Familyplanning
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
03 April 2012 | Tanzania, Same
Sinds de zestiger jaren doen we in Europa, Amerika Azië deels en Australië aan familyplanning. Je denkt na over hoeveel kinderen je wilt, je praat erover, afhankelijk van de behuizing, de financiële positie en als God het dan ook wil, komen de nazaten.
Al vóór de geboorte wordt het wondertje al flink in de watten gelegd. Op de pretecho zwemt hij of zij, als je het wilt mag je het geslacht weten, al lekker rond. Het nieuwe wezentje gaat zelfs een eigen kamertje krijgen met een wiegje, een commode en babybehang. Met cursussen worden de aanstaande moeders voorbereid op de geboorte.
En als moeder’s het wil krijgt ze voor de bevalling verdoving en hoeft ze geen pijn te lijden. Als het dan zover is komt ploft hij of zij zachtjes op de wereld. In het bijzijn van de vader wordt de kleine liefdevol opgevangen. De baby krijgt een naam. Het zal aan niets ontbreken. Het zal lekker gebadderd worden en rondgereden in een wagentje.De eerste jaren zal het wegwerppampertjes dragen. Er zal teveel eten worden aangeboden en de baby zal de zorgvuldig geprakte hapjes deels laten staan.
Hier gaat dat anders. In Afrika geen familyplanning. Er wordt hier niets gepland, niet aan de dag van morgen gedacht en al helemaal niet aan de toekomst.
Het vergaren van water en eten is het belangrijkste.
Men denkt niet: als ik nog meer monden moet voeden en nog meer water moet halen en schooluniformen kopen zal de toekomst moeilijker voor me zijn.
Dus een gemiddeld gezin telt zo’n vijf kinderen, zes, zeven, acht, negen zijn geen uitzondering.
De zwangere moeder loopt met water te leuren, of werkt op de shamba, dan ook nog een kind op de rug. Ze draagt altijd wel een kindje bij haar. Ze kan het niet in een wagentje leggen of in een box, nooit een moment alleen.
Dan komt het kindje ter wereld, in het bijzijn van twee andere barende vrouwen. Geen vader in de buurt. Die vindt dat het krijgen van kinderen een vrouwenzaak is. Zij zal afgesnauwd worden als ze au roept omdat ze zonder verdoving gehecht wordt. De baby zal pas enkele dagen later een naam krijgen en als ze niet in het ziekenhuis bevalt zal er geen geboortebewijs zijn en de baby eigenlijk niet eens bestaan.
Ieder uur zal het kindje aan de borst hangen, tot zo’n anderhalf jaar.
Dan is er nog een kans van 20% dat de baby de vijf jaar niet haalt, door ondervoeding, ziektes en slechte hygiëne. Geen wegwerpluiertjes voor deze baby’s, maar doekjes die met koud water uitgespoeld worden.
Als de baby de zes jaar haalt mag hij dus naar school. Met tachtig man in de klas. En een tijdelijke leerkracht als het meezit. Nauwelijks schriften en boeken. Haast onmogelijk om hier iets op te steken voor het kind. Het zal dagelijks wel vijf kilometer lopen, ook nog eens met vijf liter water. En dan komt het met dertien jaar van school, en dan…
Ben vandaag met de ambulance naar Moshi geweest. Drie slachtoffers tegelijk weggebracht. Opgespaard van het weekend. Eén pikipiki ongeval. Veel ribfrakturen en beschadigingen, één femurfraktuur na val en één met Hb van 3.6mmol, geen bloed voor hem voorradig in Same. Een matras op de bodem van de ambulance, patiënten erop, familie erbij en gaan. Minstens 33 drempels op de weg, één patiënt werd onwel, maar we hebben het toch gehaald.
Op de terugweg nieuwe matrassen gekocht bij de MSD, medical supply, voor de kinderafdeling. Bedankt sponsors!!
En een grote doos gratis condooms meegekregen voor het ziekenhuis om uit te delen.
Je moet toch ergens beginnen nietwaar?..
