Damestasjes.

In de Westerse wereld zien we het minder en minder. De dames lopen alleen nog met een smartphone in de hand of de broekzak. Daarmee betalen ze en het is alles wat ze nog nodig hebben als ze er op uitgaan.

Hier is de damestas een statussymbool. Diegenen die het zich kunnen veroorloven hebben een damestasje. Een schoudermodel of een grote portemonnee in de hand. Dan ben je iemand die ertoe doet.

Overal waar je komt wordt die tas gelijk van je overgenomen. In het begin denk je hé hé, wat ga je met mijn spulletjes doen? Wees gerust, het wordt niet aangeraakt, er wordt niet eens in gekeken. De tas zal nooit op de grond gezet worden, maar op een stoel of tafel. Hij mag de grond absoluut niet raken!

Geen beter kado als een damestas te geven dus! Onlangs hebben de leerkrachten allemaal een schoudertas van me gehad en de mannen voor hun echtgenote. O wat waren ze blij!

Vaak zit er gewoon niets in, best lachwekkend. Geen portemonnee, geen make-up of lipstick, soms een zakdoekje.

De kinderen kopiëren hun moeder en willen natuurlijk ook graag een tasje.

Maar als ik ze afgeef verdwijnen ze meteen in de hutten, voor oma, tante of buurvrouw.

Dus het is nu een ritueel geworden as we op zondag naar de hoogmis gaan staan er zes gevulde tasjes klaar om mee te nemen. Voor de eerste zes "dametjes".

Er zit in: servetjes als zakdoekje, armbandjes, hoofdbanden, kettingen, doorzichtige lipstick, kleine leesboekjes, zelfgemaakte kerkboekjes, een pen en andere frutsels. Ook aan collectegeld is gedacht.

In hun mooiste kleren komen ze dan, soms zelfs op hakjes, kinderen van 6-10 jaar.

Helemaal gesoigneerd gaan we dan naar de voorbanken in de kerk paraderen, zodat we vooral gezien worden.

De mis is nog niet begonnen of de tasjes gaan open-dicht en weer open. Er wordt geruild, soms gehuild en gepikt.

Natuurlijk zijn er altijd de slimmeriken die minder of 'fake' een centje in het collectemandje doen.

Al vóór de laatste gezangen zijn zij vertrokken, naar 'de kantine' om snacks te kopen.

Ik laat ze maar een beetje begaan en stel geen vragen...

Apetrots ben ik op onze school! We kunnen het niet mooier en beter wensen.

Inmiddels hebben 14 mensen een job in onze school!

Een zeer enthousiast jong teamkomt onze 123 pupillen onderwijzen. Iedere klas heeft een leerkracht en een klasse-assistent.

Eigenlijk is het één grote familie.

Samen lossen ze alles op als er iemand ziek is of zo. Ze zijn zelfsturend.

De laatste dag van de maand (gisteren) houden ze proefwerken om te kijken waar iedere leerling staat.

Op hun smartphone typen ze in een Word document de proefwerken en als er stroom is printen ze het uit.

Groep 3 kan na drie weken al woordjes lezen en groep 5 krijgt nieuwe vakken als geschiedenis en aardrijkskunde.

En alles in het Engels. Petje af voor het niveau!

Ook de kleuters komen huppelend naar school iedere dag. Sister Margot, sister Margot, met uitgestrekte armpjes.

Gezellig fröbelen we er op los. We maken een smartphone van karton, een polshorloge, kettingen, visjes en wat al niet meer.

Trots lopen ze met de frutsels naar huis in hun gloednieuwe schooluniform met het embleem van de Mount Karmel School.

Op vrijdag is het sportdag en komen ze in een trainingspakje.

Dan de klaslokalen, twee mooie, witte gebouwen staan te pronken op de top van de berg in de zon! Je krijgt er gewoon niet genoeg van om naar te kijken. Vooral als het wemelt van de kinderen natuurlijk.

Als klap op de vuurpijl hebben Marjo en Ton de regengoten gedoneerd. Prachtige witte, helemaal uit Dar Es Salaam.

Het was een uitdaging om ze te bevestigen. Aan de achterkant is het namelijk 12 meter hoog.

Er werd een steiger gebouwd door helden. Gevaarlijk gingen ze naar grote hoogte met waterpas, heel veel beugels en extra blokjes zodat het veel water kan vangen.

Maar God was met ons en ook de weergoden. Er zijn geen ongelukken gebeurd.

We hebben een supergezellige week gehad met Marjo en Ton en veel herinneringen opgehaald over 'vruuger' in onze Mariatijd. Ook samen visite gelopen met onze dokter Amini. Ruim honderddertig jaar ervaring bij elkaar!

Ze hebben een heel goed inkijkje gehad hoe de plaatselijke bevolking hier leeft, de hutjes bezocht, heel veel lol met de kinderen gehad, tot onder de tafel van het lachen, marktjes bezocht, naar de rivier geweest en ruim een week deel uitgemaakt van ons bijzondere gezin waar het altijd reuring is met King Kong, de pastoor, de watchman, de housegirl en alle genode en ongenode gasten.

En dan is het zo weer zondag, kunnen onze prinsesjes weer tevoorschijn komen met hun tasjes. En voeren we ons toneelstukje weer op.

Het leven is goed hier in het Afrikaanse land, al heeft er mijn wieg niet gestaan.

Mungu akubariki.

Liefs van Marjo, Ton, Margot en alle kinderen.