De kraamkamer.
Blijf op de hoogte en volg Margot
09 Januari 2019 | Tanzania, Same
Langzaam vult het fysiotherapiezaaltje zich met ziekenhuispersoneel om 8u ‘s morgens voor de overdracht. Getrouw schrijven ze hun naam in het grote boek en het tijdstip van aankomst, altijd 7.30u. Er wordt gebeden “dat we moeten doen wat God ons opdraagd en niet wat we zelf willen”.
De nachtdienst prevelt bijna onhoorbaar wat over opgenomen patiënten, over hele zieke patiënten en over het aantal HIV-positieven.
Er volgt nog een lijst met middelen die niet aanwezig zijn “out of stock”. Dan volgt er een discussie met dokters uit Moshi die hier een weekje ter supervisie zijn. Het blijkt dat er gisteren twee akute opnames binnengebracht zijn die na 20 uur nog steeds geen dokter gezien hebben, waaronder een bewusteloze patiënt met een stroke. Ze verdedigen zich een half uur lang. Dan wordt er 3x in de handen geklapt voor de teamspirit en rond 9u gaat men richting eigen afdeling.
In Tilburg zouden wij dan al 5 patiënten gewassen hebben.
Nu is het hier dan wel 34 graden en is er sprake van een tropenrooster. (Altijd dus.)
Het is rustig op alle afdelingen, daarbuiten wel druk met apen, kippen en katten, behalve op de verloskunde. Daar zijn in één uur tijd maar liefst vier nieuwe afrikaantjes geboren!
Zoveel babies, zoveel moeders en de bedbezetting is 140%, wat betekend dat een aantal bedden dubbel bezet zijn. Kop/ voet dus en de babies erbij.
De langstliggenden worden op staande voet ontslagen. Geen ontslaggesprek en een opnamegesprek was er ook al niet. Hup gaan met die banaan, nieuwe baby dus.
Digitaal hoeft er geen infuus verwijderd te worden of gewacht op een digitale ontslagorder van de dokter, want er is geen computer. Best heerlijk.
Bedden worden tegenwoordig wel gesopt en van schone lakens voorzien. Bedankt, Janie!
En als ik even mijn hoofd om de hoek van de verloskamer steek kan ik meteen weer een babytje opvangen van een Masaimoeder. Het is een jongetje, haar zesde.
De Masai wordt echt wel gediscrimineerd hier en mag niet op de verloskunde. Terug naar de zwangerenafdeling, in bed bij andere Masaivrouw.
Er zit zo’n scheur in de aangrenzende muur en de deurstijl is verdwenen dat ik bang ben dat hij bezwijkt. Ook de toiletdeur hangt op half elf en de toilet zelf doet het niet.
In Tilburg mogen de kraamvrouwen echt niet klagen.
Als ik even naar de kantine loop collabeert voor mij een jonge vrouw.
De familie vertelt me dat ze op weg is naar Moshi met de bus.
Haar Hb is 3.6 mmol en de dokter heeft haar gestuurd omdat het bloed op was. Als ik vriendelijk ga reclameren bij die dokter en om een ambulance vraag zegt ze: ja maar ze ademt toch nog?!
Dan krijgt de patiënt twee opties: of naar huis en morgen terugkomen voor ambulancevervoer óf opname.
Haar oogwit is zo wit als mijn uniform, haar tong ook. Een hartslag van 150 pm. Dat kan geen dag meer wachten.
Na wat gedoe een taxi voor haar geregeld. Hopelijk loopt het goed af en gaan ze ook nader onderzoek doen.
Even naar Ingrid die op de “chirurgie” werkt. Die heeft daar te dealen met afschuwelijke brandwondenpatiënten. Dagelijks worden die wonden schoongemaakt zonder verdoving.
Uiteindelijk zijn er vandaag 10 keizersnedes gedaan voor 11 babies. (Één tweeling dus).
Er zijn steeds meer blanken in Same als ik vergelijk met een paar jaar geleden. Een amerikaanse dokter komt zelfs een paar dagen opereren hier.
Ik ontmoet nederlanders voor diverse projecten en amerikaanse agriculture students die hier een jaar verblijven.
