Ons winkeltje
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
29 Maart 2012 | Tanzania, Dodoma
Hier in Bwambo logeer ik in de pastorie naast de kerk. Het is een klein dorpje, 3800 inwoners en lang niet allemaal katholiek.
De twee priesters moeten het hebben van de collectes op zondag. Dat is hun inkomen. Ondanks een volle kerk, ze komen echt van heinde en ver brengt zo’n mis enkel wat muntjes op, en muntshillingen heb je van 2,5 cent,5 cent en 10 cent. En als alles dan zorgvuldig 2x geteld is kom je aan zo’n 8 euro.
Hier moeten ze dan de hele week van eten en leven. Nu is het hier goedkoop, maar dat gaat echt niet lukken. Bovendien moet ook de kokkin hie van leven, de koeienverzorger, het winkelmeisje en de klokkenluider. Iedere morgen luidt hij al om 6u de klokken, voor de mis die om 7u begint. (geen collectes in de doordeweekse missen).
Welnu, een lumineus idee ontstond vorig jaar om een winkeltje te openen op het dorpspleintje, naast het huis, tegenover de kerk. En aldus geschiedde. Inmiddels is het winkeltje uitgegroeid tot een florerend caféetje, een ontmoetingsplaats voor jong en oud.
Men verkoopt er van alles: meel, mais, shampoo, koekjes, Obama-pennen (made in China, de hele schooljeugd schrijft er mee), Obama-kauwgoms, zeep aan het stuk, wordt met mes stukje afgesneden, soda’s=cola, fanta en lokaal brouwsel. Dan Kilimanjaro en Safaribier en iets sterkers in een plastic zakje. Soms komt er een slager en wordt er ook vlees verkocht, kakelvers. Iedere dag geopend van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.
De bevoorrading komt uit het dal en als de ambulance naar beneden gaat brengt hij altijd een paar kratjes bier mee terug.
We hebben gezellige muziek, een paar krukjes om op te zitten, meestal gewoon buiten, het is altijd mooi weer en ons kent ons natuurlijk in zo’n dorpje. Het is eigenlijk ook het dichtstbijzijnde winkeltje voor het ziekenhuis, dus de patiënten komen er ook kopen.
Het pleintje grenst aan de “doorgaande weg”, een zandpad (nergens verharde weg hier). Voetgangers en bromfietsers komen langs, zelden een auto, die komen dan ook even een praatje maken en iets drinken. Dus hoe vaker we er zitten, hoe groter de omzet!
Als de stroom ’s avonds weer eens is uitgevallen, en dat is nogal eens het geval, gaan we allemaal gezellig bij het winkeltje zitten en verhalen vertellen. Een draagbare radio met muziek, verlichting van de mobieltjes en drank genoeg, daar zorgen we wel voor.
En de schatkist loopt vanzelf vol, daar bedanken we God dan ook netjes iedere dag voor.
En de Heilige Geest, Amen.
Natuurlijk wordt er ook nog gewerkt. Iedere dag de poli.Tussendoor regelmatig een bevalling, kleine operaties, regelmatig toch ernstig zieke patiënten met veelal malaria tropica. Ze komen echt doodziek binnen. Deze week kwamen ze van een ver gelegen dorp een patiënt brengen met bed en al kwamen ze aangelopen, hele hoge koortspieken. Reageerde gelukkig goed op de quinnine. Een andere pat. brachten ze ’s avonds om 23u. Buikklachten, moeilijk als je geen onderzoeksmethodes hebt, zelfs geen bloedonderzoek kunt doen. Net op het moment dat we hem met de ambulance naar beneden wilden brengen de volgende ochtend, stierf hij.
Een buitengewoon fijn teampje van verpleegkundigen hier. Zogezegd wonen ze allemaal intern, een huisje van het ziekenhuis. Als de ene avonddienst heeft komt de ander vrijwillig die vpk gezelschap houden in de avonddienst! Dat is nog eens collegialiteit, he?
Vrijdag ga ik deze fijne plek weer verlaten, na ruim twee weken, en ga ik nog zo’n tien dagen naar Same om afscheid te nemen van alles en iedereen.
O, weet nu al dat ik het heel erg zal gaan missen, al die kinderen , altijd met zo velen, de lachende gezichtjes met die prachtige witte tanden, mzungu, mzungu, waar je ook komt.
Goodmorning Madam, of het ochtend, middag of avond is. De hordes kinderen in het tot op de draad versleten schooltenue, met grote gaten, altijd lopend langs de kant van de weg op hun slippertjes of veel te grote schoenen. Het schriftje in een meelzakje en een lege jerrycan in de hand.
De kleurrijke vrouwen met de kanga’s en kitenges, een zware last op hun hoofd dragend en dan nog een kindje op de rug. De mooie gezangen. Niet aan de dag van morgen denken, we leven vandaag. De zon die altijd schijnt, de prachtige natuur, hier in de bergen de mooie vergezichten, de bananenbomen. Alle fraters, de gezelligheid, het eten met tien mannen.
