Sint Maarten

Aangezien we nog steeds geen “niet noodzakelijke reizen” naar Tanzania mogen maken, wordt mijn koers voor één keer gewijzigd. Geen Oost-Afrika, maar de Caribean.
Géén vrijwilligerswerk, maar een betaalde opdracht vanuit het ministerie van Volksgezondheid.

Maanden geleden is men in Tanzania al opgehouden met cijfers en statistieken over Corona bij te houden. Het hele land heeft maar één testlaboratorium.
Ook hier was een intelligente lockdown, social distancy en mondkapjesplicht. Echter, niets is meetbaar, oude zieke mensen zijn er al dood en de economie was tot stilstand gekomen. Er werd honger geleden, slechts twee kleine maaltijden per dag, soms één. Het was de dood of de gladiolen en ze zijn weer over gegaan tot de orde van de dag.
Na drie maanden zijn de scholen geopend (de jeugd hing maar wat rond, tienerzwangerschappen en meer ellende op de loer) . Er wordt weer hard gezongen in de kerk, markten, volle bussen, reizen, gefeest etc.

Ons kleuterklasje loopt als nooit tevoren. Heel wat kinderen waren ondertussen 4 jaar geworden en er is nu een ochtend- en een middaggroep, bestaande uit… let wel 54 kinderen! Ze spelen en zingen dat het een lieve lust is, zo blij dat ze weer naar school mogen! En de kleermaker heeft daardoor weer werk, de juffen, de papmaakster, de brommertaximan etc.

Ze smeekten me of ik echt niet kwam, daar kun je je er echt geen voorstelling van maken hoe de Corona hier leeft. Maar ik blijf nog even weg, al gaat me dat wel aan het hart..

De gelegenheid deed zich voor om met een medisch team van 10 artsen en verpleegkundigen af te reizen naar de Caribean, Sint Maarten om de Covid-19 te bestrijden.
Vandaag zijn er precies 100 aktieve Covid gevallen, waarvan er 5 in het ziekenhuis liggen. En iedere dag komen er nieuwe gevallen bij. De totale bevolking telt 40.000 mensen.
Daarom zijn er strakkere maatregelen genomen. Na 12 uur ’s middags zijn bars en restaurants gesloten. Mondkapjesplicht in openbare ruimten.
Sinds 1 augustus zijn de Amerikanen weer welkom, de economie moet weer opkrabbelen.
Echter, daarop heeft Frankrijk onmiddellijk de grenzen gesloten, die zijn weer bang dat ook zij een tweede golf krijgen.

Nederland heeft als hulp aan Sint Maarten een speciale “hospitainer” laten installeren door onze militairen op het voetbalterrein naast het ziekenhuis. Er passen 6 volledig uitgeruste IC-bedden in en hopelijk veel airco.

Sint Maarten is dus een eiland in de Caribische Zee, genoemd naar de heilige Maarten en is in 1493 door Columbus ontdekt. Rond 1630 vestigden zich er Fransen en Nederlanders, vooral vanwege het aanwezige zout. Zij deelden het eiland in tweëen. Nog steeds is het bovenste gedeelte Frans, behoort tot Frankrijk, het onderste gedeelte Nederlands.
Sint Maarten is een land binnen ons koninkrijk, een status aparte, dat wil zeggen dat het staatshoofd koning Willem Alexander is, maar ze een eigen gouverneur hebben (luisterend naar de naam mevrouw Holiday) en regeringsleider, een eigen vlag, volkslied etc.
Philipsburg, waar ik kom te werken is de hoofdstad en het Nederlandse gedeelte is slechts 34km2. Piepklein dus. Het eiland behoort tot de Bovenwindse Antillen, altijd waait hier de noord-oost passaat. Bijna op de evenaar, het zal om 7u licht worden en om 19u donker zijn. De temperatuur is rond de 30C iedere dag en ’s nachts nog altijd 27C. Het ligt 240 km van Puerto Rico en 800 km van Curacao.
De voertaal is Engels.
Er is momenteel veel te doen over de financiële hulp aan de eilanden. Vooropgesteld, aan de humanitaire hulp wordt niet getornd. Vele miljoenen zijn in de eilanden gepompt, ook na de hevige orkaan Irma, die in 2017 Sint Maarten geteisterd heeft.
Ze zijn volledig afhankelijk van toerisme en zoals nu met de Covid zie je dat alle business stilvalt.
Zo hebben ze honderden miljoenen nodig en momenteel krijgen ze elke zes weken een flink bedrag.
Echter, natuurlijk wil NL voorwaarden.
De overheidskosten moeten drastisch omlaag, minder ambtenaren etc.
Gevangenissen moeten humaner, schijnt echt mensonterend te zijn.
Innen van belastinggeld moet beter
Economie moet diverser, niet alleen afhankelijk van toerisme.
De eilanden willen meer dialoog. Nederland wil aktie. Daardoor heeft het opbouwen van de luchthaven Sint Maarten al een jaar langer geduurd.

Afijn, we gaan het allemaal zien. Ik ben gepakt voor vertrek. Morgen gaan we. Het vergde nogal wat voorbereiding deze keer. Veel papierwerk, bloed laten prikken of er nog antistoffen tegen bof, mazelen en rode hond in mijn bloed zitten, MRSA test en natuurlijk een Coronatest, kort voor vertrek. Alles is in orde, overal heb ik “hard copies” van. En de eerste 10 dagen iedere dag temperaturen.

Naar ik heb horen vertellen mogen we in een hotel aan zee verblijven! Mèt watersportfaciliteiten, dus er kan gesurft worden. Wèl 40 uur werken! Dat is de concessie.
Ook een autootje is ons in het vooruitzicht gesteld. Maar gezien de franse grens dus gesloten is hebben we meer aan een fiets.

Natuurlijk ga ik jullie op de hoogte houden en hopelijk met de nodige jaloersmakende foto’s.

To be continued soon!