The Circle of Life.
Blijf op de hoogte en volg Margot
23 Februari 2016 | Tanzania, Same
Vanmorgen was het al meteen raak. Na het morningreport even langs verloskunde, handschoentjes aan en hupsakee! Een jongetje ongeveer 2900 gr; Welcome to the world. Op de warmtetafel heeft deze jongeman meteen al een maatje. Tussen een hoopje kanga’s ontwaar ik zowaar nog een kleine hummel…
En zo is het hele leven in Afrika, je bent nooit alleen. Grote gezinnen, kleine huisjes, een slaapkamer voor z’n allen. Grote klassen ook, zoals de school die we deze week in Same bezochten. Naast de 900 gewone kinderen waren er nog zo’n twintig slechtziende en blinde kinderen (waaronder veel albino’s, die worden vroeg of laat blind). Gewoon met 80 in de klas en buiten wat uitvergrootte letters geen speciaal onderwijs voor hen.
Naast de school staat hun boardingschool (kostschool) waar zij wonen van hun 7e tot 13e. Het is een heel huishouden: een mevrouw die het overzicht houdt, maar verder doen ze alles (zoals de was) helemaal zelf. De albino’s hebben geen pigment in hun huid: nog witter dan mzungu’s met wit kroeshaar. En natuurlijk allemaal een safaripetje op tegen het verbranden in de zon.
Het schoolhoofd vertelt ons over de situatie, die is erg achteruit gegaan. Met 200 E per maand voor 1.000 kindjes, de leraren, administratie, onderhoud en schoolsupplies, blijft er weinig over om de arme kinderen tussen de middag lunch te geven. Een belangrijke maaltijd, want ontbijt is er voor de meesten ook niet bij. Het schoolhoofd betreurt deze situatie; zonder eten geen energie voor de les en zonder eten blijven teveel kinderen in de middag thuis. Het volgende probleem zijn de vloeren in de klassen; die moeten nodig vernieuwd worden omdat de slechtziende kinderen struikelen over de gaten. Mocht iemand dit op willen pakken; je bent van harte welkom.
Dochter Pleun loopt een paar dagen met mij mee in het ziekenhuis en is al aardig ingewerkt in het consultatiebureau . De kinderen worden gewogen en krijgen vaccinaties, de zwangere vrouwen worden gecontroleerd op HB, urine en rhesus-antigonisme. De vrouwen krijgen hierover informatie van de zuster. En daarna wordt alles netjes genoteerd in je medisch paspoort.
Plotseling stopt een ambulance voor het ziekenhuis. Er wordt een benauwde dame uitgeladen en aangezien er geen spoediesende Hulp is, trek ik een dokter van achter zijn bureau. Die op zijn gemak een behandelplan schrijft. Ja, zo ging dat bij ons ook voor het digitale tijdperk. Mijn saturatiemeter geeft 75 aan, zuurstof is dus hard nodig. Reden voor opname: met spoed naar Wardy 1 (de vrouwenzaal). De brancard de berg opduwen gaat snel; helpers genoeg. Alles wat voor handen is halen we uit de kast en de ene na de andere doktor van andere afdelingen komen erbij om te helpen. Zuurstof hebben we, maar een rontgenfoto lukt niet op de zaal. Ook een uinfuus prikken lukte niet, zelfs een venasectie niet. Na een uur moeten we concluderen dat onze hulp geen baat geeft en overlijdt de vrouw op 52-jarige leeftijd. Voor haar is de cirkel rond , het is de gemiddelde leeftijd hier om te sterven. De vijf kinderen die ze achter laat hebben al een levensverwachting van 61 jaar.
30 Paar ogen (de andere patienten op de zaal) kijken in onze rug en langs de randen van het scherm rond het bed. Buiten is het ook hartstikke druk, want het was net bezoektijd. Alle families die binnen waren moesten direct naar buiten. Nu mogen zij terug naar binnen en samen met de familie komen zij kijken bij de overledene.
