Damestasjes.
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
01 Februari 2024 | Tanzania, Gonja
In de Westerse wereld zien we het minder en minder. De dames lopen alleen nog met een smartphone in de hand of de broekzak. Daarmee betalen ze en het is alles wat ze nog nodig hebben als ze er op uitgaan.
Hier is de damestas een statussymbool. Diegenen die het zich kunnen veroorloven hebben een damestasje. Een schoudermodel of een grote portemonnee in de hand. Dan ben je iemand die ertoe doet.
Overal waar je komt wordt die tas gelijk van je overgenomen. In het begin denk je hé hé, wat ga je met mijn spulletjes doen? Wees gerust, het wordt niet aangeraakt, er wordt niet eens in gekeken. De tas zal nooit op de grond gezet worden, maar op een stoel of tafel. Hij mag de grond absoluut niet raken!
Geen beter kado als een damestas te geven dus! Onlangs hebben de leerkrachten allemaal een schoudertas van me gehad en de mannen voor hun echtgenote. O wat waren ze blij!
Vaak zit er gewoon niets in, best lachwekkend. Geen portemonnee, geen make-up of lipstick, soms een zakdoekje.
De kinderen kopiëren hun moeder en willen natuurlijk ook graag een tasje.
Maar als ik ze afgeef verdwijnen ze meteen in de hutten, voor oma, tante of buurvrouw.
Dus het is nu een ritueel geworden as we op zondag naar de hoogmis gaan staan er zes gevulde tasjes klaar om mee te nemen. Voor de eerste zes "dametjes".
Er zit in: servetjes als zakdoekje, armbandjes, hoofdbanden, kettingen, doorzichtige lipstick, kleine leesboekjes, zelfgemaakte kerkboekjes, een pen en andere frutsels. Ook aan collectegeld is gedacht.
In hun mooiste kleren komen ze dan, soms zelfs op hakjes, kinderen van 6-10 jaar.
Helemaal gesoigneerd gaan we dan naar de voorbanken in de kerk paraderen, zodat we vooral gezien worden.
De mis is nog niet begonnen of de tasjes gaan open-dicht en weer open. Er wordt geruild, soms gehuild en gepikt.
Natuurlijk zijn er altijd de slimmeriken die minder of 'fake' een centje in het collectemandje doen.
Al vóór de laatste gezangen zijn zij vertrokken, naar 'de kantine' om snacks te kopen.
Ik laat ze maar een beetje begaan en stel geen vragen...
Apetrots ben ik op onze school! We kunnen het niet mooier en beter wensen.
Inmiddels hebben 14 mensen een job in onze school!
Een zeer enthousiast jong teamkomt onze 123 pupillen onderwijzen. Iedere klas heeft een leerkracht en een klasse-assistent.
Eigenlijk is het één grote familie.
Samen lossen ze alles op als er iemand ziek is of zo. Ze zijn zelfsturend.
De laatste dag van de maand (gisteren) houden ze proefwerken om te kijken waar iedere leerling staat.
Op hun smartphone typen ze in een Word document de proefwerken en als er stroom is printen ze het uit.
Groep 3 kan na drie weken al woordjes lezen en groep 5 krijgt nieuwe vakken als geschiedenis en aardrijkskunde.
En alles in het Engels. Petje af voor het niveau!
Ook de kleuters komen huppelend naar school iedere dag. Sister Margot, sister Margot, met uitgestrekte armpjes.
Gezellig fröbelen we er op los. We maken een smartphone van karton, een polshorloge, kettingen, visjes en wat al niet meer.
Trots lopen ze met de frutsels naar huis in hun gloednieuwe schooluniform met het embleem van de Mount Karmel School.
Op vrijdag is het sportdag en komen ze in een trainingspakje.
Dan de klaslokalen, twee mooie, witte gebouwen staan te pronken op de top van de berg in de zon! Je krijgt er gewoon niet genoeg van om naar te kijken. Vooral als het wemelt van de kinderen natuurlijk.
Als klap op de vuurpijl hebben Marjo en Ton de regengoten gedoneerd. Prachtige witte, helemaal uit Dar Es Salaam.
Het was een uitdaging om ze te bevestigen. Aan de achterkant is het namelijk 12 meter hoog.
Er werd een steiger gebouwd door helden. Gevaarlijk gingen ze naar grote hoogte met waterpas, heel veel beugels en extra blokjes zodat het veel water kan vangen.
Maar God was met ons en ook de weergoden. Er zijn geen ongelukken gebeurd.
We hebben een supergezellige week gehad met Marjo en Ton en veel herinneringen opgehaald over 'vruuger' in onze Mariatijd. Ook samen visite gelopen met onze dokter Amini. Ruim honderddertig jaar ervaring bij elkaar!
Ze hebben een heel goed inkijkje gehad hoe de plaatselijke bevolking hier leeft, de hutjes bezocht, heel veel lol met de kinderen gehad, tot onder de tafel van het lachen, marktjes bezocht, naar de rivier geweest en ruim een week deel uitgemaakt van ons bijzondere gezin waar het altijd reuring is met King Kong, de pastoor, de watchman, de housegirl en alle genode en ongenode gasten.
