Plastic baggies ban.
Blijf op de hoogte en volg Margot
01 Juni 2019 | Tanzania, Same
In een land waar er geen afvalverwerking is komt er geen vuilnisophaaldienst.
Laat staan dat er afval wordt gescheiden en je drie grote containers voor je deur hebt staan die wekelijks worden geleegd. Éen voor het plastic, één voor het groen en één voor het restafval.
Het groenafval is hier geen probleem. Al het voedsel wordt opgegeten. De kleine beetjes leftover gaan naar de magere kippen, koeien, geiten en andere dieren.
Restafval is er nauwelijks hier, alles is onverpakt. Er zijn ook geen supermarkten, alleen kleine winkeltjes die vanuit balen maïsmeel, suiker en rijst verkopen. En dat vervolgens in kleine plastic zakjes doen. Die worden dan nog 10x gebruikt voor het een en ander, totdat ze “op”zijn.
In Rwanda en Oeganda, buurlanden, vind je al geen enkel plastic zakje meer. Kigali, de hoofdstad van Rwanda, is nu de schoonste stad van Afrika. In Kenia is ook een verbod, met hoge celstraffen. Daar wil het nog niet zo vlotten.
Tanzania gaat nu volgen. In april heeft de regering besloten dat er vanaf 1 juni géén plastic zakje meer het land in mag en niet meer als verpakkingsmateriaal worden gebruikt.
Op straffe van TZS 40.000 of 7 dagen gevangenisstraf (in een mensonterende gevangenis).
Over een paar dagen is het zover. Echter, ik zie totaal geen voorbereidingen. Alleen bij het benzinestation kreeg ik een herbruikbare stoffen tas.
De krant kopt: life must go on, with or without plastic!
We zullen zien hoe ze dit gaan implementeren. In de afgelegen gebieden is geen politie of zo.
Maar aan de luchthaven gaan ze alle koffers controleren op plastic zakjes. En hebben ze wat gevonden dan kun je aansluiten in een lange rij om een boete te betalen. En wachten op een handgeschreven bonnetje. Gij zijt gewaarschuwd. Alle plastic zakjes thuislaten dus!
Het waren weer twee fantastische weken. Het was leuk om te zien dat het schooltje zo goed draait.
En meer dan genoeg materiaal voorradig is. Een Duits meisje gaat komende week meehelpen.
De bouw van de nieuwe operatiekamer gaat ook gestaag door. Er zit nu net een stalen dakconstructie op. Dan is het weer wachten tot er geld is voor de dakplaten.
De operatietafel en uitrusting staan al klaar om gebruikt te worden. Zijn inmiddels aangekomen vanuit Nederland, verscheept.
De nieuwe ambulance doet het prima. De nacht voor ik vertrok nog twee spoedgevallen mee vervoerd, in het holst van de nacht. Dat blijft toch wel avontuurlijk. In het pikkedonker op pad. Naar een afgelegen bergdorpje. De hut/ huisje van de patiënt is meestal niet met de auto bereikbaar en die wordt daarom “aangedragen”, met bed en al of op een zelfgemaakte stretcher van boomstammen om naar een open plek, in ieder geval voor de auto bereikbare plaats te gaan. Altijd vergezeld door zo’n 10 man, in dekens gehuld, het kan best koud zijn en jassen hebben ze niet. Die vervolgens ook met de ambulance meerijden, een zieke laat je nooit alleen hier!
Het heeft iets mysterieus en stiekems, omdat het allemaal in het pikdonker gebeurd met wat bushgeluiden op de achtergrond en in het schijnsel van de koplampen. Als je geluk hebt een liggend maantje en heel veel sterren. Het eerste spoedgeval, een 74-jarige zieke vrouw, is de volgende dag gestorven. Het tweede spoedgeval een barende vrouw, gelukkig nèt niet in de auto bevallen, dan weet ik ook niet zo goed wat ik moet doen.