Als een mummy woordt het levenloze lichaam in doeken (kanga’s) gewikkeld want de vliegen komen al snel aangevlogen. Samen met de familie brengen we haar naar het mortuaruim (door Tilburg gesponsord), haar rustplaats voor slecht 1 dag. Morgen nemen ze haar weer mee, terug naar huis. Het wordt nog een lange rit, over hobbelige wegen dwars door de bergen.
Safari Njema (goede reis terug).
En zo is het hele leven in Afrika, je bent nooit alleen. Grote gezinnen, kleine huisjes, een slaapkamer voor z’n allen. Grote klassen ook, zoals de school die we deze week in Same bezochten. Naast de 900 gewone kinderen waren er nog zo’n twintig slechtziende en blinde kinderen (waaronder veel albino’s, die worden vroeg of laat blind). Gewoon met 80 in de klas en buiten wat uitvergrootte letters geen speciaal onderwijs voor hen.
Naast de school staat hun boardingschool (kostschool) waar zij wonen van hun 7e tot 13e. Het is een heel huishouden: een mevrouw die het overzicht houdt, maar verder doen ze alles (zoals de was) helemaal zelf. De albino’s hebben geen pigment in hun huid: nog witter dan mzungu’s met wit kroeshaar. En natuurlijk allemaal een safaripetje op tegen het verbranden in de zon.
Het schoolhoofd vertelt ons over de situatie, die is erg achteruit gegaan. Met 200 E per maand voor 1.000 kindjes, de leraren, administratie, onderhoud en schoolsupplies, blijft er weinig over om de arme kinderen tussen de middag lunch te geven. Een belangrijke maaltijd, want ontbijt is er voor de meesten ook niet bij. Het schoolhoofd betreurt deze situatie; zonder eten geen energie voor de les en zonder eten blijven teveel kinderen in de middag thuis. Het volgende probleem zijn de vloeren in de klassen; die moeten nodig vernieuwd worden omdat de slechtziende kinderen struikelen over de gaten. Mocht iemand dit op willen pakken; je bent van harte welkom.
Dochter Pleun loopt een paar dagen met mij mee in het ziekenhuis en is al aardig ingewerkt in het consultatiebureau . De kinderen worden gewogen en krijgen vaccinaties, de zwangere vrouwen worden gecontroleerd op HB, urine en rhesus-antigonisme. De vrouwen krijgen hierover informatie van de zuster. En daarna wordt alles netjes genoteerd in je medisch paspoort.
Plotseling stopt een ambulance voor het ziekenhuis. Er wordt een benauwde dame uitgeladen en aangezien er geen spoediesende Hulp is, trek ik een dokter van achter zijn bureau. Die op zijn gemak een behandelplan schrijft. Ja, zo ging dat bij ons ook voor het digitale tijdperk. Mijn saturatiemeter geeft 75 aan, zuurstof is dus hard nodig. Reden voor opname: met spoed naar Wardy 1 (de vrouwenzaal). De brancard de berg opduwen gaat snel; helpers genoeg. Alles wat voor handen is halen we uit de kast en de ene na de andere doktor van andere afdelingen komen erbij om te helpen. Zuurstof hebben we, maar een rontgenfoto lukt niet op de zaal. Ook een uinfuus prikken lukte niet, zelfs een venasectie niet. Na een uur moeten we concluderen dat onze hulp geen baat geeft en overlijdt de vrouw op 52-jarige leeftijd. Voor haar is de cirkel rond , het is de gemiddelde leeftijd hier om te sterven. De vijf kinderen die ze achter laat hebben al een levensverwachting van 61 jaar.
30 Paar ogen (de andere patienten op de zaal) kijken in onze rug en langs de randen van het scherm rond het bed. Buiten is het ook hartstikke druk, want het was net bezoektijd. Alle families die binnen waren moesten direct naar buiten. Nu mogen zij terug naar binnen en samen met de familie komen zij kijken bij de overledene.
