Bwambo
Door: Margot Kuijsters
Blijf op de hoogte en volg Margot
15 Maart 2012 | Tanzania, Dodoma
Bwambo Health Centre.
Bwambo is een parel in de Pare Mountains, de bergketen op de grens met Kenia. Prachtig groen, op zo’n 1500m gelegen in een berglandschap, prachtige vergezichten, hutjes, rookpluimen, inwoners met kleurige kleding die alles op hun hoofd dragen, heel veel mooie bomen, bananenplantages, een heel fijn klimaat, niet zo warm als beneden. \veel mooie vogels en de typische geluiden van de bushbabies.
Het is niet eenvoudig om in Bwambo te komen. Het ligt 160 km ten zuiden van Moshi, dan ga je over een heel gevaarlijke bergweg van 24 km die alleen met een landrover, en dan nog moeizaam, te berijden is. Er komt geen public transport.
Vijftig jaar geleden was het hier nog een echte Nederlandse missiepost. Pater Bosman nam het initiatief om hier een dispensary te starten. Met hulp van de missionarissen uit Same groeide het uit tot een Healthcentre in 1983. Sinds 1991 worden er ook spoedoperaties verricht, de eerste vijf jaar door een Nederlandse arts die hier als enige en met zeer beperkte middelen het Healthcentre tot bloei bracht.
Zo’n 10.000 mensen uit de regio voorziet het nu van medische hulp. Voorheen vooral koffie en suiker “boeren”, echter door de dalende marktprijzen en klimaatveranderingen verbouwen ze nu allerlei groenten, veel bananen, houden koeien en geiten.
Drie jaar heeft het ziekenhuisje leeggestaan en sinds 1,5jr heeft een priesterdokter uit Same het hier weer nieuw leven ingeblazen. Mede dankzij geld en middelen uit Tilburg floreert het nu weer als ooit tevoren.
Het is een ziekenhuisje met drieëntwintig bedden. Men wil graag uitbreiden want met name de verloskunde is vaak overvol. De patiënten komen van ver en bijna altijd lopend, bergopwaarts, soms 24 km. Er is een operatiekamer, een verloskamer, een polikliniek en wat kamers met bedden,, de wards. Het is primitief, maar het is wel schoon.
Er is een gebouwtje waar familieleden kunnen koken, zo’n 20 houtvuurtjes kunnen er worden aangelegd.
Buiten de 370 bevallingen per jaar die allemaal 24 u blijven zijn de top drie ziektes:
Luchtweginfecties, longontsteking en malaria (van de lager gelegen dorpen).
Ook vaccinatie-programma’s worden verzorgd en HIV spreekuur e.d.
Ook gaat een mobile-team de dorpen langs om babys te wegen etc.
Dr Beda is de enige arts. Hij woont naast het ziekenhuis en is altijd aanwezig. Echter, ook hij moet ook wel eens de berg afdalen en dan mag er niets gebeuren.
Maar je kunt je wel voorstellen dat hier van alles gebeurd. De mensen maken geen afspraak hier, ze komen vann heinde en ver aanlopen. Soms wel 25km bergopwaarts.
Iedere ochtend is het inloopspreekuur. Zijn er kleine operaties nodig dan wordt dat meteen verholpen. Ook tand- en kiesextracties zijn aan de orde van de dag, er is hier geen tandarts in de wijde omtrek.
Tussendoor de bevallingen. Er zijn twee verpleegkundigen die tevens verloskundigen zijn. Nou ja, eigenlijk is iedereen hier wel allround en van alle specialismen thuis.
Gistermorgen kwam er een zwangere moeder aangelopen. Ze woonde 25km hiervandaan. Samen met dochter van tien jaar en klein omaatje van 70jr. Thuis waren de vliezen gebroken en ze dacht dan ga ik maar naar het ziekenhuis. Na uren gelopen te hebben kwam ze in het ziekenhuis aan en bij de geboorte bleek de baby overleden te zijn, helemaal voldragen. Het zou het zevende kindje zijn. Twee dagen later gingen deze drie generaties weer huiswaarts, 25 km te voet. Het kind een grote wasmand op het hoofd, omaatje erachteraan strompelend, de berg af.
Vandaag kwam er weer een moeder aangelopen, van 10 km ver. Toen ze drie kilometer van het ziekenhuis verwijderd was kon ze het echt niet meer houden. De baby werd geboren langs de kant van de weg. Afgebonden met een draadje garen uit de kleding. De placenta konden we in het ziekenhuis verwijderen. Moeder en kind maken het prima. Bij ons zou je dan in de krant komen. Hier is niet eens een krant, van dit nieuws kijken ze helemaal niet op, het komt nogal eens voor.
