dan allemaal bezig zijn. De kerk zat bomvol. Van heinde en ver waren ze uit hun parochies gekomen. Eerst een mis in de Cathedral, voorgegaan door ónze bisschop, míjn tafelheer, met mijter, net een donkere sinterklaas. Ruim twee uur lang ceremonies en een lange enerverende preek van de bisschop.Vervolgens kwamen ze hier allemaal lunchen. Schots en scheef werden de Landrovers en Suzuki’s geparkeerd. Verschil moet er zijn, ook hier. Ze kregen allemaal “n drupke”, wat hier “kidogo, kidogo”heet en de housekeeping had goed uitgepakt voor dit jaarlijks festijn. Daarna vertrokken ze weer naar alle “corners of the Diocese”.
Toch wat onwennig zo’n feestje met vijftig zwarte mannen.
Op Goede Vrijdag is er nog een echte Kruistocht. Buiten, bergopwaarts.
Heb ook een Nederlandse frater bezocht, frater Bosman. Ofschoon zijn lichaam hem in de steek laat, was hij nog helder van geest en blij weer eens nederlands te praten. Op zijn zesentwintigste was hij hier gekomen, met het vliegtuig. En nu is hij hier al bijna
vijftig jaar. Hij heeft drie kerken gebouwd, als eerste dat markante kerkje in Bwambo. Hij rijdt nog steeds rond in zijn auto naar de parochianen.
Eens in de vijf/zes jaar mogen ze naar huis. Maar sinds het ouderlijk huis in Groessen verkocht is hoeft hij niet meer zo nodig. Hij wil niet dat de familie moeite met hem heeft, in huis moet nemen, rond moet rijden enz. Hij wil geen reizende attractie zijn. Voor hem geen “drupkes” en ook niet terug in het klooster. Hij is liever hier dan daar.
En zijn ebbenhouten speermannetjes staan gewoon op de kast in zijn eigen missiepost..
De Missie-zuster.
Tsja, je voelt hem al een beetje. Volgende week kom ik graag bij iedereen “n drupke” drinken. Rijden jullie me dan ook rond? De speermannekes zijn al ingepakt.
Maar eerst wachten we nog de zegen van Paus Benedict af. Aanstaande zondag, eerste Paasdag zal hij de zegen, Urbi et Orbi, uitspreken voor de hele wereld. Er zijn hier al veel grapjes over gemaakt. Hij zal verschijnen met een rood petje en let vooral op zijn rode schoenen deze keer. En hopelijk gaat hij Nederland weer bedanken voor die mooie bloemen. Die eigenlijk uit Tanzania komen… Zalig Pasen…
Even een hoofdstuk over de heilige week. Ten slotte zit ik hier in de Catholic Diocese. Heb toch veel bewondering voor de nederlandse missionarissen die het grootste deel van hun leven hier hebben doorgebracht. Zij werden naar de missie gestuurd, aanvankelijk om de inboorlingen te bekeren tot het katholieke geloof, om zieltjes te winnen.
Vaak Nederland nog niet uitgeweest, gingen ze met de stoomboot naar Afrika. Ieder katholiek gezin had wel een frater in de missie. Het moederleed om zijn afwezigheid werd ruimschoots vergoed door de nieuwe wereld waarin de familie terecht kwam: missionarissen met verlof brachten verhalen over zoonlief in de bush en tafelden mee op zondag, zodat rode wijnvlekken achterbleven op het damasten tafellaken en het hele huis doortrokken was van sigarenrook. (herkenbaar voor de ouderen?) Op de eerste foto’s die hij stuurde stond de frater op een kale vlakte, omringd door bangelijke negermeisjes met gevouwen handjes”dien ik Heilig Doopsel toe”, of door “personeel der missie”jongemannen in te korte broeken en te kleine jasjes.Op latere foto’s op de achtergrond een bouwseltje dat hij in zijn brieven”missiepost”noemde. Daarna kwamen de kado’s. Op de schouw van het ouderlijk huis zwarte speermannetjes en giraffen op schriele poten.
Allereerst was er de taalbarriére. Dan het hete klimaat wat ze niet gewend waren. Vervolgens het eten wat ze niet gewend waren, laat staan al die andere gewoontes.
Communicatiemiddelen waren er nauwelijks, alleen de tam-tam. Geen whatsappen en internetcafés. Geen televisie, geen krant.Geen landkaart.
