Busje gaat zo..

De bus is hèt vervoermiddel in Tanzania. De spoorweg is overwoekerd, jammergenoeg. De pikipiki is voor de kleine afstanden (de brommertaxi), de daladala (minibus) voor de iets grotere. De stadsbussen zijn echt voor de lange afstand. Zonder onderhoud rijden zij dagelijks honderden kilometers over 's herenwegen. De prijs maakt het voor iedereen toegankelijk, voor 1 euro mag je een uur in de bus zitten. De OV-chipkaart is hier gelukkig nog niet uitgevonden, je koopt gewoon een kaartje. Als je bij het busstation aankomt staat er een heel welkomstcomite speciaal op jou te wachten, alsof ze zijn ingeseind. Deze gastheren willen je allemaal in hùn bus, de mooiste en beste van het land. Ze vragen maar je bestemming, pakken netjes je tas al aan en begeleiden je naar ern bus.
Het is aan jezelf om in te schatten welke bus het eerste naar jouw bestemming zal vertrekken. Namelijk, als de bus vol zit vertrekt hij. En vol is hier wat bij ons overvol is. Dus op één stoel kunnen twee mensen zitten. De mensen zijn hier klwiner en dunner als bij ons, maar de stoeltjes ook.
Ten tweede kijk je snel welke bus jij denkt dat het veiligst is. Hiervoor heb je zo'n 5 sec. anders is je tas weg. Je kijkt naar de grootte van de bus, de toestand van de banden, de betrouwbaarheid van de chauffeur en of je denkt dat je er nog een zitplaats hebt dus.
Vervolgens stap je in. Dit wordt 'jòuw bus' voor de komende uren. Je kunt niet meer terug. Voor de chauffeur van de busmaatschappij is er weer een nieuwe klant.
Dan begint het lange wachten. Want jij denkt steeds: nu is die bus écht vol, we kunnen vertrekken. Dan blijkt: er zitten neppassagiers in, publiekstrekkers zeg maar.
Het wachten wordt veraangenaamd door de window 'shopverkopers', die hun waren aanbieden door jouw open raam. Dus een half uur wachtwn is een half uur winkelen in de hete zon, het is hier altijd nog zo'n 36graden. Ze komen langs met eten, drinken, kleding, ondergoed, spiegeltjes, gekookte eieren, fruit, pinda's enz.
De 'winkel' der verkopers bestaat uit een kartonnen doosje, waarin hun waren keurig gerangschikt liggen, die zij op hun schouders zetten.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat hangen ze bij het busstation. Vaak jeugd die eigenlijk nog op school moet zitten.

Dan we dan eindelijk vertrekken! De neppers springen er nog gauw uit en de lastminutes nog erin, met open deuren rijden we aan, dan kunnen we er ook nog twee 'half' meenemen. De airco is de wijd open ramen. Vaak staat de video aan, die is nooit te zien, er staan teveel mensen voor. Dat komt goed uit, kun je namelijk niet vooruit kijken. Dan zou je zien hoe gevaarlijk hard de chauffeur rijdt. Dat is beter van niet, dan durf je niet meer verder.
Dan blijkt dat die dierengeluiden niet van de video zijn,, maar van levende kippen en ander pluimvee onder de stoel van je buurvrouw..

Safari njema!