En dan is het zo weer zondag, kunnen onze prinsesjes weer tevoorschijn komen met hun tasjes. En voeren we ons toneelstukje weer op.
Het leven is goed hier in het Afrikaanse land, al heeft er mijn wieg niet gestaan.
Mungu akubariki.
Liefs van Marjo, Ton, Margot en alle kinderen.
-
01 Februari 2024 - 22:16
Ton Pulles:
Wat ben ik blij dat Marjo En ik naar Kighare gekomen zijn. Het was echt fantastisch om met eigen ogen te zien hoe jij door je enorme inzet daar echt het verschil maakt.
En wat heb ik genoten van de schitterende omgeving, de lieve kindertjes en de nieuwe school, die echt prachtig is.
De enorme gastvrijheid waarmee we ontvangen werden was hartverwarmend.
Kighare, voor altijd in mijn hart.
-
02 Februari 2024 - 12:23
Jan Rensen:
MARGOT FOREVER !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
02 Februari 2024 - 21:43
Marga:
Leuk Margot! Ik zie zo die meiskes op zondag lopen met hun tasjes en soms hoge hakken. Op naar de kerk!
-
03 Februari 2024 - 14:02
Marjo Van Bavel:
Een prachtig verhaal weer Margot. Dat kan ik beamen, want deze keer was ik er samen met Ton, zelf bij.
Wat hebben Ton en ik, samen met jou in Kighare een leuke en onvergetelijke tijd gehad. Zo blij dat het er van gekomen is om jou daar eens op te zoeken.
Veel respect en grote bewondering voor jou Margot voor wat jij daar allemaal doet en voor elkaar gekregen en gerealiseerd hebt.
” Mount Carmel School” is wel jou grootste trots en daar kun je oprecht trots op zijn. Een prachtige school en zo mooi gelegen boven op de berg met het mooiste uitzicht.
Je wordt door de kinderen en mensen daar “ op handen” gedragen…..je bent gewoon een van hen. Ik kan snappen dat jou hart in Kighare ligt en ik hoop dan ook voor jou, dat je daar nog heel veel jaren met veel plezier en passie heen kunt gaan. Je doet er heel goed werk en samen met father Emanuël zijn jullie een goed team om aansturing te geven, daar waar nodig is.
Met héél veel plezier denk ik terug aan:
*een hele fijne tijd in Kighare, zo mooi gelegen tussen het groen ver weg en diep verborgen ergens in de bergen in het verre Afrika…..100 jaar terug in de tijd, wat soms gevoelens van thuis bij mij opriep, hoe het hier “ vroeger ” ook was, geen auto’s, maar het geluid van een kraaiende haan, zingende vogels en spelende kinderen en het geluid van een houtzagerij op de achtergrond…..
*De kinderen, spontaan ,altijd om je heen, zo snel gewend aan ons, ruzie maken wie er aan de hand met je mee mocht lopen…..ze hingen aan je armen en trokken aan je bloes om maar dicht bij je te zijn.
Wat hebben we veel gelachen en gezongen en leuke dingen met ze gedaan…” goedkoop” plezier met ze gehad, zo snel tevreden en dolgelukkig kunnen maken met nieuwe schoentjes en mutsjes en natuurlijk ook snoepjes…
*Ontmoetingen met plaatselijke bevolking, heel vriendelijk en gastvrij waren ze.
*Maar ook zeker niet te vergeten de gastvrijheid op de pastorie door Emanuël bij aankomst in Kighare en waar we al die tijd 3x per dag konden komen eten. We hebben het er goed gehad en er werd heel goed voor ons gezorgd.
*Samen gezellig een biertje drinken op de waranda met muziek uit “onze jaren 70-80” en herinneringen ophalen aan de goede oude tijd in het Maria en later het Twee Steden zkh.
We hebben er met z’n drieën echt van genoten. Ik had voor geen goud willen missen.
Margot , héél veel dank voor de leuke en onvergetelijke tijd in Kighare.
Marjo[e-1f618]
-
04 Februari 2024 - 19:43
Marjorie:
Hoi Margot, wat heerlijk om je verhalen te lezen. En zo leuk dat ik precies de plekken weet waar je over schrijft. Ik krijg daardoor iedere keer weer het gevoel dat ik erbij ben. Op de kerkbankjes, bij de school, op het terras van de pastorie onder de was. Ik freubel mee in de kleuterklas. Ondanks dat ik nu ook in Suriname aan weer een andere kant van de wereld zit ben ik in gedachten ook in Tanzania. Mede door jouw verhalen. Volgend jaar ga ik weer met je mee, als de goden mij goed gezind zijn. Geniet nog van je tijd daar en tot gauw.
-
05 Februari 2024 - 15:58
Mathilde Wester :
Wat doe je daar toch geweldig werk Margot en wat heb je daar inmiddels veel bereikt!! En door je prachtige verhalen is het net of je er zelf bij bent. Geniet daar nog maar verder tussen je kinderen etc, ze boffen met jou [e-1f9e1]
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