Maar dapper gingen ze door. Te beginnen met een pastorie, missiepost.. Ze gingen kerken en scholen bouwen, er werden ziekenposten opgericht. Ze probeerden de bevolking op een hoger niveau te brengen. En dat zal echt niet van een leien dakje gegaan zijn. Er werd onderwijs gegeven, lager onderwijs, maar ook vakgericht beroepsonderwijs. En ze droegen hun kennis over aan de inlanders die inderdaad zo wat wereldwijzer werden en ook die gingen kennis overdragen.
Eens in de vijf of zes jaar mochten ze met verlof. De weken daarna was hij dan een reizende attractie, overal “n drupke”drinkend en sigaren rokend.
En als ze oud en versleten waren kwamen ze voorgoed terug in het klooster. Wegkwijnend in een klein kamertje, met als souvenir een olifantje of speermannetjes van ebbenhout. Weinig bezoek want hij was de oom in de missie..en binnen handbereik een oom als alle anderen.
Eigelijk is het hier nu niet veel anders.Dankbaar wordt er gebruik gemaakt van de faciliteiten die destijds zijn opgebouwd. De missieposten bestaan nog steeds. Er zitten nu zwarte fraters in. En die zijn helemaal niet oud. Het katholicisme floreert hier nog hevig. De kerken zitten vol, er zijn zondagsscholen en de katholieke kinderen hebben inderdaad een hoger nivo. De moeders naaien mooie pakjes voor als de kinders op mogen treden in de kerk. Een groot koor bestaat uit zo’n 50-60 leden en iedere zondag maken ze er een hele voorstelling van.
De fraters van onze Diocese zitten verspreid in die oude missieposten. In de kleine dorpjes in de bergen.
En ze doen erg hun best om het de bevolking zo comfortabel mogelijk te maken. Maar dat valt niet mee. Bovendien is het geld op. En als je dan een waterput moet slaan is het niet mogelijk. Zo sukkelt de bevolking nog steeds door.
Zondag was het Palmzondag. Het leuke van de tropen is dat hier nog eens echte palmtakken worden uitgedeeld. De palmtakken werden gewijd en met z’n allen gingen we in processie naar de kerk, in de zondagse jurken. De kinderen, in prachtige jurken en lakschoenen, konden er prachtig de palmtakken vlechten.
Vandaag gingen we alvast witte donderdag vieren omdat ze dan allemaal bezig zijn. De kerk zat bomvol. Van heinde en ver waren ze uit hun parochies gekomen. Eerst een mis in de Cathedral, voorgegaan door ónze bisschop, míjn tafelheer, met mijter, net een donkere sinterklaas. Ruim twee uur lang ceremonies en een lange enerverende preek van de bisschop.Vervolgens kwamen ze hier allemaal lunchen. Schots en scheef werden de Landrovers en Suzuki’s geparkeerd. Verschil moet er zijn, ook hier. Ze kregen allemaal “n drupke”, wat hier “kidogo, kidogo”heet en de housekeeping had goed uitgepakt voor dit jaarlijks festijn. Daarna vertrokken ze weer naar alle “corners of the Diocese”.
Toch wat onwennig zo’n feestje met vijftig zwarte mannen.
Op Goede Vrijdag is er nog een echte Kruistocht. Buiten, bergopwaarts.
Heb ook een Nederlandse frater bezocht, frater Bosman. Ofschoon zijn lichaam hem in de steek laat, was hij nog helder van geest en blij weer eens nederlands te praten. Op zijn zesentwintigste was hij hier gekomen, met het vliegtuig. En nu is hij hier al bijna
vijftig jaar. Hij heeft drie kerken gebouwd, als eerste dat markante kerkje in Bwambo. Hij rijdt nog steeds rond in zijn auto naar de parochianen.
Eens in de vijf/zes jaar mogen ze naar huis. Maar sinds het ouderlijk huis in Groessen verkocht is hoeft hij niet meer zo nodig. Hij wil niet dat de familie moeite met hem heeft, in huis moet nemen, rond moet rijden enz. Hij wil geen reizende attractie zijn. Voor hem geen “drupkes” en ook niet terug in het klooster. Hij is liever hier dan daar.
En zijn ebbenhouten speermannetjes staan gewoon op de kast in zijn eigen missiepost..
De Missie-zuster.
Tsja, je voelt hem al een beetje. Volgende week kom ik graag bij iedereen “n drupke” drinken. Rijden jullie me dan ook rond? De speermannekes zijn al ingepakt.