Vandaag kwamen de kinderen van de kleuterschool naast ons huis gedag zeggen. Ze hadden allemaal een ei voor me meegenomen van huis..En vanavond was er speciaal lekker gekookt, we hadden een eigen kip geslacht, voor m’n laatste avondmaal hier. En er waren gasten: de kokkin, de klokkenluider en het winkelmeisje.. En we hebben mijn afscheid ook uitgebreid gevierd in ons winkeltje.. Morgen gaan we naar beneden met de ambulance om mij weg te brengen. Dokter achter het stuur, twee verpleegkundigen gaan mee om eens in Same Hospital rond te kijken en het winkelmeisje. Om natuurlijk een nieuwe voorraad te halen..
Maar zoals gezegd nu ga ik eerst nog naar Same, terug naar m’n huisje op de berg. Zondag is het PalmPasen, dan is er een lange processie. Vast wel weer stof voor een nieuw verhaaltje.
De twee priesters moeten het hebben van de collectes op zondag. Dat is hun inkomen. Ondanks een volle kerk, ze komen echt van heinde en ver brengt zo’n mis enkel wat muntjes op, en muntshillingen heb je van 2,5 cent,5 cent en 10 cent. En als alles dan zorgvuldig 2x geteld is kom je aan zo’n 8 euro.
Hier moeten ze dan de hele week van eten en leven. Nu is het hier goedkoop, maar dat gaat echt niet lukken. Bovendien moet ook de kokkin hie van leven, de koeienverzorger, het winkelmeisje en de klokkenluider. Iedere morgen luidt hij al om 6u de klokken, voor de mis die om 7u begint. (geen collectes in de doordeweekse missen).
Welnu, een lumineus idee ontstond vorig jaar om een winkeltje te openen op het dorpspleintje, naast het huis, tegenover de kerk. En aldus geschiedde. Inmiddels is het winkeltje uitgegroeid tot een florerend caféetje, een ontmoetingsplaats voor jong en oud.
Men verkoopt er van alles: meel, mais, shampoo, koekjes, Obama-pennen (made in China, de hele schooljeugd schrijft er mee), Obama-kauwgoms, zeep aan het stuk, wordt met mes stukje afgesneden, soda’s=cola, fanta en lokaal brouwsel. Dan Kilimanjaro en Safaribier en iets sterkers in een plastic zakje. Soms komt er een slager en wordt er ook vlees verkocht, kakelvers. Iedere dag geopend van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.
De bevoorrading komt uit het dal en als de ambulance naar beneden gaat brengt hij altijd een paar kratjes bier mee terug.
We hebben gezellige muziek, een paar krukjes om op te zitten, meestal gewoon buiten, het is altijd mooi weer en ons kent ons natuurlijk in zo’n dorpje. Het is eigenlijk ook het dichtstbijzijnde winkeltje voor het ziekenhuis, dus de patiënten komen er ook kopen.
Het pleintje grenst aan de “doorgaande weg”, een zandpad (nergens verharde weg hier). Voetgangers en bromfietsers komen langs, zelden een auto, die komen dan ook even een praatje maken en iets drinken. Dus hoe vaker we er zitten, hoe groter de omzet!
Als de stroom ’s avonds weer eens is uitgevallen, en dat is nogal eens het geval, gaan we allemaal gezellig bij het winkeltje zitten en verhalen vertellen. Een draagbare radio met muziek, verlichting van de mobieltjes en drank genoeg, daar zorgen we wel voor.
En de schatkist loopt vanzelf vol, daar bedanken we God dan ook netjes iedere dag voor.
En de Heilige Geest, Amen.
Natuurlijk wordt er ook nog gewerkt. Iedere dag de poli.Tussendoor regelmatig een bevalling, kleine operaties, regelmatig toch ernstig zieke patiënten met veelal malaria tropica. Ze komen echt doodziek binnen. Deze week kwamen ze van een ver gelegen dorp een patiënt brengen met bed en al kwamen ze aangelopen, hele hoge koortspieken. Reageerde gelukkig goed op de quinnine. Een andere pat. brachten ze ’s avonds om 23u. Buikklachten, moeilijk als je geen onderzoeksmethodes hebt, zelfs geen bloedonderzoek kunt doen. Net op het moment dat we hem met de ambulance naar beneden wilden brengen de volgende ochtend, stierf hij.
Een buitengewoon fijn teampje van verpleegkundigen hier. Zogezegd wonen ze allemaal intern, een huisje van het ziekenhuis. Als de ene avonddienst heeft komt de ander vrijwillig die vpk gezelschap houden in de avonddienst! Dat is nog eens collegialiteit, he?
Vrijdag ga ik deze fijne plek weer verlaten, na ruim twee weken, en ga ik nog zo’n tien dagen naar Same om afscheid te nemen van alles en iedereen.
O, weet nu al dat ik het heel erg zal gaan missen, al die kinderen , altijd met zo velen, de lachende gezichtjes met die prachtige witte tanden, mzungu, mzungu, waar je ook komt.
Goodmorning Madam, of het ochtend, middag of avond is. De hordes kinderen in het tot op de draad versleten schooltenue, met grote gaten, altijd lopend langs de kant van de weg op hun slippertjes of veel te grote schoenen. Het schriftje in een meelzakje en een lege jerrycan in de hand.
