Nonnenvriendinnen.
Blijf op de hoogte en volg Margot
27 Februari 2016 | Tanzania, Same
In de weken dat ik hier zit heb ik al veel nieuwe rafiki's gemaakt. De mensen zijn allemaal zo vriendelijk. Doordat je in het ziekenhuis toch samen wel het een en ander meemaakt schept dat een speciale band met de verpleging en artsen. We nemen ook wel tijd voor theepauzes en soms gaan we naar de kantine ( die is opgeleukt met posters van besneeuwde bergen..). En op de ok laten ze trouwens iedere dag pannekoeken komen voor lunch. Dus er wordt ook best wel wat afgekakeld. Ook tijdens de repetitiewerkjes als gazen knippen en vouwen is het net een kippenhok. Bij de apotheek of store kom je ook niet weg zonder een praatje en zelfs de artsen nemen uitgebreid de tijd om met je van gedachten te wisselen over toch vaak niet de minste onderwerpen als politiek, geboortebeperking, geloof en opvoeding. Ze zijn heel open en ik ben momenteel de enige mzungu hier. Ze zijn ook zeer geinteresseerd in onze manier van werken en vragen vaak advies of ik moet even mee komen kijken naar een patient.
In het ziekenhuis werken ook nonnen, net als bij ons tot ~25 jaar geleden. Destijds waren het strenge hoofdzusters waar we toch wel een beetje bang voor waren. Zij waren secuur en als de omslagranden van de lakens niet evenlang waren op de zaal moest het opnieuw. De opening van het sloop naar het raam.
Hier in Tanzania zijn het nog jonge "sisters" die als ziekenverzorgende werken, maar wel alles doen zoals wonden hechten, bevallingen etc. Het zijn harde werkers, toegewijd en lief voor de patiënten. Ik woon vlakbij hun klooster en loop vaak met één van hen op naar het ziekenhuis.
Ze luisteren naar mooie namen als Féliciana, Patricia, Margareth, Agnes. Voor hen geen housekeeping. Ben uitgenodigd op het avondeten en ze koken lekkere bananensoep en maken een buffetje, want voor gasten hebben ze geen stoelen. Geen solarenergie, maar kaarslicht. En met haaknaald no 1 zijn ze maanden bezig een koord te haken. Ze mogen geen luxe van de Franciscaner orde. Toch hebben ze smartphones en appen er gezellig op los, mijn nonnenvriendinnen.
Vandaag is het "Motherday" voor de nonnen en ik word uitgenodigd om dit met hen te vieren. Omdat ze getrouwd zijn met God, velen dragen ook een trouwring, zullen zij geen kinderen krijgen en moeder worden. Dus dan vier je toch gewoon dat feit, heb je weer een reden voor een feestje!
Vanmorgen in een lange processie met muziekcorps, de nonnen voorop, de fathers en bisschop erachteraan, door het dorp getrokken. Van heinde en ver kwamen allerlei congregaties van sisters in volgepropte busjes aanzetten. We daalden eerst de berg af, vervolgens door het dorp als een carnavalsoptocht, op naar de cathedraal van Same.
Een urenlange mis volgde, voorgeleid door onze bisschop, mijn tafelheer, compleet met mijter en staf. (dus eigenlijk Sinterklaas+ Carnaval)
Het was full house, er waren maar liefst drie koren, veel zang, dans en rituelen.
Nadien allemaal samen gelunched in een feestzaal en er werden dansjes en komische stukjes opgevoerd.
En zo hadden ze een hele leuke moederdag. Mijn nonnenvriendinnen!
(
Zo heb ik ook vele "priestervrienden".Ook zij hebben hele mooie namen.
Zij zijn mijn tafelheren en geloof maar dat we wat aflachen. Ze hebben allemaal een auto en ik mag altijd mee op pad. Op bezoek bij iemand of ergens out-station een mis opdragen. Altijd gezellig. Of 's avonds muziek luisteren, mijn Spotify.
Ook zij appen erop los.
En soms, heel soms, komen zij dan ook even langs, of mogen ze meerijden, mijn nonnenvriendinnen!
( De processie is al even geleden. Ben nu een paar daagjes op Zanzibar met dochter Pleun. Ontvang zelfs hier leuke appjes van...mijn nonnenvriendinnen!)
In het ziekenhuis werken ook nonnen, net als bij ons tot ~25 jaar geleden. Destijds waren het strenge hoofdzusters waar we toch wel een beetje bang voor waren. Zij waren secuur en als de omslagranden van de lakens niet evenlang waren op de zaal moest het opnieuw. De opening van het sloop naar het raam.
