Emmanuel en Denis To the First World.
Blijf op de hoogte en volg Margot
01 Oktober 2016 | Tanzania, Same
Deze week mijn Tanzaniaanse vrienden uitgewuivd. Wat was de cultuurshock voor hen groot geweest! Van de Derde naar de Eerste Wereld. Het had heel wat voeten in aarde om ze bij ons te krijgen. Een levendige correspondentie met uitnodigingsbrieven, verzekeringen, toestemming van de Bisschop, een valse start voor Denis, zij 2x 10uur en 2x5 uur in de bus voor de benodigde papieren en eindelijk....daar stonden ze dan op een doordeweekse donderdagmorgen op Schiphol!!
Ik kon het maar niet geloven dat het uiteindelijk gelukt was. Daar kwamen ze dan uit de deur bij Arrival 2, met een big smile, de mooie witte tanden bloot, de priester uit Kighare, Emmanuel en Denis, operatieverpleegkundige uit Same. Enkel wat handbaggage en verwonderd rondkijkend. Dìt was nu het aards paradijs! Karibu sana!
Ik denk dat ze zich er geen voorstelling van hebben kunnen maken wat ze te wachten stond en het gewoon allemaal over zich heen laten komen.
Precies als onze shock als we Afrika ruiken, zien en voelen zo moet ook hun shock zijn. Maar dan frisse geuren van parfumwinkels, overal kunstverlichting en dan meteen zo'n roltrap....doodeng!
En dan even een kopje koffie drinken. Moet ik nu vooraf bidden..? Toch maar een kruisteken slaan voor alle zekerheid. God kijkt vast over de schouder mee.
Dan de eerste ervaring op de weg. Oh wat georganiseerd. De matrixborden boven de weg knipperen om de snelheid te verlagen. Zelfs het aantal kilometers van de ene naar de andere stad wordt vermeld evenals de tijd die je erover doet. Nederland is helemaal vlak, het is een prachtige zonnige dag, de koetjes staan in de wei en de molens draaien. Heel vriendelijk allemaal.
Het was een vermoeiende reis, want voorafgaand aan de vlucht waren er ook hele drukke dagen met veel gereis. En dan nog een vals inentingsboekje regelen.. Tja, je weet het ook allemaal niet..
We rijden naar het huis van Pleun en daar zien zij voor het eerst een keuken met een afwasmachine, oven, koelkast en een waterkraan met wàrm water!
Alles is nieuw en ze blijven zich verbazen, ook de dagen daarna. Wel 20x per dag: "This is the First World"!
Emmanuel wordt naar het klooster gebracht. Dit vanwege plaatsgebrek in m'n huisje, maar ook om hem ingewijde te maken in de nederlandse katholieke gewoontes en wat er nog van over is.
In het grote klooster aan de Gasthuisring, vanwaaruit priesters de gehele wereld overgingen restte er nog welgeteld drie nederlandse broeders, aangevuld met een Keniaanse "hoofdbroeder" en nog twee buitenlandse broeders. 6 totaal dus.
De volgende dag werden we uitgenodigd bij de directie van het ziekenhuis. Woordjes over en weer, precies zoals ze dat in Tanzania gewend zijn. De rondleiding was voor hen als een rondleiding door het paradijs. Ja, zo moet een ziekenhuis functioneren. Ik zag hun ogen verwonderd van links naar rechts rollen. Musickids, de traumakamer, de eerste hulp, alles protocolair en tot in de puntjes georganiseerd. Overal is aan gedacht. Hier leren ze van. Nu nog implementeren aan de andere kant van de wereld.
Zaterdag monumentendag. Na een korte fietsles en een mountainbike van bibi (om mee naar huis te nemen), fietsen ze mooi achter ons aan, 8-jarige Koentje voorop.. Eerst naar de molen, rondleiding en uitleg, een boerderij met koeien en een fruitboomgaard. Middels een spel mochten ze bananen vangen. Ze deden het zo goed dat ze prijs hadden! Een grote Chiquita opblaasbanaan. Die kon mooi de volgende dag naar zee!
Eerst het Vredespaleis in Den Haag bezocht. De wensboom maakte veel indruk, evenals een gevonden steen uit Tanzania. Bij Scheveningen aangekomen eerst haring proeven. Hup, en één hap, slik, en weg was ie...
my God!
Bij de vloedlijn aangekomen ging hupsakee de kleding uit en gingen ze in een wit hemd keihard over het strand lopen! Zeker gezien in een film!