En nu zelfs een bus russische toeristen die verspreid over de hotels zitten.
Nou, het is wel te hopen dat er niemand zijn been breekt. Sinds 6 maanden is het namelijk niet meer mogelijk om in de verre omtrek een röntgenfoto te laten maken! De technician is met pensioen en nog niet opgevolgd.
Heel veel engelbewaarders op de schouders dus.
’s Middags zijn we nog de dorpsschool gaan bezoeken. Bijna 1000 leerlingen. En 22 leerkrachten. Het valt niet mee voor hen. Klas 1+2+3 krijgt voor de middag geen les, maar komen wel naar school. Gewoon om in het lokaal te zitten. Dan ben je toch naar school geweest? En bovendien heb je een paar liter water naar school gedragen voor de schooltuin!
Er is een gebrek aan lokalen ook, daarvoor zitten in sommige klassen tot 85 leerlingen! Tsja, my dear, legt een nonnetje uit, it is not easy. En wij volgen een geschiedenislesje in haar klas. Heel knap hoe ze de controle houdt. Keep smiling!
Zouden de babietjes van vanmorgen over 6 jaar dan ook in Standard 1 zitten en ’s morgens geen les krijgen?
Hakuna matata!
Hartelijke groeten uit een warm Same!
Margot.
De nachtdienst prevelt bijna onhoorbaar wat over opgenomen patiënten, over hele zieke patiënten en over het aantal HIV-positieven.
Er volgt nog een lijst met middelen die niet aanwezig zijn “out of stock”. Dan volgt er een discussie met dokters uit Moshi die hier een weekje ter supervisie zijn. Het blijkt dat er gisteren twee akute opnames binnengebracht zijn die na 20 uur nog steeds geen dokter gezien hebben, waaronder een bewusteloze patiënt met een stroke. Ze verdedigen zich een half uur lang. Dan wordt er 3x in de handen geklapt voor de teamspirit en rond 9u gaat men richting eigen afdeling.
In Tilburg zouden wij dan al 5 patiënten gewassen hebben.
Nu is het hier dan wel 34 graden en is er sprake van een tropenrooster. (Altijd dus.)
Het is rustig op alle afdelingen, daarbuiten wel druk met apen, kippen en katten, behalve op de verloskunde. Daar zijn in één uur tijd maar liefst vier nieuwe afrikaantjes geboren!
Zoveel babies, zoveel moeders en de bedbezetting is 140%, wat betekend dat een aantal bedden dubbel bezet zijn. Kop/ voet dus en de babies erbij.
De langstliggenden worden op staande voet ontslagen. Geen ontslaggesprek en een opnamegesprek was er ook al niet. Hup gaan met die banaan, nieuwe baby dus.
Digitaal hoeft er geen infuus verwijderd te worden of gewacht op een digitale ontslagorder van de dokter, want er is geen computer. Best heerlijk.
Bedden worden tegenwoordig wel gesopt en van schone lakens voorzien. Bedankt, Janie!
En als ik even mijn hoofd om de hoek van de verloskamer steek kan ik meteen weer een babytje opvangen van een Masaimoeder. Het is een jongetje, haar zesde.
De Masai wordt echt wel gediscrimineerd hier en mag niet op de verloskunde. Terug naar de zwangerenafdeling, in bed bij andere Masaivrouw.
Er zit zo’n scheur in de aangrenzende muur en de deurstijl is verdwenen dat ik bang ben dat hij bezwijkt. Ook de toiletdeur hangt op half elf en de toilet zelf doet het niet.
In Tilburg mogen de kraamvrouwen echt niet klagen.
Als ik even naar de kantine loop collabeert voor mij een jonge vrouw.
De familie vertelt me dat ze op weg is naar Moshi met de bus.
Haar Hb is 3.6 mmol en de dokter heeft haar gestuurd omdat het bloed op was. Als ik vriendelijk ga reclameren bij die dokter en om een ambulance vraag zegt ze: ja maar ze ademt toch nog?!
Dan krijgt de patiënt twee opties: of naar huis en morgen terugkomen voor ambulancevervoer óf opname.
