de kinderafdeling
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
02 Februari 2012 | Tanzania, Same
Inmiddels ben ik verhuisd naar de kinderafdeling. Heb nu in twee weken meer kinderen geboren zien worden dan in de laatste vijftig jaar.
Een zaaltje met vijf bedden voor de ziekere kinderen en een zaaltje met elf bedden. De moeders blijven continue bij de kinderen. Zij doen de “catering”, geven borstvoeding totdat de kinderen een jaar of twee zijn, ze wassen ze, ze verschonen ze, als ze braken ruimen ze het ook op, ze blijven dus ook slapen.
Wat mankeren deze kindertjes zoal? Vooral gastro-enteritis, diarree waardoor uitdroging, longontsteking, malaria en brandwonden, dit door de open vuurtjes om te koken.
Wat doet de verpleging dan nog, zou je zeggen. Welnu, die houdt zich bezig met het verschonen van de bedden. Hierbij moet vermeld worden dat de lakens met koud water gewassen worden dus niet zo heel schoon zijn en dat er maar zeer beperkt “schone”lakens voorradig zijn, dus selectie maken.
Bijna ieder patientje krijgt antibiotica gedurende korte tijd. Zijn ze niet zuinig mee.
Veel infuzen tegen uitdroging, handmatig druppels tellen, weet je nog?
Sinds gisteren kunnen we drie patientjes zuurstof geven, voorheen één!!
Er is maar één stopcontact op de afdeling! Keuzes maken dus, als waterkoker aan moet om teiltje badwater te maken, dan even geen zuurstof.
Voor desinfectie gebruiken we, indien voorradig, savlon (wie kent het nog van vroeger?) en anders spiritis. Op grote brandwonden smeren we pure bijenhoning. Werkt prima. Maar als je dan eerst de wond nat maakt en er vervolgens droge gazen op doet, doet dat de volgende dag wel heel erg pijn als die wond weer open moet. Het kindje van 5 jr had geprobeerd een sigaret van papier te maken en toen aangestoken, hij was voor 20% verbrand en zal het nooit meer doen. Pijnbestrijding zit niet bij de behandeling inbegrepen.
Er is geen aparte verpleegkundige administratie. Alleen de intraveneuze medicatie wordt in een schrift genoteerd. Iedere patient heeft een soort polikaart, een verzameling van blaadjes met een nietje, waarop summier wat wordt gekladderd door de arts.Doordat de bedden niet genummerd zijn moet men steeds de naam roepen bv bij medicatie-toediening. De moeder moet dan met het kind naar de verpleging toekomen ipv andersom. In het hele ziekenhuis is geen computer te vinden.
Overigens hebben deze kinderen helemaal geen speelgoed. Ook niemand heeft een knuffel, laat staan een fopspeen (de moederborst is natuurlijk wel altijd dichtbij). Als ze hard huilen krijgen ze een stukje plastic handschoen om op te sabbelen. Alle bijvoeding wordt met lepels gegeven, flesjes kennen ze helemaal niet.
Ons nieuwe projectje wordt matrassen voor de kinderafdeling, met waterafstotend materiaal eromheen. Gaan we hier in het dorp laten maken. Want je wilt niet weten hoe vies die zijn. Ze zijn 7 jaar geleden ook door ons vervangen.
Overigens wordt het vuilnis van het ziekenhuis gewoon opgestookt op een terreintje achter het ziekenhuis. Alles, dus ook de plastic flessen, handschoenen, plastic zakken met inhoud, moederkoeken enz., alles gaat de schoorsteen in..Een plastic fles maakt het geluid van een vuurpijl en die geuren van al die PCB’s die vrijkomen..
De eerste dag op de kinderafdeling werd ik door de kindertjes aangekeken of ik van mars kwam. Hun ogen volgden me continue. Tijdje later, dan komen ze op je af, raken je met één vinger aan en lopen dan hard weg. Weer poosje later is het ijs gebroken en komen ze naast je zitten om te voelen hoe zo’n blanke huid voelt. Want echt iedereen is zwart hier. Dan krijg je een stralende glimlach van ze, ze begrijpen dat ik ook een mens ben die kan praten en lachen. Mijn Swahili moet nog veel verbeteren maar zij helpen me daarbij.
