Terug naar Coronaland.

Paspoort, telefoon, geld, mondkapje. Een weekendtas met wat was en plastic en een rugzak met mooie herinneringen. Meer is niet nodig om de gedwongen terugreis te aanvaarden naar Coronaland.

De laatste der Mohicanen. Nu kom ik echt nergens blanken meer tegen. Het slachtofferaantal staat na een week nog steeds op 12 en er is nog géén dode betreurd.
Overal voorzorgsmaatregelen met betrekking tot handen wassen en afstand houden. De begroetingen zijn versoberd. Lacherig worden er voetjes gegeven of gevouwen handen getoond. Zal er ooit een moment komen dat het wordt als voorheen, minutenlang handen schudden?
De weekmarkten en kerkdiensten gaan nog steeds door.

Wel zie ik steeds meer sprinkhanen. Het zou goed kunnen dat Corona dit deurtje voorbij gaat, maar de sprinkhanen nu binnenkomen. Ook ellendig.

Wat hebben we het nog fijn gehad de laatste dagen. Drukte in de Dispensary. 70 patiënten per dag passeren de revue. Dr Amini geeft iedere ochtend met hart en ziel een “Corona-lesje” aan de wachtenden.
Plotseling weer een emergencycase ertussen. Jonge man, erg ziek. Gissen. Darmperforatie? Geen echo, geen röntgen. Who knows. Dan ga je dus gewoon dood hier de volgende dag. Nog met de ambulance verplaatst, maar het mocht niet baten. Pole sana!
Tegelijkertijd werd er een kindje geboren, dat maakt de stand 1-1.

De scholen en universiteiten zijn voor een maand gesloten. En de jeugd hangt rond, niet wetende wat te doen. Zelfs de universitaire studenten zijn niet in het bezit van een laptop. Ze doen dus alles via hun telefoon en laten het nu ook versloffen dus. Google is hier nog geen bekend fenomeen. Eindeloos bellen ze whatsapp video en gebruiken Facebook en Messager. Maar eerst het weer Googlen voor je de was buiten hangt is er niet bij, laat staan kennis vergaren.
Interesses hiervoor zijn nooit bijgebracht helaas. Waar moet dat naar toe?

Ook de kostscholen/ privéscholen hebben computers, zelfs door Tilburg gedoneerd. Echter, niet met internet verbonden! Gebruiken ze die dus gewoon als typmachine..
De middelbare scholieren hebben wat huiswerk meegekregen. En er wordt gezegd dat de “Junivakantie” komt te vervallen.

Gisteren hebben we nog een picknick aan de rivier georganiseerd met extra lekker eten, Pilau, feesteten, voor ons gewoon nasi dus. En watermeloen, kun je in heel veel stukjes delen. Sommigen schepte 4x op. Met de auto/ambulance gingen we ernaartoe, een afstand van 3 km. 14 kinderen erin. Door stapvoets te rijden en iedere dorpsbewoner persoonlijk te groeten leken het 30 km. Muziek keihard, Pauli en Giftie voorin, de snoetjes kwamen net boven het raam uit. Ieder detail in zich opnemend. Onvergetelijk.

Daarna even zwemmen. Als aapjes zijn ze vliegensvlug. Ze krijgen gele voetbalhesjes aan zodat ik ze kan traceren. Zijn nergens bang van, springen van de rotsen en doen net of ze kunnen zwemmen.
We maken er weer een dag met een gouden randje van. O wat zou ik nog graag blijven, ze engelse les geven iedere dag, veel spelenderwijs leren. Er is nog zo’n lange weg te gaan. Maar ja..

Er komen nog veel mensen langs om afscheid te nemen. Ik laat bij de plaatselijke kleermaker mondkapjes maken, tot grote hilariteit natuurlijk. Zó ver van de Corona hier.

En dan komt de harde realiteit de volgende dag. Eerst 3 uur met de auto naar beneden. Nog even geluncht bij het Elephant, als laatste blanke. De aapjes zijn nu zo brutaal geworden dat ze het eten van je bord pakken!
O, o, wat zal de Tanzaniaanse economie het moeilijk krijgen! Géén toeristen meer, hotels moeten sluiten. Geen inkomsten.

Vervolgens 4 uur met de bus naar de luchthaven. Dicht opeengepakt met medepassagiers.

Kilimanjaro Airport is rustig. Alleen de leftovers worden opgehaald. Ná ons voorlopig geen internationale vluchten meer. Bizar. Er hangt een gelaten sfeer. Geen safarigangers deze keer, geen Amerikanen, maar een vreemdsoortig gezelschap met ieder zijn eigen verhaal.

En inderdaad, onze blauwe Dreamliner is keurig op tijd op Kilimanjaro. We vliegen naar Dar Es Salaam waar de leftovers uit heel Oost- en Zuid-Afrika zijn samengekomen. Iedereen kan uiteindelijk mee.

Daar gaan we dan! Badaaye ! Mungu Ibariki Tanzania na watu wake, zoals het volkslied zegt.
Moge God jullie beschermen tegen Bijbelse plagen als Corona, aardbevingen en sprinkhanen.

We gaan bidden dat deze crisis snel voorbij zal zijn en we weer terug mogen komen in jullie prachtige land, vol met lieve mensen.

Als laatste zal ik hier vertrekken en hoop er als eerste weer te zijn.

Tutaonana!


N.B. Vanmorgen weer thuisgekomen. Wat is het koud, brrr. Wat is het stil op Schiphol, lange rijen vliegtuigen staan geparkeerd, een bizar gezicht. De winkels zijn er gesloten, stoelen afgeplakt.
De trein is zowat leeg, de straten zijn leeg. We mogen met niet meer dan drie samengroepen. Nu ik het met eigen ogen zie begint het pas binnen te dringen. Wat een disaster. Heftig.

Stay healthy you!