Al vóór de geboorte wordt het wondertje al flink in de watten gelegd. Op de pretecho zwemt hij of zij, als je het wilt mag je het geslacht weten, al lekker rond. Het nieuwe wezentje gaat zelfs een eigen kamertje krijgen met een wiegje, een commode en babybehang. Met cursussen worden de aanstaande moeders voorbereid op de geboorte.
En als moeder’s het wil krijgt ze voor de bevalling verdoving en hoeft ze geen pijn te lijden. Als het dan zover is komt ploft hij of zij zachtjes op de wereld. In het bijzijn van de vader wordt de kleine liefdevol opgevangen. De baby krijgt een naam. Het zal aan niets ontbreken. Het zal lekker gebadderd worden en rondgereden in een wagentje.De eerste jaren zal het wegwerppampertjes dragen. Er zal teveel eten worden aangeboden en de baby zal de zorgvuldig geprakte hapjes deels laten staan.
Hier gaat dat anders. In Afrika geen familyplanning. Er wordt hier niets gepland, niet aan de dag van morgen gedacht en al helemaal niet aan de toekomst.
Het vergaren van water en eten is het belangrijkste.
Men denkt niet: als ik nog meer monden moet voeden en nog meer water moet halen en schooluniformen kopen zal de toekomst moeilijker voor me zijn.
Dus een gemiddeld gezin telt zo’n vijf kinderen, zes, zeven, acht, negen zijn geen uitzondering.
De zwangere moeder loopt met water te leuren, of werkt op de shamba, dan ook nog een kind op de rug. Ze draagt altijd wel een kindje bij haar. Ze kan het niet in een wagentje leggen of in een box, nooit een moment alleen.
Dan komt het kindje ter wereld, in het bijzijn van twee andere barende vrouwen. Geen vader in de buurt. Die vindt dat het krijgen van kinderen een vrouwenzaak is. Zij zal afgesnauwd worden als ze au roept omdat ze zonder verdoving gehecht wordt. De baby zal pas enkele dagen later een naam krijgen en als ze niet in het ziekenhuis bevalt zal er geen geboortebewijs zijn en de baby eigenlijk niet eens bestaan.
Ieder uur zal het kindje aan de borst hangen, tot zo’n anderhalf jaar.
Dan is er nog een kans van 20% dat de baby de vijf jaar niet haalt, door ondervoeding, ziektes en slechte hygiëne. Geen wegwerpluiertjes voor deze baby’s, maar doekjes die met koud water uitgespoeld worden.
Als de baby de zes jaar haalt mag hij dus naar school. Met tachtig man in de klas. En een tijdelijke leerkracht als het meezit. Nauwelijks schriften en boeken. Haast onmogelijk om hier iets op te steken voor het kind. Het zal dagelijks wel vijf kilometer lopen, ook nog eens met vijf liter water. En dan komt het met dertien jaar van school, en dan…
Ben vandaag met de ambulance naar Moshi geweest. Drie slachtoffers tegelijk weggebracht. Opgespaard van het weekend. Eén pikipiki ongeval. Veel ribfrakturen en beschadigingen, één femurfraktuur na val en één met Hb van 3.6mmol, geen bloed voor hem voorradig in Same. Een matras op de bodem van de ambulance, patiënten erop, familie erbij en gaan. Minstens 33 drempels op de weg, één patiënt werd onwel, maar we hebben het toch gehaald.
Op de terugweg nieuwe matrassen gekocht bij de MSD, medical supply, voor de kinderafdeling. Bedankt sponsors!!
En een grote doos gratis condooms meegekregen voor het ziekenhuis om uit te delen.
Je moet toch ergens beginnen nietwaar?..
-
03 April 2012 - 15:53
Theo Bakker:
Hallo Margot. leuk om je verslagen te lezen, en hier maar klagen over de gezondheidszorg. Het zou goed zijn als alle mensen eens een 1/2 dagje konden meekijken over je schouder om te zien hoe het ook kan zijn.
Veel succes en groeten Theo -
03 April 2012 - 16:07
Desiree:
Hey lieve Margot,
Wat een boeiend verslag heb je weer geschreven, genieten om dat zo te lezen! Wat een onvergetelijke tijd heb jij daar meegemaakt en wat zullen ze blij geweest zijn, dat je er was!
