Dutchies op visite.

De week is weer omgevlogen. Met als hoogtepunt het bezoek van 10 leerkrachten uit Tilburg. Zij zijn in Tanzania om de partnerscholen te bezoeken in de regio Same.
Het ging erover of ze het wel aandurfde de berg op te gaan, het was nogal slipperig door hevige regenval.
Met twee Landcruisers kwamen ze na een paar uur aan in Kighare. Heel speciaal om hier ineens zoveel landgenoten te zien om onze Mount Karmel School te bezoeken!
Toevallig was er net een jarige en konden ze mooi een verjaardag mee vieren. Dat doen we natuurlijk op z’n Hollands met lang zal ze leven zingen, kaarsjes uitblazen etc. Kelvin wist nirt wat hem overkwam, had ‘s morgens nog geen benul dat hij jarig was, hoe anders als bij ons. Hij bleef maar stralen, een onvergetelijke dag voor hem.
De plaatselijke bakker had 40 oliebollen gebakken die hij mocht uitdelen, wat een feest!

Apetrots was ik toen onze kleuters zich zingend voorstelden, luid en duidelijk! Hoe anders was het 9 maanden geleden toen ze verlegen aan de deur stonden en hun naam maar heel zachtjes fluisterden.
Veel dank hiervoor aan onze twee juffen, Anna en Béatrice!

Voor dd lunch werden twee kippen geslacht, avocado’s geplukt, worteltjessoep gemaakt, het was heel gezellig.
Nadien een villagetour. De dorpsgenoten wisten niet wat ze zagen. Zoveel blanken bij elkaar. Je moet je voorstellen als bij ons in een dorpje opeens 10 negers voorbijkomen.
Natuurlijk ook een bezoekje aan de Goudrivier gebracht.
Ze hadden zelfs een koffer gifties meegebracht voor ons met mooie bruikbare kadootjes.

Maar er waren natuurlijk ook weer uitdagingen deze week.
Nooit is er én water én elektriciteit én internet. Warm water is er nooit. Dus nogal eens met emmers water in de weer en kaarsen. Maar alles went.

Dan ineens telefoon als het bijna nacht is. Een zieke moet opgehaald worden. We rijden met de ambulance zo ver mogelijk. Dan wordt de zieke aangedragen met bed en al. Ze is bewusteloos, maar wel braken. Hier valt niet te stabiliseren, dus op naar de dispensary met 10 familieleden. De patiënten van het vrouwenzaaltje sliepen al. De bloeddruk was erg hoog, ws een hypertensie-stroke. Dan toch maar verder naar het ziekenhuis 10 km verderop. Noet dat de zorg daar beter is, maar daar is een officieel ziekenhuis. Ik dacht dat ze de tocht niet zou overleven.
Wonderwel leefde ze de volgende dag nog, wel comateus.
Vrijdag een vrouw met een gebroken arm. Je kunt kiezen voor een röntgenfoto óf 3 uur rijden naar Bwambo óf 5 uur naar Moshi. Het is namelijk nog steeds niet mogelijk om een foto te maken in Same. Geen technician, met pensioen en toen de opvolger er eindelijk was moest de apparatuur opnieuw gekeurd worden. Best vermoeiend en heel triest.
We kozen voor optie 1. Natuurlijk nog wat lifters mee. Eindeloos bochtjes draaien, bergje op bergje af. Uiteindelijk iedereen wagenziek. De foto was snel gemaakt, digitaal, voor E4,- en de arm werd ingegipst.

Enkele jaren geleden heb ik een paar weken in Bwambo gewerkt en heb daar hele goede herinneringen aan. Het is er prachtig, op 1800m. Leuk om te zien dat mijn zelfgemaakte landkaart er nog hing. Het Healthcenter floreert, zo goed georganiseerd. Er is dus een röntgenafdeling, een echokamer. Een grote operatiekamer. En een nieuw moeder/kindcentrum in aanbouw met nog een operatiekamer voor de keizersnedes. Alles voorzien van solar.

Amerikanen zijn hier een kleuterschooltje gestart. Tot mijn verbazing zie ik alleen maar tafeltjes en stoeltjes. Zelfs voor 3-jarigen. En het is een boardingschool, een kostschool dus. Kan dus nog veel verbeterd worden hier.
En dan weer 3 uur terughobbelen, dagvullend.

Dan hebben we een patiënt, een veertiger, met akuut hartfalen. Erg ziek en maar 44% zuurstof sat. Eigenlijk niet met het leven verenigbaar. Snel aan de zuurstofmachine, onze concentrator van AliExpress. En langzaam gaat het beter met hem. Als ‘s nachts de stroom uitvalt moet ik aan hem denken. Namelijk geen elektriciteit, geen zuurstof. Gelukkig was het maar een paar uur.l

Morgen, maandag, is het een vrije dag. Nyerere-day. Ze herdenken de dood van de eerste president die 20 jaar aan de macht is geweest. Hij maakte het onderwijs gratis. Ze dragen hem op handen. Hij was diplomatiek en er is hier nooit oorlog geweest. Toch zijn er ook enkele minpuntjes. De mensen konden nauwelijks naar de universiteit. Mochten geen televisie kijken. Hij wilde namelijk niet dat ze slimmer werden dan hemzelf. Alle buitenlanders werden het land uitgestuurd, ook onze missionarissen. De katholieke scholen werden onteigend en gevorderd door de staat.

In het begin ging het goed. Ze konden nog gebruik maken van de boeken, de lokalen waren in goede staat etc. Maar op een gegeven moment was het op en de kwaliteit van het onderwijs holde achteruit. En nog steeds, ze gaan naar school en weer naar huis. Niets geleerd, toevallig weer eens geen leerkracht aanwezig.

Enfin, had een heel verhaaltje getypt en ineens was het weg..
Nu toevallig weer in Same. Zojuist het ziekenhuis bezocht en er is goed nieuws! De mannenzaal is in gebruik genomen! Het ziet er prachtig uit!! Met nachtlampjes voor ieder bed en een stopcontact. Prachtig! Dank aan Tilburg!
En... sinds een week werkt de röntgen weer!
De verloskunde wordt verbouwd en die patiënten zijn nu op de chirurgische afdeling.

Hartelijke groeten uit Same,
Margot.