Haar oogwit is zo wit als mijn uniform, haar tong ook. Een hartslag van 150 pm. Dat kan geen dag meer wachten.
Na wat gedoe een taxi voor haar geregeld. Hopelijk loopt het goed af en gaan ze ook nader onderzoek doen.
Even naar Ingrid die op de “chirurgie” werkt. Die heeft daar te dealen met afschuwelijke brandwondenpatiënten. Dagelijks worden die wonden schoongemaakt zonder verdoving.
Uiteindelijk zijn er vandaag 10 keizersnedes gedaan voor 11 babies. (Één tweeling dus).
Er zijn steeds meer blanken in Same als ik vergelijk met een paar jaar geleden. Een amerikaanse dokter komt zelfs een paar dagen opereren hier.
Ik ontmoet nederlanders voor diverse projecten en amerikaanse agriculture students die hier een jaar verblijven.
En nu zelfs een bus russische toeristen die verspreid over de hotels zitten.
Nou, het is wel te hopen dat er niemand zijn been breekt. Sinds 6 maanden is het namelijk niet meer mogelijk om in de verre omtrek een röntgenfoto te laten maken! De technician is met pensioen en nog niet opgevolgd.
Heel veel engelbewaarders op de schouders dus.
’s Middags zijn we nog de dorpsschool gaan bezoeken. Bijna 1000 leerlingen. En 22 leerkrachten. Het valt niet mee voor hen. Klas 1+2+3 krijgt voor de middag geen les, maar komen wel naar school. Gewoon om in het lokaal te zitten. Dan ben je toch naar school geweest? En bovendien heb je een paar liter water naar school gedragen voor de schooltuin!
Er is een gebrek aan lokalen ook, daarvoor zitten in sommige klassen tot 85 leerlingen! Tsja, my dear, legt een nonnetje uit, it is not easy. En wij volgen een geschiedenislesje in haar klas. Heel knap hoe ze de controle houdt. Keep smiling!
Zouden de babietjes van vanmorgen over 6 jaar dan ook in Standard 1 zitten en ’s morgens geen les krijgen?
Hakuna matata!
Hartelijke groeten uit een warm Same!
Margot.
-
09 Januari 2019 - 10:16
Chantal:
Zo leuk hoe je schrijft! Geniet nog daar :-) groetjes uit (ook) Afrika! (Egypte)
PS: ik zie een volgende uitzending wel voor een functielaborant.... Foto’s en echo’s leren maken!
Groetjes Chantal -
09 Januari 2019 - 13:01
Dick De Wolf:
Wat een mooi verhaal weer Margot.
Wat een toewijding.
Wij hebben het hier in ons land maar fantastisch.
Ook al zeuren sommige mensen ,dat ze soms even moeten wachten.
Men kan een voorbeeld aan jou en collega’s nemen.
God bless you.
Hartelijke groet. -
09 Januari 2019 - 15:57
Sjef En Annelies:
Ja Margot, toch nog niet zoveel veranderd mbt de bedbezetting! Wel erg vervelend dat er geen foto's meer gemaakt kunnen worden. Hopen dat dit probleem toch wel snel opgelost kan worden!
Groetjes van ons. -
09 Januari 2019 - 17:12
Marjorie:
Ohhh Margot, wat ben ik toch weer jaloeoeoeoers.... Heerlijk zoals je je daar beweegt. Doe je iedereen de hartelijke groetjes van mij. Enne....stuur eens een foto van die schoon opgemaakte bedden, want tegen de tijd dat ik er weer ben is het maar afwachten of ze nog zo schoon en vooral ook heel zijn. Hihi.
Groetjes Marjorie -
20 Januari 2019 - 18:33
Henny Oomen:
Hallo Margot,
Mooi zoals je het allemaal beschrijft maar als je echt ziek bent en pijn hebt is het voor de bevolking erg triest, ! En wij maar mopperen in Nederland als we niet meteen geholpen worden. Het lijkt me moeilijk om zo te werken denk ik maar de mensen zijn natuurlijk erg dankbaar en dat is alles. Lieve groetjes ta tante
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