Nu aftellen.. dat doen we hier ook, zodat je er weer snel bij bent @CCU. We zullen er as donderdag eentje op je nemen op het feestje van Corina!
Die laatste week zal supersnel voor je gaan, overal afscheid nemen. Wat zul je het gaan missen.. Geniet nog van de laatste dagen en tot gauw!
Liefs Desiree en Juul -
03 April 2012 - 16:40
Wiljo:
Met veel plezier heb ik jouw, prachtig geschreven, verhalen gelezen. Ik denk zelfs dat ik ze zal missen net als jij het Afrikaanse leven gaat missen.
Thuis zullen ze blij zijn dat 'de geweldige lach' weer terug is!
Volgens mij kun je nog jaren vertellen over deze ervaring.
Ik ben het met Theo eens dat we allemaal daar eens rond zouden moeten kijken. Want het is een verrijking voor je persoonlijke ontwikkeling ook al ben JIJ als persoon al heel rijk!
Ik verheug mij al weer op een rit met jou. Kan ik onderweg mijn mond houden. -
03 April 2012 - 16:43
Frans:
ha die Margot,
Mooi verhaal weer over de family planning in Tanzania en mooie foto's. En wij maar plannen en verzekeren, VGZ plus, dubbel plus en uiteindelijk gek worden van de keuzes. Over 8 dagen mag je weer meedoen aan die kermis. geniet ze nog die paar dagen. ik vind het overigens wel leuk je binnenkort weer te zien in levende lijve.
doei
frnaas -
03 April 2012 - 20:43
Karlijn:
een weekje nog maar! wat gaat de tijd toch snel!!
geniet er nog eventjes van en neem de tijd om overal weer afscheid te nemen want wat heb je veel gedaan (voor de mensen daar!!)
bednakt voor de mooie verhalen en ik hoor graag al je verhalen een keertje in real life!!
Groetjes Karlijn -
04 April 2012 - 13:49
Marjo:
Hoi Margot,
Je bent aan je laatste dagen bezig in Same. Het zal best moeilijk voor je zijn om afscheid te moeten nemen van de mensen die je daar hebt leren kennen en een goede band mee met hebt gekregen en ze nu weer los te moeten laten.Daar tegenover staat wel, dat je er een ongelooflijk mooie tijd hebt gehad en die nemen ze niet meer af, Margot. Weer een hele ervaring rijker.
Geweldig zoals je ons op de hoogte hebt gehouden met je verhalen (en foto's), zo ontzettend leuk geschreven, daar heb ik echt van genoten en soms zou ik willen dat ik daar ook was.
Jammer voor jou dat de drie maanden alweer bijna om zijn, maar ik vind het fijn om je weer terug te zien bij ons op de CCU. Geniet nog deze laatste dagen en een hele goede vlucht terug naar Nederland en tot gauw! Sterkte!
Liefs,Marjo. -
04 April 2012 - 16:32
Henny En Dré:
Hoi Margot, Weer een prachtig verhaal wat zijn we hier enorm verwend en waarom mopperen de mensen altijd over de zorg en de crisis. Je kunt er nog jaren over vertellen en sponsers zoeken
want er is nog veel nodig hoor ik. Geniet van de laatste dagen. Have a good journey.Lieve groetjes, ta tante Henny -
04 April 2012 - 23:59
Sjef En Annelies:
Hallo Margot, je hebt er weer een leuk verhaal van gemaakt! De realiteit is voor de mensen aldaar echter vaak minder leuk maar met jouw (en onze) inzet proberen we toch om het wat dragelijker te maken.
De tijd gaat korten en binnenkort zien we je weer in Nederland. Geniet nog volop van je aanwezigheid daar en doe iedereen de groeten van ons allemaal hier!
Safari njema na tutaonana!
Sjef en Annelies -
06 April 2012 - 07:48
\anja:
Hallo Margot,
Ben het met iedereen eens, het zijn mooie verhalen en tegelijk ook triest.Zo zie je maar weer in welke luxe we leven. Geniet van je laatste dagen in Afrika en een goede terugreis.
groetjes Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