Maar eerst wachten we nog de zegen van Paus Benedict af. Aanstaande zondag, eerste Paasdag zal hij de zegen, Urbi et Orbi, uitspreken voor de hele wereld. Er zijn hier al veel grapjes over gemaakt. Hij zal verschijnen met een rood petje en let vooral op zijn rode schoenen deze keer. En hopelijk gaat hij Nederland weer bedanken voor die mooie bloemen. Die eigenlijk uit Tanzania komen… Zalig Pasen…
-
05 April 2012 - 13:57
Arjan:
Hoi missie-zuster,
Je zou zomaar een feuilleton van je belevenissen kunnen maken. Mooie foto's trouwens, en je schrijft goed!
Je kunt (of moet, net hoe je het bekijkt) al bijna aftellen.
Zal wel weer wennen zijn. Met minnen en plussen. In ieder geval weer hockeyen, toch?
Groeten,
Arjan -
05 April 2012 - 13:57
Louise:
Hoi Margot,
Nou, als je terugbent kun je altijd nog schrijfster worden...
Erg leuk nog steeds om je verhalen te lezen. Zo te lezen heb je tot nu toe ook echt van je verblijf genoten. Ik hoop dat je neus het weer goed doet.
Fijne Paas en tot snel. -
05 April 2012 - 15:12
Moeder:
Juist de laatste twee berichtjes gelezen effe wennen bij ons hoor is ook fijn als wij je weer ns zien hebt wel weer n jas nodigde kids maken n versiering voor je wordt wel n vroegertje volgende week goede reis en groeten van ons allen in goirle -
05 April 2012 - 16:57
Anneke (bdv):
hoi margot,jammer voor je dat het einde in zicht is. heb genoten van je verhalen en de mooie foto's. goede terugreis en misschien snel tot ziens. -
05 April 2012 - 19:58
Wanda:
Hoi Margot,
Fijn om je verhalen weer te lezen en fijn om je volgende week weer te zien, spreken en samen
te hockeyen . Fijne paasdagen en een goede terugreis.
Gr. Wanda -
05 April 2012 - 20:44
Henriette:
Een paasverhaal met een historisch tintje. Ik herken er nog veel van. En voor de rest slaag jij er in om mij en anderen wellicht een duidelijke spiegel voor te houden. Fijn dat je weer bijna teruggaat, maar ik zal je verhalen en je manier van kijken erg missen. En voor een 'drupke'zul je enige afstand moeten afleggen. Maar ook dat ben je nu al gewend.
Groetjes van Jan en mij -
06 April 2012 - 08:36
Lenie Kenkhuis:
Hallo Margot
ik volg met plezier je reisweblog. Wij gaan eind juli naar Tanzania en bezoeken ook Same.
graag neem ik contact met je op als je terug bent om wat ervaringen uit te wisselen en te vragen wat wij vooral mee moeten nemen ed. naar Same voor wie ed.
Voor de laatste paar dagen nog daar. Geniet nog even van Afrika .
Kwaheri na salaam nyingi Father Deo na Dr Robert Chumvo. Ik zal ze opzoeken - nitaonana nawe mwezi wa nane.
kun je vragen of ze mij een mail adres kunnen geven, het telefoonnummer van Robert heb ik.
groetjes Lenie Kenkhuis
-
06 April 2012 - 08:46
Tante Leny:
Wat een boeiend verslag van de goede week leuk om eens te lezen hoe het daar gaat.
Ook ik wens je zalig pasen en geniet van je laatste dagen in het verre tanzania. Goede reis terug en je bent van harte welkom in Dongen voor een "drupke".
Tante Leny. -
06 April 2012 - 09:47
Frans:
Ha die Margot,
Dat is weer een mooi verhaal over de missie. Je verhalen zijn mooi en maken op mij veel indruk Margot, een andere wereld daar. Leuk om je weer te zien en ben benieuwd naar je verhalen dus het "drupke" staat klaar, ik moet nog wel sigaren kopen.
Groeten,
Frans -
06 April 2012 - 10:26
Berthe:
Dank je voor je geweldig info, dit vehaal sluit natuurlijk aan bij mijn beleving van ,in de missie, maar als je als priester graag naar de missie wilde en je werd niet uitgezonden was dit een enorme teleurstelling voor de priester zelf maar ook voor z'n hele familie.
Margot voor jou ook en we zullen in stijl blijven Zalig Pasen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
