Back to Bwambo.

Graag wilde ik nog eens terug naar BWAMBO in de Pare-mountains.
Daar waar de tijd stilgestaan heeft en waar geen voorzieningen zijn, maar waar de natuur zo ongelofelijk mooi is en het klimaat zo fijn.
Daar waar de bushbabies 's avonds oerwoudgeluiden maken in de bananenplantages op de hellingen en de mensen alles op hun hoofd dragen.
Daar waar boven op de berg een healthcenter is opgericht door een nederlandse missionaris die er ook een zeer markant kerkje heeft gebouwd.
Daar waar niet eens een landkaart van is en wij zouden zeggen dat de weg ernaartoe onbegaanbaar is, langs diepe ravijnen, een smal zandpad met diepe kuilen.

De ambulance van Bwambo Health Center kwam ons helemaal in Moshi halen, omdat ze toch medicijnen moesten inkopen voor het ziekenhuisje. Dat is zo'n 220 km. En aangezien wij die zes koffers hadden was dat een goed idee.
Wat ik helemaal vergeten was is dat je in Afrika nooit alleen in een auto zit. Regel 1 is als je dan toch rijdt geef je zoveel mogelijk mensen een lift. Ik zal jullie verklappen: je kunt met 15 man in een ambulance!
Na veel boodschapjes gedaan te hebben en de dokter nog opgehaald hadden gingen we uiteindelijk in het pikkedonker naar boven met die overvolle ambulance. Dames voorin, gelukkig, wij dus!
Toen we vertrokken was iedereen nog gezond, maar ja, we kunnen niet allemaal even goed tegen haarspeldbochten...

Marjo en ik mochten in het " nonnenhuis" slapen. De tien zusters waren jaren geleden al vertrokken en we hadden het huis voor ons alleen. Een prachtige bananenplantage naast het huis, tropische vogels, mooie bloemen en planten. We mochten op de pastorie eten en 's morgens werden we gewekt door de kerkklokken. Daarom gingen we ook maar naar de mis van 7 uur om te bidden voor jullie allemaal, voor wat meer warmte daar in Urlanzie.
Het bevalt ons zo goed dat we er hard over denken om in te treden bij de congregatie..

De volgende dag marktdag. Soko. Dat houdt in dat de poli dan druk bezocht wordt. Klachten en pijntjes voor een doktersbezoek kun je mooi combineren met marktinkopen. Een lange voetreis de berg op voor velen.
" Daktari" was blij met onze hulp, want de bankjes op de poli zaten overvol.
Dus hebben we alle patienten in kaart gebracht, naam, plaats (aangewezen op zelfgemaakte landkaart die er nog hing van vorige keer), datum, bloeddruk, pols en gewicht. Heb een mooie analoog/digitale weegschaal voor ze meegebracht! Uiteraard in ons beste Swahili.
Ondertussen nog een bevalling. Er is maar 1 daktari hier en de tandextracties gebeuren door verpleegkundigen. (geen tandarts dus).

Nadien zelf naar " de soko" geweest. De keus in groenten en fruit was zeer beperkt, maar de sfeer was hartverwarmend. Tegen een berghelling waren de waren uitgestald in kleine stapeltjes. De prijzen waren vooroorlogs en getracht bij ieder " kraampje" wat te kopen. Ook nog een bezoekje gebracht aan de kleuterschool, naast de pastorie gelegen. Alle 10 kinderen meegenomen naar ons nonnenhuis om schoentjes en shirtjes uit te zoeken. Heel blij waren ze en zij trakteerden ons op liedjes en dansjes.

Na een heel gezellig , speciaal voor ons georganiseerd afscheidsfeestje met de jonge dokter alias priester kregen we extra lekker eten in buffetvorm, omdat we maar zes stoelen hadden, bia baridi=koud bier, uitgenodigde gasten, de twee mannelijke verpleegkundigen, de housekeeping, geschenken en speeches.

De volgende ochtend geen mis, de ambulance ging met de dokter , chauffeur en nog zestien lifters de berg af, naar Same.
Daar werden we door de bisshop uitnodigd voor een welkomsdiner met tien andere priesters.
Ondertussen zitten we hier in Same met vier verpleegkundigen van het TweeSteden Hospitaal: Angela, Ton, Marjo en Margot.

Amina.