Probeer dagelijks speelkwartier in te lassen, ze zitten maar een beetje op die bedden, samen met hun moeders. Zo kunnen ze nu al bootjes en vliegtuigjes vouwen,knippen, bellen blazen, luisteren naar muziek van Guus Meeuwis en Marco Borsato,met rolstoel berg op en af (de ziekenhuisgangen),de kippen nadoen die naast de afdeling rondlopen, overigens zijn alle dierengeluiden internationaal, iedere dag verzinnen we iets anders.
De baby’s zijn wel erg ziek, vooral van de Masaai. Als een Masaai-kind ziek is proberen ze eerst door een locale genezer en met sneetjes in de buik en daar kruiden doorheen wrijven
het kind beter te maken. Zo komen ze dus veel te laat in het ziekenhuis. Kind is dan al bewusteloos. Het valt niet mee die dan weer op te knappen met beetje infuus en zuurstof, moedermelk via de sonde. De bloedtesten die ze hier kunnen doen zijn: Hb, bloedgroep, malaria-test. Er wordt dus veel gebeden..
Warme groeten uit Afrika, Margot.
NB het Holland House is nu EU-house, heb gezelschap van Sylvia uit Milaan. Is verloskundige, wilde graag bevallingen doen, is meteen ingezet op Maternity nu. Met de fraters nog steeds heel gezellig.
Een zaaltje met vijf bedden voor de ziekere kinderen en een zaaltje met elf bedden. De moeders blijven continue bij de kinderen. Zij doen de “catering”, geven borstvoeding totdat de kinderen een jaar of twee zijn, ze wassen ze, ze verschonen ze, als ze braken ruimen ze het ook op, ze blijven dus ook slapen.
Wat mankeren deze kindertjes zoal? Vooral gastro-enteritis, diarree waardoor uitdroging, longontsteking, malaria en brandwonden, dit door de open vuurtjes om te koken.
Wat doet de verpleging dan nog, zou je zeggen. Welnu, die houdt zich bezig met het verschonen van de bedden. Hierbij moet vermeld worden dat de lakens met koud water gewassen worden dus niet zo heel schoon zijn en dat er maar zeer beperkt “schone”lakens voorradig zijn, dus selectie maken.
Bijna ieder patientje krijgt antibiotica gedurende korte tijd. Zijn ze niet zuinig mee.
Veel infuzen tegen uitdroging, handmatig druppels tellen, weet je nog?
Sinds gisteren kunnen we drie patientjes zuurstof geven, voorheen één!!
Er is maar één stopcontact op de afdeling! Keuzes maken dus, als waterkoker aan moet om teiltje badwater te maken, dan even geen zuurstof.
Voor desinfectie gebruiken we, indien voorradig, savlon (wie kent het nog van vroeger?) en anders spiritis. Op grote brandwonden smeren we pure bijenhoning. Werkt prima. Maar als je dan eerst de wond nat maakt en er vervolgens droge gazen op doet, doet dat de volgende dag wel heel erg pijn als die wond weer open moet. Het kindje van 5 jr had geprobeerd een sigaret van papier te maken en toen aangestoken, hij was voor 20% verbrand en zal het nooit meer doen. Pijnbestrijding zit niet bij de behandeling inbegrepen.
Er is geen aparte verpleegkundige administratie. Alleen de intraveneuze medicatie wordt in een schrift genoteerd. Iedere patient heeft een soort polikaart, een verzameling van blaadjes met een nietje, waarop summier wat wordt gekladderd door de arts.Doordat de bedden niet genummerd zijn moet men steeds de naam roepen bv bij medicatie-toediening. De moeder moet dan met het kind naar de verpleging toekomen ipv andersom. In het hele ziekenhuis is geen computer te vinden.
Overigens hebben deze kinderen helemaal geen speelgoed. Ook niemand heeft een knuffel, laat staan een fopspeen (de moederborst is natuurlijk wel altijd dichtbij). Als ze hard huilen krijgen ze een stukje plastic handschoen om op te sabbelen. Alle bijvoeding wordt met lepels gegeven, flesjes kennen ze helemaal niet.
Ons nieuwe projectje wordt matrassen voor de kinderafdeling, met waterafstotend materiaal eromheen. Gaan we hier in het dorp laten maken. Want je wilt niet weten hoe vies die zijn. Ze zijn 7 jaar geleden ook door ons vervangen.
Overigens wordt het vuilnis van het ziekenhuis gewoon opgestookt op een terreintje achter het ziekenhuis. Alles, dus ook de plastic flessen, handschoenen, plastic zakken met inhoud, moederkoeken enz., alles gaat de schoorsteen in..Een plastic fles maakt het geluid van een vuurpijl en die geuren van al die PCB’s die vrijkomen..