De kleurrijke vrouwen met de kanga’s en kitenges, een zware last op hun hoofd dragend en dan nog een kindje op de rug. De mooie gezangen. Niet aan de dag van morgen denken, we leven vandaag. De zon die altijd schijnt, de prachtige natuur, hier in de bergen de mooie vergezichten, de bananenbomen. Alle fraters, de gezelligheid, het eten met tien mannen.
Vandaag kwamen de kinderen van de kleuterschool naast ons huis gedag zeggen. Ze hadden allemaal een ei voor me meegenomen van huis..En vanavond was er speciaal lekker gekookt, we hadden een eigen kip geslacht, voor m’n laatste avondmaal hier. En er waren gasten: de kokkin, de klokkenluider en het winkelmeisje.. En we hebben mijn afscheid ook uitgebreid gevierd in ons winkeltje.. Morgen gaan we naar beneden met de ambulance om mij weg te brengen. Dokter achter het stuur, twee verpleegkundigen gaan mee om eens in Same Hospital rond te kijken en het winkelmeisje. Om natuurlijk een nieuwe voorraad te halen..
Maar zoals gezegd nu ga ik eerst nog naar Same, terug naar m’n huisje op de berg. Zondag is het PalmPasen, dan is er een lange processie. Vast wel weer stof voor een nieuw verhaaltje.
-
29 Maart 2012 - 20:20
Sjef En Annelies:
Habari Margot,
Wat fijn dat het zo heerlijk was in Bwambo. Weer een geweldig verhaal.
-
29 Maart 2012 - 20:54
Dorien:
Wat schrijf je toch leuk Margot! Ik zie het zo allemaal voor me, en je ziet ook zo goed hoe het allemaal in elkaar zit, en dat in zo'n korte tijd! Wat zul jij moeten afkicken! -
29 Maart 2012 - 22:28
Pierre:
Nou Margot als ik dit zo allemaal lees zou ik zo daar vrijwilligers werk willen doen. Jammer dat ik geen medische achtergrond heb . Ik kan me voorstellen dat jij het daar zo naar de zin hebt . Maar ik verheug me ook weer op naar de Maandag avond om samen met jou een pintje te drinken . ! Nou Margot het zal mijn laatste berichtje wel zijn voor jou daar . Een goede retour reis wens ik jou .En zeg dan ook tot ziens liefs Pierre. -
30 Maart 2012 - 08:15
Wiljo:
hij is weer prachtig -
30 Maart 2012 - 10:55
Ton Pulles:
Ik denk dat ik daaruit kan concluderen dat we zeker verder moeten gaan met een ingebouwde stage naar Bwambo.
Geweldig om te lezen.
Groeten, Ton
-
30 Maart 2012 - 11:02
Berthe :
Margot, een trouwe lezeres van je mails, groetjes Berthe. -
30 Maart 2012 - 12:18
Mieke:
Hoi margot..
Je leest gewoon in ieder woord hoe je geniet.. mooie ervaringen om nooit te vergeten.. geniet nog even want voor je het weet ben je weer in de westerse wereld.. -
30 Maart 2012 - 14:42
Albert Jan:
Margot, wil je aub in Tanzania blijven, want ik ga die verhalen zo vreselijk missen. -
30 Maart 2012 - 17:26
Marleen En De Vosjes:
Margot, we zijn hier al helemaal gewend en verwend met je prachtige verhalen. Door je omschrijvingen konden we door een open raam meekijken naar de prachtige mensen in felle kleuren,meevoelen met het leed en zelfs proeven van de rijpe bananan, lekkere advocado's, verse eieren en verse koffie wat de natuur daar te bieden heeft. Geniet er nog maar even van en tot binnenkort. -
01 April 2012 - 11:20
Henny En Dré:
Hoi Margot,
Na dit verhaal had ik wel een traantje in mijn ogen van al die vrolijke straatarme mensen! Ik moest aan onze oorlogstijd denken dat we niets hadden maar pappa had een viool dus op zondag na de mis lekker zingen met oom tantes en nichtjes en aardappeltaart, het was enorm gezellig! Je beschrijft het leven in Same allemaal zo mooi,het zal moeilijk zijn om afscheid te nemen,sterkte ermee, lieve groetjes ta tante Henny -
02 April 2012 - 16:27
Yvette:
Hoi hoi, nog ff ....nog een weekje ,wat zal het wennen zijn ....
enorm genoten van de prachtige verhalen en leuke gezellige foto's. Zondagsjurk staat je goed ,doe je toch wel aan hè op Geldrop's feestje ;) . Afscheid zal niet meevallen. iig voorlopig no bananas
Geniet nog !!! Groetjes, Yvette -
02 April 2012 - 19:29
Jan Molkenboer:
hoi Margot,
geniet steeds weer van je verhalen. Zullen ze bundelen!
heb nog een vraag: wie is de opvolger van Dr. Mushi? want Mushi is DMO geworden begrijp ik.Heeft de opvolger een mailadres?
Tot over 2 weken nog even genieten!
Gr. Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
