Ons winkeltje

Hier in Bwambo logeer ik in de pastorie naast de kerk. Het is een klein dorpje, 3800 inwoners en lang niet allemaal katholiek.
De twee priesters moeten het hebben van de collectes op zondag. Dat is hun inkomen. Ondanks een volle kerk, ze komen echt van heinde en ver brengt zo’n mis enkel wat muntjes op, en muntshillingen heb je van 2,5 cent,5 cent en 10 cent. En als alles dan zorgvuldig 2x geteld is kom je aan zo’n 8 euro.
Hier moeten ze dan de hele week van eten en leven. Nu is het hier goedkoop, maar dat gaat echt niet lukken. Bovendien moet ook de kokkin hie van leven, de koeienverzorger, het winkelmeisje en de klokkenluider. Iedere morgen luidt hij al om 6u de klokken, voor de mis die om 7u begint. (geen collectes in de doordeweekse missen).

Welnu, een lumineus idee ontstond vorig jaar om een winkeltje te openen op het dorpspleintje, naast het huis, tegenover de kerk. En aldus geschiedde. Inmiddels is het winkeltje uitgegroeid tot een florerend caféetje, een ontmoetingsplaats voor jong en oud.
Men verkoopt er van alles: meel, mais, shampoo, koekjes, Obama-pennen (made in China, de hele schooljeugd schrijft er mee), Obama-kauwgoms, zeep aan het stuk, wordt met mes stukje afgesneden, soda’s=cola, fanta en lokaal brouwsel. Dan Kilimanjaro en Safaribier en iets sterkers in een plastic zakje. Soms komt er een slager en wordt er ook vlees verkocht, kakelvers. Iedere dag geopend van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.

De bevoorrading komt uit het dal en als de ambulance naar beneden gaat brengt hij altijd een paar kratjes bier mee terug.
We hebben gezellige muziek, een paar krukjes om op te zitten, meestal gewoon buiten, het is altijd mooi weer en ons kent ons natuurlijk in zo’n dorpje. Het is eigenlijk ook het dichtstbijzijnde winkeltje voor het ziekenhuis, dus de patiënten komen er ook kopen.

Het pleintje grenst aan de “doorgaande weg”, een zandpad (nergens verharde weg hier). Voetgangers en bromfietsers komen langs, zelden een auto, die komen dan ook even een praatje maken en iets drinken. Dus hoe vaker we er zitten, hoe groter de omzet!

Als de stroom ’s avonds weer eens is uitgevallen, en dat is nogal eens het geval, gaan we allemaal gezellig bij het winkeltje zitten en verhalen vertellen. Een draagbare radio met muziek, verlichting van de mobieltjes en drank genoeg, daar zorgen we wel voor.
En de schatkist loopt vanzelf vol, daar bedanken we God dan ook netjes iedere dag voor.
En de Heilige Geest, Amen.


Natuurlijk wordt er ook nog gewerkt. Iedere dag de poli.Tussendoor regelmatig een bevalling, kleine operaties, regelmatig toch ernstig zieke patiënten met veelal malaria tropica. Ze komen echt doodziek binnen. Deze week kwamen ze van een ver gelegen dorp een patiënt brengen met bed en al kwamen ze aangelopen, hele hoge koortspieken. Reageerde gelukkig goed op de quinnine. Een andere pat. brachten ze ’s avonds om 23u. Buikklachten, moeilijk als je geen onderzoeksmethodes hebt, zelfs geen bloedonderzoek kunt doen. Net op het moment dat we hem met de ambulance naar beneden wilden brengen de volgende ochtend, stierf hij.

Een buitengewoon fijn teampje van verpleegkundigen hier. Zogezegd wonen ze allemaal intern, een huisje van het ziekenhuis. Als de ene avonddienst heeft komt de ander vrijwillig die vpk gezelschap houden in de avonddienst! Dat is nog eens collegialiteit, he?
Vrijdag ga ik deze fijne plek weer verlaten, na ruim twee weken, en ga ik nog zo’n tien dagen naar Same om afscheid te nemen van alles en iedereen.

O, weet nu al dat ik het heel erg zal gaan missen, al die kinderen , altijd met zo velen, de lachende gezichtjes met die prachtige witte tanden, mzungu, mzungu, waar je ook komt.
Goodmorning Madam, of het ochtend, middag of avond is. De hordes kinderen in het tot op de draad versleten schooltenue, met grote gaten, altijd lopend langs de kant van de weg op hun slippertjes of veel te grote schoenen. Het schriftje in een meelzakje en een lege jerrycan in de hand.
De kleurrijke vrouwen met de kanga’s en kitenges, een zware last op hun hoofd dragend en dan nog een kindje op de rug. De mooie gezangen. Niet aan de dag van morgen denken, we leven vandaag. De zon die altijd schijnt, de prachtige natuur, hier in de bergen de mooie vergezichten, de bananenbomen. Alle fraters, de gezelligheid, het eten met tien mannen.

Vandaag kwamen de kinderen van de kleuterschool naast ons huis gedag zeggen. Ze hadden allemaal een ei voor me meegenomen van huis..En vanavond was er speciaal lekker gekookt, we hadden een eigen kip geslacht, voor m’n laatste avondmaal hier. En er waren gasten: de kokkin, de klokkenluider en het winkelmeisje.. En we hebben mijn afscheid ook uitgebreid gevierd in ons winkeltje.. Morgen gaan we naar beneden met de ambulance om mij weg te brengen. Dokter achter het stuur, twee verpleegkundigen gaan mee om eens in Same Hospital rond te kijken en het winkelmeisje. Om natuurlijk een nieuwe voorraad te halen..

Maar zoals gezegd nu ga ik eerst nog naar Same, terug naar m’n huisje op de berg. Zondag is het PalmPasen, dan is er een lange processie. Vast wel weer stof voor een nieuw verhaaltje.