De eerste dag op de kinderafdeling werd ik door de kindertjes aangekeken of ik van mars kwam. Hun ogen volgden me continue. Tijdje later, dan komen ze op je af, raken je met één vinger aan en lopen dan hard weg. Weer poosje later is het ijs gebroken en komen ze naast je zitten om te voelen hoe zo’n blanke huid voelt. Want echt iedereen is zwart hier. Dan krijg je een stralende glimlach van ze, ze begrijpen dat ik ook een mens ben die kan praten en lachen. Mijn Swahili moet nog veel verbeteren maar zij helpen me daarbij.
Probeer dagelijks speelkwartier in te lassen, ze zitten maar een beetje op die bedden, samen met hun moeders. Zo kunnen ze nu al bootjes en vliegtuigjes vouwen,knippen, bellen blazen, luisteren naar muziek van Guus Meeuwis en Marco Borsato,met rolstoel berg op en af (de ziekenhuisgangen),de kippen nadoen die naast de afdeling rondlopen, overigens zijn alle dierengeluiden internationaal, iedere dag verzinnen we iets anders.
De baby’s zijn wel erg ziek, vooral van de Masaai. Als een Masaai-kind ziek is proberen ze eerst door een locale genezer en met sneetjes in de buik en daar kruiden doorheen wrijven
het kind beter te maken. Zo komen ze dus veel te laat in het ziekenhuis. Kind is dan al bewusteloos. Het valt niet mee die dan weer op te knappen met beetje infuus en zuurstof, moedermelk via de sonde. De bloedtesten die ze hier kunnen doen zijn: Hb, bloedgroep, malaria-test. Er wordt dus veel gebeden..
Warme groeten uit Afrika, Margot.
NB het Holland House is nu EU-house, heb gezelschap van Sylvia uit Milaan. Is verloskundige, wilde graag bevallingen doen, is meteen ingezet op Maternity nu. Met de fraters nog steeds heel gezellig.
-
02 Februari 2012 - 19:57
Karlijn:
wat een verschil met hier zeg!! ben benieuwd als ik straks mag... maar geniet nu nog lekker van jouw verhalen!! veel plezier!! -
03 Februari 2012 - 18:46
Moeder:
Wat n toestand daar hier heel koud en veel sneeuw. Zit hier thuis met eigen i. Pad Gr. Moeder -
05 Februari 2012 - 03:25
Anneke:
ha margot natuurlijk ken ik de savlon nog!!en de honing op brandwonden ken ik ook. groetjes en geniet ze
-
05 Februari 2012 - 12:01
Pierre :
Hallo Margot
Wat een verhaal zeg , bijna niet te geloven en dat in 2012 ! Over de gehele wereld maar geld verkwisten , terwijl daar het elementaire ontbreekt . Maar zoals gewoonlijk valt daar voor de grote landen niets te halen, dus dan ook geen intresse en worden die mensen maar aan hun lot over gelaten. Goed dat er mensen zijn zoals jij . Kleine lieden die werkelijk groot zijn .!! Gr. Margot liefs Pierre. -
05 Februari 2012 - 21:30
Anka:
Heeeel herkenbaar. Hangen er inmiddels boven alle bedden klamboes? Bij mij misten er nog een aantal. Heb ze regelmatig gewezen op het effectiever indelen van de ruimten daar (kast met voorraad en de kist ernaast) en het bestellen van spullen, maar die logica is er voor hen niet. Doe vooral de groetjes aan Magdalena Shoo en Elisabeth (oogpoli)voor me als ze daar nog zijn!! En 36 graden, tsss stond gisteren nog in Oostenrijk op de piste waar het -22 was ... verschilletje :) -
06 Februari 2012 - 17:50
Annet Kuenen:
Hoi Margotje, kreeg je site door van Sil.
Super om je te zien in die omgeving. Krijg er koude rillingen van. Heel veel plezier daar en geniet ervan. Ik verheug me erop je 14 april weer te zien.
Liefs van Annet uit Geldrop.
ps ik zie het wel weer op de foto; je ligt alweer in de armen van twee mannen! hahahaha! XXX -
11 Februari 2012 - 12:02
Wiljo:
En altijd die brede lach op jouw gezicht! Ik volg je nog steeds, prachtige verhalen en foto's.
Het zal toch niet zo zijn dat je daar blijft..........:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