En het was drie weken lang een film. Met de priester nog 5 dagen naar Rome geweest, audiëntie bij de paus.
Een "beachparty"georganiseerd om geld op te halen voor de operatiekamer. Iedere dag was een feestje, net zoals bij hen ontvangen wordt.
Ze hebben een hele goede indruk gekregen en er is nog lang over gesproken in the Third World.
Ik kon het maar niet geloven dat het uiteindelijk gelukt was. Daar kwamen ze dan uit de deur bij Arrival 2, met een big smile, de mooie witte tanden bloot, de priester uit Kighare, Emmanuel en Denis, operatieverpleegkundige uit Same. Enkel wat handbaggage en verwonderd rondkijkend. Dìt was nu het aards paradijs! Karibu sana!
Ik denk dat ze zich er geen voorstelling van hebben kunnen maken wat ze te wachten stond en het gewoon allemaal over zich heen laten komen.
Precies als onze shock als we Afrika ruiken, zien en voelen zo moet ook hun shock zijn. Maar dan frisse geuren van parfumwinkels, overal kunstverlichting en dan meteen zo'n roltrap....doodeng!
En dan even een kopje koffie drinken. Moet ik nu vooraf bidden..? Toch maar een kruisteken slaan voor alle zekerheid. God kijkt vast over de schouder mee.
Dan de eerste ervaring op de weg. Oh wat georganiseerd. De matrixborden boven de weg knipperen om de snelheid te verlagen. Zelfs het aantal kilometers van de ene naar de andere stad wordt vermeld evenals de tijd die je erover doet. Nederland is helemaal vlak, het is een prachtige zonnige dag, de koetjes staan in de wei en de molens draaien. Heel vriendelijk allemaal.
Het was een vermoeiende reis, want voorafgaand aan de vlucht waren er ook hele drukke dagen met veel gereis. En dan nog een vals inentingsboekje regelen.. Tja, je weet het ook allemaal niet..
We rijden naar het huis van Pleun en daar zien zij voor het eerst een keuken met een afwasmachine, oven, koelkast en een waterkraan met wàrm water!
Alles is nieuw en ze blijven zich verbazen, ook de dagen daarna. Wel 20x per dag: "This is the First World"!
Emmanuel wordt naar het klooster gebracht. Dit vanwege plaatsgebrek in m'n huisje, maar ook om hem ingewijde te maken in de nederlandse katholieke gewoontes en wat er nog van over is.
In het grote klooster aan de Gasthuisring, vanwaaruit priesters de gehele wereld overgingen restte er nog welgeteld drie nederlandse broeders, aangevuld met een Keniaanse "hoofdbroeder" en nog twee buitenlandse broeders. 6 totaal dus.
De volgende dag werden we uitgenodigd bij de directie van het ziekenhuis. Woordjes over en weer, precies zoals ze dat in Tanzania gewend zijn. De rondleiding was voor hen als een rondleiding door het paradijs. Ja, zo moet een ziekenhuis functioneren. Ik zag hun ogen verwonderd van links naar rechts rollen. Musickids, de traumakamer, de eerste hulp, alles protocolair en tot in de puntjes georganiseerd. Overal is aan gedacht. Hier leren ze van. Nu nog implementeren aan de andere kant van de wereld.
Zaterdag monumentendag. Na een korte fietsles en een mountainbike van bibi (om mee naar huis te nemen), fietsen ze mooi achter ons aan, 8-jarige Koentje voorop.. Eerst naar de molen, rondleiding en uitleg, een boerderij met koeien en een fruitboomgaard. Middels een spel mochten ze bananen vangen. Ze deden het zo goed dat ze prijs hadden! Een grote Chiquita opblaasbanaan. Die kon mooi de volgende dag naar zee!
Eerst het Vredespaleis in Den Haag bezocht. De wensboom maakte veel indruk, evenals een gevonden steen uit Tanzania. Bij Scheveningen aangekomen eerst haring proeven. Hup, en één hap, slik, en weg was ie...
my God!
Bij de vloedlijn aangekomen ging hupsakee de kleding uit en gingen ze in een wit hemd keihard over het strand lopen! Zeker gezien in een film!
En het was drie weken lang een film. Met de priester nog 5 dagen naar Rome geweest, audiëntie bij de paus.
Een "beachparty"georganiseerd om geld op te halen voor de operatiekamer. Iedere dag was een feestje, net zoals bij hen ontvangen wordt.
Ze hebben een hele goede indruk gekregen en er is nog lang over gesproken in the Third World.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