Hier in Tanzania zijn het nog jonge "sisters" die als ziekenverzorgende werken, maar wel alles doen zoals wonden hechten, bevallingen etc. Het zijn harde werkers, toegewijd en lief voor de patiënten. Ik woon vlakbij hun klooster en loop vaak met één van hen op naar het ziekenhuis.
Ze luisteren naar mooie namen als Féliciana, Patricia, Margareth, Agnes. Voor hen geen housekeeping. Ben uitgenodigd op het avondeten en ze koken lekkere bananensoep en maken een buffetje, want voor gasten hebben ze geen stoelen. Geen solarenergie, maar kaarslicht. En met haaknaald no 1 zijn ze maanden bezig een koord te haken. Ze mogen geen luxe van de Franciscaner orde. Toch hebben ze smartphones en appen er gezellig op los, mijn nonnenvriendinnen.
Vandaag is het "Motherday" voor de nonnen en ik word uitgenodigd om dit met hen te vieren. Omdat ze getrouwd zijn met God, velen dragen ook een trouwring, zullen zij geen kinderen krijgen en moeder worden. Dus dan vier je toch gewoon dat feit, heb je weer een reden voor een feestje!
Vanmorgen in een lange processie met muziekcorps, de nonnen voorop, de fathers en bisschop erachteraan, door het dorp getrokken. Van heinde en ver kwamen allerlei congregaties van sisters in volgepropte busjes aanzetten. We daalden eerst de berg af, vervolgens door het dorp als een carnavalsoptocht, op naar de cathedraal van Same.
Een urenlange mis volgde, voorgeleid door onze bisschop, mijn tafelheer, compleet met mijter en staf. (dus eigenlijk Sinterklaas+ Carnaval)
Het was full house, er waren maar liefst drie koren, veel zang, dans en rituelen.
Nadien allemaal samen gelunched in een feestzaal en er werden dansjes en komische stukjes opgevoerd.
En zo hadden ze een hele leuke moederdag. Mijn nonnenvriendinnen!
(
Zo heb ik ook vele "priestervrienden".Ook zij hebben hele mooie namen.
Zij zijn mijn tafelheren en geloof maar dat we wat aflachen. Ze hebben allemaal een auto en ik mag altijd mee op pad. Op bezoek bij iemand of ergens out-station een mis opdragen. Altijd gezellig. Of 's avonds muziek luisteren, mijn Spotify.
Ook zij appen erop los.
En soms, heel soms, komen zij dan ook even langs, of mogen ze meerijden, mijn nonnenvriendinnen!
( De processie is al even geleden. Ben nu een paar daagjes op Zanzibar met dochter Pleun. Ontvang zelfs hier leuke appjes van...mijn nonnenvriendinnen!)
-
27 Februari 2016 - 13:10
Marijke:
Geniet met Pleun op Zanzibar, Wat is het weer een leuk verhaal, je bent daar echt wel terug in de tijd van 25 jaar geleden gemoedelijkheid en gezelligheid dat is hier wel veranderd ook al hebben we hier meer mogelijkheden af en toe iets zoeken om een oplossing te vinden en het lukt dan heeft ook iets.
Geniet van Priestervrienden, Nonnenvriendinnen, en de hitte
Ik kijk weer uit naar het volgende verhaal met jou stalende lach! -
27 Februari 2016 - 19:27
Anne Lucassen:
O Margot wat maak je toch veel mee, het is echt genieten zeg.
Lees ik goed is Pleun ook daar bij je? Ontzettend leuk!
Ook heel leuk om te lezen wat je meemaakt.
Groeten vanuit het koude Holland.
Anne Lucassen
-
28 Februari 2016 - 17:11
Hedwig:
Margot, je moet écht een boek gaan schrijven! je schrijft je belevenissen fantastisch! het leest lekker weg en je word mee genomen in de belevenissen in Tanzania, alsof je ter plekke aanwezig bent...!!
Geniet met je dochter in Zanzibar!!
groetjes Hedwig -
28 Februari 2016 - 17:27
Silvia:
Weer een mooi verhaal Margot wat veel en mooie indrukken. Geniet maar lekker van de aanwezigheid van Pleun. Veel liefs Sil -
29 Februari 2016 - 21:39
Henny:
Hallo Margot en Pleun, Je ziet het zo voor je de optocht en processie, je moeder en ik hebben het vroeger ook allemaal meegemaakt en ook de preken en de hoogmissen er kwam geen eind aan! Geniet er nog maar van en veel plezier met je nieuwe vrienden en vriendinnen. Heel veel lieve groetjes uit zonnig maar koud Limburg. Tante Henny -
04 Maart 2016 - 21:29
Yvette:
Leuk verslag Margot en gezellige foto's . Lekker genieten saampjes !
Groetjes, Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
