Caribean

Blij dat ik weer eens in een vliegtuig zit! Het is 4,5 maand geleden dat ik terug moest komen uit Afrika.
Inmiddels vliegen we over de Atlantische Oceaan, in 9 uur rechtstreeks naar Sint Maarten.
Alsmaar water onder ons. Tot onze verbazing zit het vliegtuig vol vakantiegangers die dus naar een “code oranje land” gaan, Aruba of Sint Maarten.
Tsja, Nederlanders willen reizen, daar houd je ze niet van af.

Op Schiphol heeft ons medisch team deels elkaar ontmoet, sommigen komen later. Wij zijn de kwartiermakers. Via “Zoom” hebben we al een digi-borrel gehad deze week, waardoor we de gezichten wel herkenden.
Ons nieuwe “gezin” bestaat uit 6 personen. Voor mij ligt duidelijk de rol als moeder weggelegd. Ik had voor iedereen kleurrijke mondkapjes geregeld, broodnodig voor het vliegen en daarmee waren we zichtbaar een groepje. Iedereen heeft zo zijn eigen invalshoek en tezamen gaan we daar de Corona patiënten verplegen.
Weinig richtlijnen hebben we meegekregen, maar dat gaat helemaal goedkomen.
De sfeer zit er al goed in en volgens mij gaan we het heel gezellig krijgen met elkaar.

Het is wel wennen, continue een mondkapje op. Alleen voor eten (en de service is beperkt bij de KLM) mag het even af. Er wordt ook veel minder gesproken dan anders.
Na 9 uur gaan we landen op de kortste landingsbaan. Bovenover Maho-beach.

Wie had in januari dit jaar ooit kunnen denken dat ik veel werk zou hebben vanwege Corona?
Eerst in het ziekenhuis, de laatste tijd in de teststraat bij het NAC stadion, waar we een hele gezellige tijd hebben gehad en tot 700 mensen per dag konden testen, maar ook hard gewerkt hebben. In weer en wind, storm en hittegolf.
Honderden auto’s kwamen er iedere dag voorbij: grote Tesla’s, kleine Suzuki’s, oldtimers, busjes met “musicalkids”, snotneuscrèche-kinderen, families, 90-plussers, huilbabies, gastarbeiders en zorghelden. En allemaal kregen ze een stokje in de keel en in de neus. Iedereen verliet de straat met tranen in de ogen…
Ook via de GGD de mensen thuis testen, waardoor ik op heel veel plaatsen ben geweest waar ik anders nooit zou komen.
In tehuizen en instellingen voor ouderen, zwakzinnigen, daklozen, gehandicapten, blijf van mijn lijf huizen en hoge flats.
Zelfs in de gevangenis! Met een elektrische auto van de GGD, waarbij we toch zorgvuldig de nog te gane kilometers in de gaten moesten houden om niet stil te vallen.

Je krijgt echt wel een breder beeld van de maatschappij en het laat zien dat Nedrland toch wel heel goed voor zijn inwoners zorgt.

En nu dus de overzeese Covidbestrijding in de “Carib” zoals ze zeggen.
Onze regering wil ook daar hulp bieden en dat is een heel nobel streven. Daar maak ik graag deel van uit.
Ben zeer benieuwd wat het allemaal gaat brengen. De Covid-besmettingen lopen snel op.
Zelf heb ik ook kort voor vertrek een PCR test moeten ondergaan. Ik moet zeggen, het is een vreemde ervaring, de tranen springen in je ogen…


Dan word je ’s morgens wakker met het ruisen van de zee op de achtergrond en de geluiden van nog onbekende vogels.
Ik draai me nog eens om mijn supersize-kingsize bed en realiseer me: ik ben in de Caribean!
Denkend terug aan gisteren, een hele goede vlucht en de gezellige mensen die deel uit maken van ons medisch team.
We zijn naar appartementjes aan zee gebracht, vlakbij het ziekenhuis, maar niet op loopafstand.
Tijdens de briefing horen we dat we hard nodig zullen zijn. Het aantal Corona-patiënten stijgt zienderogen en de plaatsen in het ziekenhuis voor hen zijn beperkt.
Trouwens de officiële voertaal is engels hier, doorspekt met nederlands, dat wel.
In een tent naast het ziekenhuis verplegen Amerikanen er een aantal, helaas kan het daar niet geclusterd worden en dus ook in het ziekenhuis verspreid liggen positieve gevallen.

We verkennen het eiland en kunnen 4.8 km naar rechts tot Oysterpond. Prachtig uitzicht daar over de baaien. De oostkust van het eiland is nogal ruig met flinke heuvels waarop prachtige villa’s zijn gebouwd. Erg groen hier en veel fauna, mooie vogels, papagaaien en veel leguanen en hagedissen.

Naar de voor ons westelijke punt van het eiland is het 14,8 km. We zien nog veel omgewaaide jachten liggen en verwoestingen van orkaan Irma in 2017. Prachtige vergezichten omdat het bergachtig is. Ook op de haven en op de franse hoofdstad Marigot, onbereikbaar dus voor ons.
Dommage!
We duiken in zee en zien vliegtuigen rakelings boven ons hoofd aankomen op de luchthaven.
We koken gezellig samen en hebben de bbq plaats geconfisceerd. Er zitten trouwens praktisch geen toeristen hier. Echter, al een paar avonden is het onmogelijk het vuur aan te steken. Té veel wind!
Dus gooien we het maar in de pan, ook lekker.
Onze nieuwe familie breidt zich steeds uit en inmiddels zijn we met 10 personen. Supergezellig, dat kunnen jullie je wel voorstellen.

De volgende dag komt er een regeringsoproep via Facebook. Het ziet er allemaal wat amateuristisch uit, maar de boodschap is duidelijk. We gaan in lockdown.
Shops en bars dicht, restaurants tot 22u open. Niet samengroepen, overal mondkapjes.
Ze zijn echt bang voor een forse stijging van de aantallen Covid-patienten.

Josephine waait ondertussen als een warme flinke wind over ons heen, maar we houden het droog en zonder schade. Het is zo’n 34 gr. En zeer aangenaam. Iedere ochtend duik ik meteen de zee in, volgens mij ga ik het hier echt wel weken volhouden op dit territoriumpje!