Ons Pauli.

Mijn kleine grote vriend. Pa-oe-li. Ruim drie jaar ken ik hem nu, hij was destijds vijf jaar en begon net zijn melkgebit te wisselen.

Hij maakte me wegwijs in huttenland en introduceerde me bij de kinderrijke families tegen de berghelling wonend. Strugglend for life.
Hij liet me kijkjes nemen in hun dagelijks leven. De echte armoede waar deze bosnegers mee te dealen hebben en zeker niet mee te koop lopen. Maar vooral ook de sociale rijkdom.

Iedereen heeft hier zorgtaken, oud voor jong en jong voor oud. Oude broertjes voor jonge zusjes. Jonge zusjes voor oude oma’s. Tantes en ooms voor neefjes en nichtjes. Buren voor buren. En God voor ons allen!
Elkaar helpen ze het leven door, elke uitdaging gaan ze tezamen aan. Natuurlijk is er ook roddel en achterklap. Dat geeft er de jus aan.

We communiceren met een mengeling van kiswahili en engels, handen en voeten. Eigenlijk hebben we ons eigen taaltje ontwikkeld.
Pauli is de jongste van vijf kinderen. Samen met vader, moeder en een weeskind wonen ze in een klein hutje. Oma woont er naast. De jongens slapen in de hut van vader en moeder achter een gordijntje, de meisjes bij oma in bed in het kleine éénkamer hutje.

De moeder vertrekt iedere zaterdag samen met andere moeders met de truck vol met bananen naar Same, de grote stad om de bananen te verkopen op de markt, de kwasakwasa. De vrouwen staan achter de cabine in het laadgedeelte, bovenop de bananen, zich vasthoudend aan een stang.
Door de kuilen in de weg schudt het onophoudelijk. ’s Nachts doen ze een hazeslaapje in de truck, ze moeten de bananen bewaken. Op maandag komen ze terug, misschien E20,- verdiend..

Ondertussen doet het oudste zusje van zestien jaar, Anna, het huishouden, ziet er op toe dat de kinderen zich wassen, kookt, stookt vuur op, zorgt voor de dieren, voor oma, doet de was, haalt water. Ze kan heel goed organiseren. Eigenlijk heeft ze geen tijd om huiswerk te maken, ze zit op de middelbare school.

Vader is niet in beeld, wat jammer. Vaak zit hij met zijn vrienden bananenbier te drinken in het dorp en heeft af en toe een timmermansklus, je zou kunnen zeggen dat hij zzp’er is.

Moeder staat erop dat haar kroost naar school gaat. En de oudste kinderen gaan dus al naar de middelbare school op één uur lopen. Ze hebben geen klok in huis, maar weten precies hoe laat ze op moeten staan. Immers het is altijd om half zeven licht en om half zeven donker. Bovendien luidt om zes uur ’s morgens de kerkklok.
Deze oudsten spreken inmiddels goed engels. Er wordt van alles aan gedaan om deze kinderen goede schoenen te geven, zonder schoenen mogen ze niet naar school, zonder eten wel.

In de ogen van de basisschooldirectrice was Pauli bij inschrijving met vijf jaar zo intelligent dat hij meteen in groep drie kon starten met lezen en schrijven. Geen noodzaak om te kleuteren.
Gaandeweg dat eerste jaar was hij toch nog te speels. Trouwens zonder twijfel zou hij bij ons als ‘ADHD’er gediagnostiseerd zijn.
Het alfabet werd opgedreund en Pauli dreunde mee met de ‘vouwels’ a, e, i, o, oe.
Veel liever ging hij spelen en alles leidde hem af. Pauli lette niet op en de juf lette niet op Pauli.
Lezen en schrijven ging langs hem heen en al snel kon hij het helemaal niet meer volgen.
En Pauli werd gewoon bevorderd naar groep 4.
Er kwam geschiedenis en aardrijkskunde bij. Woorden werden lange zinnen. Pauli was helemaal de draad kwijt en voelde zich diep ongelukkig. En werd bevorderd naar groep 5.
Zo is het systeem, zitten blijven is onmogelijk.

Erg verdrietig was ik toen ik er zelf achterkwam dat mijn Pauli, inmiddels zijn tweede moeder, slachtoffer was van het systeem.
De oplossing lag bij een gepensioneerde lerares. Iedere dag, zes dagen per week krijgt hij bijles.

Groot was de vreugde toe bij mijn volgende bezoek hij een eenvoudig boekje kon lezen en eindelijk zijn naam kon schrijven.
Superhandig is hij en veel technisch inzicht, maar dit is o zo belangrijk.
Wat had ik hem graag in ons klasje gehad!

Inmiddels heeft hij een mond vol nieuwe tanden, voetbalt met de grote jongens.
Mijn kleine vriend wordt groot, maar we blijven hem volgen.

Samen beleven we vele avonturen. Altijd omringt door vele vriendjes en vriendinnen.
We gaan zwemmen in de rivier, leggen visites af, worden overvallen door stortregens en trekken de bossen in.
En twee keer mocht hij mee naar de grote stad. Kijken hoe de mensen daar leven in stenen huizen. En een bezoekje aan de kostschool gebracht, zou nog een optie voor hem zijn, afgezien van de dan te regelen financiën E500/jaar. Maar nee, Pauli hoort bij zijn familie in de hut, opgroeien met zusjes en broertjes.
Het grote ziekenhuis hebben we bezocht waar we verbrande kinderen zagen, het maakte grote indruk op hem. Een broodje aten we in de bisschopsresidentie en waar hij voor de eerste keer op een westers toilet zat met een doortrekker..
Een hotel hebben we gezien met badkamers zo groot als hun hut, waar het water gewoon uit een douchekop komt.
En vooral moesten we een kadootje voor de achterblijvers meenemen en dat was dan een brood. Daar kun je heel veel mensen een snee van geven.
Op de terugweg werden we verrast door een hele grote olifant die op de weg stond! Heel de verdere terugweg heeft hij de bewegingen van de olifant nagedaan, mijn lieve Pauli, grote kleine vriend.

En met Pauli groeide ook de buurtkinderen op en de klasgenoten. Ik ken ze allemaal van naam inmiddels, hun karakters, hun familie. Zoveel extended familie heb ik erbij gekregen hier. Wat zal ik ze allemaal gaan missen. De laatste paar dagen nutten we nog ten volle uit met leuke dingen doen. En ze helpen me allemaal met het klasje oppoetsen, poppekleertjes wassen etc.
We gaan naar de Goudrivier, drinken soda’s, eten oliebollen en dat Coronavirus heeft hier helemaal geen vat op ons.

We vieren het leven en hopelijk kan ik heel snel weer terugkomen om mijn extended family te zien opgroeien.

Tot snel!