De Tweede Wereld.

Plotseling zijn we twee weken verder. Natuurlijk denk ik vaak aan jullie in het verre Nederland, altijd zes uur vóór op ons.
Maar jullie moeten me geloven als ik vertel dat het nieuwe normaal best een druk leven is. 40 uur werken betekent dus vrijwel iedere dag in het ziekenhuis werken.
Gelukkig zijn de diensten in blokjes van vroege of late bij elkaar, dus laat-vroeg komt vrijwel niet voor.
Hemelsbreed zitten we vlak bi het ziekenhuis, maar er ligt een hoge berg tussen.


Inmiddels ben ik weer een jaartje ouder geworden. Verrast werd ik door mijn nieuwe familie die ’s morgens al zingend aan de deur stond! Wat bof ik toch met zo’n gezellige nieuwe vrienden! Compleet met taart en kaarsjes en versieringen. Als kadootje heb ik een boottochtje gekregen, volgende week als we een keer met veel vrij zijn gaan we snorkelen.

’s Avonds met nog meer nieuwe vrienden een bbq feestje gehouden. Ik zal niet te veel in details treden, maar het was supergezellig. Zelfs Daan was overgekomen uit Nederland voor dit heuglijk feit!

Wie zou dit niet mooi vinden: wakker worden met uitzicht op zee, wuivende palmbomen voor je balkonnetje?

Iedere ochtend plons ik meteen de zee in, helder water met een sterke stroming aflands. Er zijn nog steeds weinig toeristen en daarom is het erg rustig.
Als ik de gordijnen openschuif denk ik nog steeds: droom ik of ben ik in het paradijs? De zon schittert al op de zee, de pelikanen die hier hun broedplaats hebben vliegen af en aan. Je kunt er uren naar kijken. Maar ja, er moet wel gewerkt worden!

Met mijn kleine rode autootje tuf ik dan de berg op en af naar het ziekenhuis. Dat is dus alleen toegankelijk voor workers of polikliniekbezoekers. Mondkapje op en de hele dag niet meer af. Handsantisizers. Op de Covidward eerst omkleden in een groen ok-pak, dan overdracht van de nachtdienst. Het is in Nederland zo, het is in Afrika zo en hier niet anders.
De voertaal is Engels. Met de mondkapjes soms echt wel moeilijk te verstaan, de uitspraak hier is toch anders en je ziet dus geen mimiek.

Er is een elektronisch patientendossier, maar nog niet zo geavanceerd als in Nederland. Daarnaast wordt nog een schaduw/ papierenadministratie bijgehouden. Dus niet paperless als in de Eerste wereld, maar ook niet schriftjes als patientendossier zoals in Afrika, het zit er echt tussen in, we zijn in de Tweede wereld.
Men werkt hier met hulpverpleegsters, zij nemen echt heel veel werk uit handen.

De patientenpopulatie is toch veelal afkomstig uit de lokale verzorgingstehuizen. Vooral ouderen dus. We beperken het naar binnen gaan zoveel mogelijk en combineren zo veel mogelik. Echter, een delier ligt hier om de hoek omdat de kamers geen daglicht hebben, de patiënten oud zijn en lang liggen. Herhaaldelijk stappen ze uit bed of trekken er slangen uit. Dan moet je met gang naar binnen. Maar het omkleden duurt wel een paar minuten. Het blijft balanceren.

Mijn collega’s zijn van het eiland en leren ons veel over de cultuur, de zeden en gewoontes.
Men is erg gelovig hier, 40% is katholiek, slechts 7% heeft geen geloof.
Toen er nog bezoek was toegestaan, waren er regelmatig een soort “vodoo-sessies” bij patiënten,
Bedoeld om met bidden de patient beter te maken. Dat ging er nogal luidruchtig aan toe.
De verpleegkundigen zijn wat dat betreft blij dat dat nu niet kan.
Het heeft zeker een afrikaanse inslag hier. Er zijn grote gezinnen, hele families wonen bij elkaar, de zussen en broers zijn de beste vrienden, er wordt veel gezongen door de verpleging. Ze zijn heel gastvrij en willen altijd eten met je delen.
Het stapje langzamer lopen is voor ons nog de moeilijkste cultuuromslag. Gewend als wij zijn te multitasken doe je hier echt maar één ding tegelik en alles doe je minstens met zijn tweëen. En bespreekt iedere handeling vóór en ná.
Je moet ze vooral niet proberen op te jagen, dat heeft een averechts effect.


Vaak wordt er nog over “Irma” gesproken. Ze zijn echt zó bang geweest toen, velen dachten dat hun laatste uur geslagen was. Het ziekenhuis was ook deels onder water gelopen. Vele daken zijn van huizen gewaaid. En nog altijd is de rotzooi niet opgeruimd, vaak een verzekeringskwestie. Het is op 6 september precies 3 jaar geleden.
Boten liggen nog steeds ondersteboven in de haven, veel daken met plastic gespannen. Het is van zeer grote impact geweest en is nog steeds erg confronterend.

We zijn gisteren in het Franse deel geweest, het is daar nog erger. Ik ben er een paar jaar geleden vóór de storm geweest, toen het nog floreerde. Nu was het toch wel schokkend, vooral de noordwestkust heeft heel erg te verduren gehad.
En altijd hangt er de kans van een nieuwe storm boven het hoofd..

De economie is volledig gecollabeerd. In Philipsburg zijn alle winkeltjes dicht. Normaal kwamen hier wel 5000 toeristen van cruiseschepen per dag heb ik me laten vertellen. Die zo’n $25 per dag besteedden. Nu overal rolluiken voor de winkeltes, het is dieptriest. Ze kunnen de huren en elektriciteit niet meer betalen, hebben nauwelijks te eten.
En de cruiseboten dobberen hier voor de kust, zonder passagiers. Nu liggen er twee aangemeerd voor reparatie, een bizar gezicht.
Het is een uitzichtloos probleem, er is geen toekomst. Het levensonderhoud is erg duur hier. Alle etenswaren in de supermarkt komen uit alle delen van de wereld, behalve van het eigen eiland.
Boter uit Nieuw Zeeland, boontjes uit Afrika, groenten en fruit van Dominica, Guadeloupe of andere eilanden in de buurt die vulkanisch zijn en een meer vruchtbare bodem hebben.
Dus niet te betalen.

Laten we hopen dat er toch op een of andere manier een oplossing komt en dat de stormen oplossen in het niets.

Met de groep is het supergezellig, we eten altijd samen en af en toe maken we uitstapjes als we een vrije dag hebben.

Heel veel groeten uit de Tweede Wereld,

Margot.