Binnenkort meer verhaaltjes. Je gelooft het of niet maar met een mobiel modem is hier zelfs internet mogelijk. Natuurlijk nog geen computers in het ziekenhuis en geen internetcafé, maar zie, dit lukt toch maar.
Overigens is het leuk om weer eens ouderwets schrijfwerk te doen in het ziekenhuis. De patiëntenadministratie zijn gewoon wat losse velletjes, handgeschreven. Die worden op letter verzameld. Als die patiënt dan nog eens terugkomt ga je gewoon in die berg zoeken, soms vind je het terug.
To be continued, Margot.
Bwambo is een parel in de Pare Mountains, de bergketen op de grens met Kenia. Prachtig groen, op zo’n 1500m gelegen in een berglandschap, prachtige vergezichten, hutjes, rookpluimen, inwoners met kleurige kleding die alles op hun hoofd dragen, heel veel mooie bomen, bananenplantages, een heel fijn klimaat, niet zo warm als beneden. \veel mooie vogels en de typische geluiden van de bushbabies.
Het is niet eenvoudig om in Bwambo te komen. Het ligt 160 km ten zuiden van Moshi, dan ga je over een heel gevaarlijke bergweg van 24 km die alleen met een landrover, en dan nog moeizaam, te berijden is. Er komt geen public transport.
Vijftig jaar geleden was het hier nog een echte Nederlandse missiepost. Pater Bosman nam het initiatief om hier een dispensary te starten. Met hulp van de missionarissen uit Same groeide het uit tot een Healthcentre in 1983. Sinds 1991 worden er ook spoedoperaties verricht, de eerste vijf jaar door een Nederlandse arts die hier als enige en met zeer beperkte middelen het Healthcentre tot bloei bracht.
Zo’n 10.000 mensen uit de regio voorziet het nu van medische hulp. Voorheen vooral koffie en suiker “boeren”, echter door de dalende marktprijzen en klimaatveranderingen verbouwen ze nu allerlei groenten, veel bananen, houden koeien en geiten.
Drie jaar heeft het ziekenhuisje leeggestaan en sinds 1,5jr heeft een priesterdokter uit Same het hier weer nieuw leven ingeblazen. Mede dankzij geld en middelen uit Tilburg floreert het nu weer als ooit tevoren.
Het is een ziekenhuisje met drieëntwintig bedden. Men wil graag uitbreiden want met name de verloskunde is vaak overvol. De patiënten komen van ver en bijna altijd lopend, bergopwaarts, soms 24 km. Er is een operatiekamer, een verloskamer, een polikliniek en wat kamers met bedden,, de wards. Het is primitief, maar het is wel schoon.
Er is een gebouwtje waar familieleden kunnen koken, zo’n 20 houtvuurtjes kunnen er worden aangelegd.
Buiten de 370 bevallingen per jaar die allemaal 24 u blijven zijn de top drie ziektes:
Luchtweginfecties, longontsteking en malaria (van de lager gelegen dorpen).
Ook vaccinatie-programma’s worden verzorgd en HIV spreekuur e.d.
Ook gaat een mobile-team de dorpen langs om babys te wegen etc.
Dr Beda is de enige arts. Hij woont naast het ziekenhuis en is altijd aanwezig. Echter, ook hij moet ook wel eens de berg afdalen en dan mag er niets gebeuren.
Maar je kunt je wel voorstellen dat hier van alles gebeurd. De mensen maken geen afspraak hier, ze komen vann heinde en ver aanlopen. Soms wel 25km bergopwaarts.
Iedere ochtend is het inloopspreekuur. Zijn er kleine operaties nodig dan wordt dat meteen verholpen. Ook tand- en kiesextracties zijn aan de orde van de dag, er is hier geen tandarts in de wijde omtrek.
Tussendoor de bevallingen. Er zijn twee verpleegkundigen die tevens verloskundigen zijn. Nou ja, eigenlijk is iedereen hier wel allround en van alle specialismen thuis.
Gistermorgen kwam er een zwangere moeder aangelopen. Ze woonde 25km hiervandaan. Samen met dochter van tien jaar en klein omaatje van 70jr. Thuis waren de vliezen gebroken en ze dacht dan ga ik maar naar het ziekenhuis. Na uren gelopen te hebben kwam ze in het ziekenhuis aan en bij de geboorte bleek de baby overleden te zijn, helemaal voldragen. Het zou het zevende kindje zijn. Twee dagen later gingen deze drie generaties weer huiswaarts, 25 km te voet. Het kind een grote wasmand op het hoofd, omaatje erachteraan strompelend, de berg af.