Als een mummy woordt het levenloze lichaam in doeken (kanga’s) gewikkeld want de vliegen komen al snel aangevlogen. Samen met de familie brengen we haar naar het mortuaruim (door Tilburg gesponsord), haar rustplaats voor slecht 1 dag. Morgen nemen ze haar weer mee, terug naar huis. Het wordt nog een lange rit, over hobbelige wegen dwars door de bergen.
Safari Njema (goede reis terug).
-
23 Februari 2016 - 10:06
Angela :
Het leven in Afrika, zal het ooit veranderen?
Klinkt helaas weer bekend Margot....
Vang nog maar lekker veel baby's daar! En geniet van de tijd met Pleun.
gr Angela -
23 Februari 2016 - 11:53
Ton Pulles:
Inderdaad Margot, dat is the circle of life.
Groeten, Ton -
23 Februari 2016 - 11:58
Jan:
Prachtig Margot!!
Wat een story; zo zie je maar weer: er is een tijd van komen en een tijd van .....
We hebben nog maar half in de gaten wat dat betekend dat ze in Afrika met een levensverwachting al 10 jaar verder zijn. De aanvoer moet worden getemporiseerd!!!
Nieuwe hongersnood zit er aan te komen.
Maar dat zijn zorgen voor morgen: geniet nu maar samen met Pleun van wat jullie voor hun kunt betekenen.
Groet
Jan -
23 Februari 2016 - 12:47
Henny:
Ongelooflijk al die verhalen een beetje zoals in Nederland 100 jaar geleden en je beschrijft het allemaal heel mooi. Arme kinderen die achterblijven zonder moeder. Fijn dat Pleun er nu is, heel veel lieve groetjes voor alle twee. -
24 Februari 2016 - 10:30
Jan:
Weer een aangrijpend verhaal!!Misschien kunnen we met TweeSteden over de grenzen wat voor de albino's
doen.
Gr. Jan -
24 Februari 2016 - 22:14
Lenie:
Hallo Margot
Ik heb tot nu toe al jouw verhalen gelezen maar had nog geen enkele keer tijd genomen om jouw een berichtje te sturen. Ik volg je verhalen graag het is allemaal zo herkenbaar en nog steeds Africa. Aan de ene kant heftig anders en aan de andere zo fantastisch mooi.
De warme aardige mensen, het leven daar wat het zo boeiend maakt.
Ik krijg telkens heimwee. Ach wie weet nog wat jaartjes werken en dan komt onze tijd dat wij ook naar Same kunnen gaan. Helaas zitten vakanties daar naar toe er niet in, te kostbaar gewoon.
Wij zullen ooit als pensionada's daar wel een tijdje gaan verblijven dat zijn onze plannen.
Doe in elk geval onze tanzaniaanse vrienden de groeten. Dr. Norbert en Father Deo en ook diegene die hier in Tilburg waren, ben de namen vergeten.
Kwa heri, salaam nyingi kwa wote .
Nu met de vluchtelingen uit Syrië waar ik Nederlandse taalles aangeef hier in Tilburg kom is zoveel swahili woorden tegen die in het arabisch het zelfde zijn. Furah , Barid , Saba, Sabun, Salaam en nog veel meer. Grappig!
-
25 Februari 2016 - 10:04
Pierre Van Der Wee:
Hoi Margot wat een verhaal is het toch weer , en wat mooi dat jij daar je steentje aan bij kunt dragen . Ik geniet steeds weer van je stukjes zo beeldend .
Groetjes. Pierre . -
25 Februari 2016 - 16:18
Hedwig:
Goh, wat een verhaal weer...van geboorte tot (vroege) dood...
Tja, een andere levensduur dan bij ons...
Fijn dat jouw dochter er is en al gewend is in het ziekenhuis en met jou mee draait...
Groetjes Hedwig
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
