SMMC, Sint Maarten Medical Center

De eerste werkdag is al vol verrassingen. Ze weten nog niet precies wat ze ons moeten laten doen, want sinds een paar dagen is duidelijk dat het Amerikaanse team wat gekomen is, omdat ze geen nederlands medisch team konden vormen?! (wij verbazen ons hierover, stonden al maanden te popelen), de “hospitainer” blijft bemannen voorlopig.
Zij leven daar hun leventje, samen met de Covid-patiënten, afgesloten van de rest van het ziekenhuis.
Die Amerikanen worden dus ingehuurd door óns Ministerie van Volksgezondheid.

Na wat omzwervingen kwamen Coby en ik terecht op de oude verloskamer. Die heeft wat noodingrepen gehad, lees: wat dunne, houten wandjes geplaatst en daar worden nu dus nog Corona-patiënten opgenomen. Er is maar een klein beetje zuurstof mogelijk, broodnodig voor deze doelgroep. Voorraadtanks waren leeg. Vooral veel technische problemen, aansluitingen etc.
Een piepkleine zusterspost zonder daglicht is ons verblijf. Ook de patiënten hebben geen daglicht, een delier ligt om de hoek.
Het ingebouwde babybadje onze wastafel. Ook de Zwitsalcrèmpjes en lotionnetjes zijn achtergelaten.

Wij zorgen dus voor Covid-19 patiënten, die verspreid liggen. In mooie hoog-laag bedden liggen ze met camerabewaking. Telefoon mogen ze gebruiken en ze hebben televisie. Ze liggen aan de monitor, allemaal hebben ze veel zuurstof nodig, soms CPAP.


Gelukkig is er genoeg beschermingsmateriaal uit Nederland gezonden. Daar is niet op bezuinigd.
Rijkelijk kleden we ons om met én een bril én een faceshield, 2 haarnetjes, 2 paar handschoenen over elkaar, uiteraard een FFP2 mask, een schort, een befje en shoeprotectors.
We dragen geen uniformen, maar groene operatiekamerpakken.
Er zijn hier twee nivo’s van verpleegkundigen, RN (Registered Nurses) en helpers. De één wast en doet persoonlijke verzorging, de poep en de pies. Dat doen wij dus niet. Wij doen de rest.

Er kan nog veel aan efficienty gewonnen worden, maar de opdracht is: go with the flow, aanpassen.

Al met al is het balanceren tussen de eerste en de derde wereld. We zitten in de tweede wereld hier.
Het ziekenhuis is mooi gelegen, vlak aan zee, in een carré gebouwd met open corridors aan de binnenzijde en een binnentuin. Daar staan nu allemaal losse stoelen keurig op 1 1/2 m afstand en is de waitingroom. Steeds worden ze afgesopt.
Bezoek is in zijn geheel niet toegestaan. Het ziekenhuis heeft 78 bedden.
Één grote afdeling met alle specialismen door elkaar en een kinderafdeling. Nu nog maar één verloskamer dus. De voertaal is engels, vaak onverstaanbaar ook door het continue en overal dragen van mondkapjes.

De dagen daarna gaat het allemaal normaler worden. Je verlegt je grenzen snel.
We maken lange dagen, na werktijd nog een computercursus, 4 dagen lang.
Moeiteloos switchen ook wij van nederlands naar engels en terug. Hier en daar spaans met patiënten en schoonmakers (veel Zuid-Amerikanen), soms frans ertussendoor.
Maar de rapportage en overdracht doen we in het engels.
De meeste verpleegkundigen en ook de doelgroep zijn chocoladebruin, een mix van Midden- en Zuid-Amerika. We werken samen met hun op, ze zijn erg vriendelijk en vertellen veel over de cultuur van de eilandbewoners. Een bijzondere gewoonte is dat ze al om 4 uur in de ochtend opstaan en daarom worden de patiënten ook al zo vroeg door de nachtdienst gewassen.
Het aantal Covid-patiënten neemt toe en ze bli ven relatief lang liggen, knappen moeizaam op.

Al snel krijgen we er nog meer nieuwe vrienden bij en iedereen heeft zo zijn eigen levensverhaal en invalshoek. Ook een echtpaar uit Nederland (ambulance en operatiekamer) en nog twee verpleegkundigen (dialyse en IC) zorgen voor gezinsuitbreiding en we zijn nu met z’n tienen!
’s Avonds strijken we neer op de bbq-plaats onder Fort Amsterdam, op historische grond dus! Met een prachtig uitzicht over de baai.
In 1631 hebben onze landgenoten dit fort gebouwd. De Spanjaarden hebben het in 1644 veroverd.
Peter Stuyvesant probeerde het in een bloedige strijd terug te veroveren. “Koppige Piet” bijgenaamd, hield er een houten been aan over toen zijn been verbrijzeld werd door een kanonskogel. Hij ging terug naar NL en toen hij kon lopen met zijn houten been werd hij door de West Indische Compagnie aangesteld als nieuwe gouverneur van de kolonie Nieuw Amsterdam en arriveerde in 1747 op Manhattan. Hij breidde de kolonie uit met Nieuw Haarlem. Bond de strijd aan met de indianen en de Engelsen. Uiteindelijk verloor hij van de Engelsen en Nieuw Amsterdam werd omgedoopt naar New York. Als compensatie kregen we Suriname. De rest is geschiedenis.

Vooral de zonsondergangen zijn fantastisch. Temidden van die oude kanonnen bouwen witte en bruine pelikanen hun nesten.
Echter, het is ons nog steeds na 3 dagn niet gelukt om de bbq aan te steken. Het waait hier zo hard, de noord-oost passaat, we behoren tot de bovenwindse eilanden, dat we iedere keer weer het vlees toch maar in de pan gooien. De temperatuur is heerlijk, nog zo’n 27 gr ’s avonds.

Terwijl “Little Divi Bay” slaapt, zit ik nog lekker op mijn terrasje te genieten na een avonddienst.
Er zijn veel lichtjes in de bergen om ons heen. De maan verlicht de zee en momenteel overstemd de wind het ruisen van de zee. De volgende windhoos is in aantocht. Ze weten nog niet precies hoe hij ons zal treffen, maar 150 km van ons vandaan ligt hij op de loer.
Via de radio hoorde ik dat je alvast je belangrijke papieren bij elkaar moet zoeken en voldoende eten in huis moet halen.

We zijn nu twee dagen verder en “Laura” is inmiddels aan het voorbijrazen, officieel een “tropische storm” noemen ze haar, de 13e al van dit seizoen! In geen 50 jaar is het voorgekomen maar ook Marco is onderweg. Twee stormen tegelijk dus!
Dan krijgen we nog: Nana, Omar, Paulette, René, Sally, Teddy, Vicky en Wilfred. (hopelijk niet allemaal de komende zes weken dus..)

De praktijk is dat er harde regenbuien zijn, alles blank staat, veel wind natuurlijk en hoge golven beuken op de kust. In het ziekenhuis kunnen ze met speciale roldeuren de corridors dichtmaken.
Onderweg terug na mijn avonddienst was er wel héél veel water op de weg maar het was te doen. En de temperatuur is nog steeds 27 gr.

Dit was het voor nu. Hartelijke groeten uit een winderig Sint Maarten van ons allemaal en tot snel!

Margot.