Vandaag kwam er weer een moeder aangelopen, van 10 km ver. Toen ze drie kilometer van het ziekenhuis verwijderd was kon ze het echt niet meer houden. De baby werd geboren langs de kant van de weg. Afgebonden met een draadje garen uit de kleding. De placenta konden we in het ziekenhuis verwijderen. Moeder en kind maken het prima. Bij ons zou je dan in de krant komen. Hier is niet eens een krant, van dit nieuws kijken ze helemaal niet op, het komt nogal eens voor.
Binnenkort meer verhaaltjes. Je gelooft het of niet maar met een mobiel modem is hier zelfs internet mogelijk. Natuurlijk nog geen computers in het ziekenhuis en geen internetcafé, maar zie, dit lukt toch maar.
Overigens is het leuk om weer eens ouderwets schrijfwerk te doen in het ziekenhuis. De patiëntenadministratie zijn gewoon wat losse velletjes, handgeschreven. Die worden op letter verzameld. Als die patiënt dan nog eens terugkomt ga je gewoon in die berg zoeken, soms vind je het terug.
To be continued, Margot.
-
15 Maart 2012 - 17:48
Wiljo:
Kun je daar blijven? Dan kunnen we nog erg lang genieten van deze verhalen....... -
15 Maart 2012 - 18:15
Bernie:
of bij je op bezoek komen -
15 Maart 2012 - 18:27
Mieke:
Margot wat een verhalen.. geniet nog... X -
15 Maart 2012 - 20:14
Corina:
Margot,
Helemaal genieten van je verhalen!
Je hebt het super daar! Geniet ze nog.
Liefs Corina -
15 Maart 2012 - 21:39
Netty Meijers Stein:
Het is allemaal bizar
Maar je beleeft heel wat
Strekte er mee -
15 Maart 2012 - 22:54
Anka:
Oh die rolstoel met terreinbanden, geniaal! Ben jammer genoeg nooit in Bwambo geweest, klinkt erg interessant en hoopvol. Father Bosman heb ik wel ontmoet, vorig jaar met Pasen. Dan ben je er denk ik nog net. Hij kwam naar de grote mis in het dorp en gaf mij en Mary uitleg over het verloop van de mis (we waren per ongeluk in het zitje van de paters gaan zitten, oeps ... mzungus he). Groetjes aan father Beda! -
16 Maart 2012 - 06:21
Frans:
Ha die Margot,
Mooie verhalen die je wel aan het denken zetten over onze maatschappij.
ik kijk weer uit naar je volgende verhaal.
groeten,
frans -
16 Maart 2012 - 11:05
Moeder:
Wat n verhaal weer die foto van dat torentje is dat ook daar je kaart uit Same ontvangen heeft er twee weken over gedaan heb er een teruggestuurd kun je dus over twee weken verwachten groeten van ons allen uit goirle en tot schrijfs -
16 Maart 2012 - 13:30
Maarten:
Hoi Margot,
ook ik geniet elke keer van je goed en leuk geschreven verhalen. Wat een belevenissen.
Wens je er nog een goede tijd toe,
Maarten -
16 Maart 2012 - 13:54
Liz (vriendin Pleun):
Hallo Margot,
Ook ik geniet elke keer weer van de verhalen, wat een belevenissen allemaal zeg. Nog een hele fijne tijd gewenst! -
19 Maart 2012 - 09:49
Louise:
Hoi Margot,
Wat een ander leven en wat een verhalen.
Ze maken erg veel indruk op me. Dan lijkt bijvoorbeeld uit eten gaan hier zo idioot.
Je zult deze tijd nooit meer vergeten.
Hier gaat het gewoon door. Arend is net terug van skien in Oostenrijk en ik geniet van mijn studie.
Wij leren ook kruidengeneeskunde en dat komt weer in de buurt van de medicijnmannen daar. Maar daar help je geen bevallingen mee...
Groetjes, Louise
Groetjes, Louise -
27 Maart 2012 - 14:43
Yvette:
Super staat ie, jouw zondagse jurk. Ik geniet net als anderen van je prachtige verhalen en de mooie leuke gezellige foto's.Wat ik doodeng vind zijn die kippen hanen (ben van alles wat veren heeft ontiegelijk bang.
Dus bij mij geen kippen of andere pluimvee op terras. Moest wel lachen dat de kindjes schrikken van je blanke huid,mmm... klinkt me bekend in de oren !!Nog effekes en je staat weer in/op de wei. Ga je nog een weekje relaxen voor je terug komt? Lekker genieten . Groetjes,Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
