Heaven on earth.

Al ben ik nog niet zwart, na drie maanden ben ik wel één van hen. En het was heerlijk om één van hen te zijn, de Pare. Het volkje in het Kilimanjaro gebergte. Ik ben er ook trots op dit te mogen zijn.
En ik heb weer zoveel van ze geleerd. Dan heb ik het niet over actuele feitenkennis of hogere wiskunde. Een groot aantal hier is nog steeds analfabeet. Maar over gedrag, beleefdheden, vriendschappen, emoties, acceptatie, positief denken en nog veel meer.

Het is een rustig volkje. Ze zullen nooit ruzie zoeken, hebben nog nooit geprobeerd land te veroveren. Er is hier nog nooit oorlog geweest.
Ze hebben geen echte leiders, geen burgemeesters, maar leven de vreedzame samenleving.
En moet er gestraft worden dan gaat dat in de vorm van “stickies”, zweepslagen met een tak.
Er was geld van me gestolen, E4,-, door twee kinderen. Geloof maar, zij zullen het nooit meer doen.
Ze werden opgesloten in een kantoortje. De ouders werden gebeld, de rest laat zich raden..

De begroetingen zijn eindeloos lang, je kunt echt niet zo maar iemand voorbij lopen. Hoe gaat het? Hoe heb je geslapen? Hoe is het met je familie? Oprecht geïnteresseerd zijn ze.
Ik heb zo mijn eigen taaltje met hen ontwikkeld, want men spreekt Kipare, verwant aan het Kiswahili. We begrijpen elkaar uitstekend. En de kinderen leren spelenderwijs Engels.

Alles wordt rustig gedaan, pole, pole. En het komt altijd goed, hakuna matata, maak je geen zorgen.
Als je teleurgesteld bent laat je dat niet merken. Hooguit door te zwijgen. Het tegenovergestelde van wat de Nederlanders doen, je ongenoegen uiten.
Negatieve dingen ondergaan ze emotieloos. Dan spreken ze op fluisterende toon. Hevige pijn, hebben ze me eens verteld, ondergaan ze in stilte. Dan treden ze als het ware buiten het lichaam.

En feesten dat ze kunnen! Uitbundig. Met trommels en zelfgemaakte instrumenten wordt muziek gemaakt, zo hard als ze kunnen. Ook kunnen ze prachtig zingen. Iedere gelegenheid pakken ze aan voor een feestje. (Waarbij de nieuwe ambulance toch wel de grootste happening was). Gisteren was mijn “send-off party”, zoals ze het noemden. Geweldig, wat hebben we genoten. En wat voel ik me bevoorrecht dat ik een van hen hier mag zijn, als enige blanke hoog in de bergen, met roffelende bosnegers die ik allemaal van naam ken, weet hoe de families in elkaar steken, de talenten, de gebreken. En dan dansen en drinken we tot diep in de nacht. Onder een prachtige sterrenhemel omdat er geen lichtvervuiling is, met een liggend maantje.
Na eerst een grandioos buffet te hebben veroverd van lokale gerechten waarvoor de nodige dieren geslacht zijn. Sssst, niet verder vertellen, ook een antiloopje. (Als ze deze stropers te pakken krijgen worden hun voetzolen verwijderd. Dan kun je niet meer lopen en sterf je de hongerdood..)
Eerst wordt dat voedsel allemaal gezegend. En we zijn intens dankbaar dat de nieuwe ambulance er is en dat de kleuterschool gestart is.

Heel veel bedankjes over en weer en voor iedereen persoonlijke kadootjes. Heel beleefd zijn ze en heel erg van de woordjes. Gaan staan en luid en duidelijk à l’improvice iets vertellen. Iets wat in onze kleuterklas nu iedere ochtend van het kind verwacht wordt dat hij minstens zichzelf introduceert.

Ze hebben een bijzondere plaats in mijn hart ingenomen en ik ben trots een melkchocolade Pare te zijn. Inmiddels 7 kg lichter, omdat je helemaal niets tussendoor eet en nooit snoept.

Wat is er nou leuker als ik uit de dispensary kom en alle kinderen op me af komen rennen.. Sister Margot, sister Margot. Ze klimmen tegen me op en we doen kunstjes en spelen vliegtuigje. De musicbox met Spotify gaat aan en we dansen op muziek van kabouter Plop.

Dan loop ik wel eens met ze mee naar huis (lees: hut), vaak een half uur lopen over smalle bospaadjes, bergje op, bergje af en dan vertellen ze hoe leuk ze het vinden op de “grote school”. Het is heerlijk weer, zo’n 30 graden, de zon staat hoog aan de hemel en er schijnt mooi gefilterd licht door de bladeren van de bananenbomen. Het water schittert in de bergbeekjes die we over moeten steken. Ondertussen maken ze van blaadjes helicopters en eten vruchten van de struiken.
Tussen de bomen liggen de hutten met een waslijntje, een erfje, brandhout, een kookhutje zonder schoorsteen. Geen elektriciteit. Moeder is op de shamba. Zij zijn thuis.

Jullie begrijpen dat ik dit ongelofelijk ga missen. Ik ga weer back to reality, down to earth.
Met weemoed zal ik terugdenken aan de tijd dat ik een melkchocolade Pare was, aan de vele mooie momenten die we samen hebben beleefd.
Héél veel dank aan het ETZ dat deze reis mogelijk heeft gemaakt en zeker ook aan mijn afdeling de CCU, die mij in staat stelde te gaan ondanks het personeelstekort.
Het was een groot voorrecht.

En dan staat de blauwe vogel weer te wachten op Kilimanjaro Airport. Ik ben een hele dag onderweg om er te komen. De rozen zijn al geladen. En twee tassen plastic afval, die ik meteen op Schiphol in de prullenbak zal dumpen.
Mijn buurman heeft net de Kilimanjaro beklommen, mijn buurvrouw was op safari. En ik kan ze vertellen over de bijzondere tijd dat ik een Pare was.
Maar vanaf morgen ben ik weer gewoon een mzungu, een naamloze bleekscheet. Een 0,5 Fte'er.

Een die haar hart verpand heeft aan Afrika.

You can leave Africa, but Africa will never leave you!

Hopelijk tot heel snel!
Margot.


NB: Beste lezers, allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve opmerkingen.
En sponsoren, héél hartelijk dank voor jullie donaties! Het gaat direct naar de education van de jeugd, de toekomst van Afrika!

Overigens, de jongen die gezakt was voor zijn middelbare school examen zou geen toekomst meer hebben. We hebben geregeld dat hij op een andere school nog een jaar groep 7 doet. Dan gaat het zeker lukken!
En Pauli, die niet kon lezen en schrijven in groep 4 maar wat niemand opgemerkt had, krijgt nu bijles. Iedere dag, minstens tot juni. Het was geweldig om hem al een stukje te horen lezen deze week.