Wel in beide gevallen de patiënt binnen 20 minuten in de ambulance! Mooi hè?
De laatste dag heb ik nog de konijnen verdeeld onder de kinderen. De nakomelingen van Maria en Joseph. Met heel veel lol krijgen zij nu een nieuw stalletje. Zij werden niet zo goed verzorgd en kregen niet voldoende te eten. Liefdevol zijn ze nu opgevangen in de grote families en huppelen rond op de erfjes tussen de kippen en zwijntjes. Voor hen breekt een gouden tijd aan.
De mooie grote kerk kon het aantal katholieken haast niet verwerken voor de hoogmis op zondag.
Ik schat zo’n 500 man waren van de partij. Heb 15 mensen per rij geteld. Zo’n vrolijk, kleurrijk gebeuren altijd. Prachtig aangekleed, de mannen in pak, de vrouwen in mooie jurken en schoenen met hakken. De kinderen likewise. De klok uit Asten roept ze allemaal bij elkaar. Het voelt vèr terug in de tijd. Wat zouden onze Nederlandse missionarissen hier trots op zijn geweest!
Zelfs 9 misdinaren, 1 priester, veel wierrook, het koor swingt en wij danken God dat we het zo goed hebben. Zeker een half uur lang volgen er dan nog mededelingen. Dat is de manier van nieuws verspreiden als er geen krant is, geen huis aan huis blad als de Tilburgse Koerier of Goirles Belang.
Wat zouden ze lachen als ze allemaal een kopje koffie met een koekje zouden krijgen na de mis, zoals in Tilburg! Ik zou die gezichten wel eens willen zien! De misdinaars staan me altijd op te wachten voor een attentie, ze hebben zó goed geholpen.. En dan delen we het verse, door een nonnetje gebakken brood. Zo’n traktatie!
En dan wordt het weer tijd om afscheid te nemen. Nog wat laatste zawadi’s/ kadootjes uitdelen.
Het plastic afval zoveel mogelijk mee naar huis genomen, dan hoeft dat niet opgestookt te worden. Op Schiphol gaat het meteen in de prullebak.
En daar gaat hij weer, de berg af met de prachtige vergezichten. Nog even een meet& greet in Same.
Deze keer met de bus helemaal tot aan de junction met de weg naar Arusha en met een pikipiki het laatste stukje naar de luchthaven. Zo, voor E4,- 4uur gereisd!
En dan staat de blauwe vogel weer klaar om me mee te nemen.
In het vliegtuig zaten ook 20 adoptiekinderen, die door Amerikaanse ouders geadopteerd gaan worden. Dit doet wel pijn. Waarom ze niet in Tanzania laten en desnoods financieel ondersteunen?
Tot grote hilariteit ging mijn Tanzaniaanse buurman ’s nachts op de grond liggen aan onze voeten.. hij dacht dat hij thuis was.. Toch maar uit z’n droom geholpen..
Aangekomen in Nederland is de ovv staking in volle gang. Men wil een lagere pensioenleeftijd en coulance voor zware beroepen en vele dienstjaren.
Laat maar doorkomen! Kan ik tenminste wat langere periodes naar Afrika i.p.v. na twee weken alweer terug moeten om te werken..
Hopelijk tot snel allemaal, de zomer moet er in ieder geval nog hard doorgewerkt worden.
Onze afdeling gaat geheel reorganiseren. Een grote Eerste Harthulp komt op de Spoedeisende Hulp en de Hartbewaking gaat naar de Intensive Care Afdeling.
En voor de gelukkigen die dus deze zomer naar Tanzania mogen afreizen, voor safari of strandvakantie op Zanzibar vergeet niet om alle plastic thuis te laten. Gij zijt gewaarschuwd!
En mochten jullie onverhoopt een medisch probleem krijgen kom ik jullie met alle plezier ophalen!
Margot.
Laat staan dat er afval wordt gescheiden en je drie grote containers voor je deur hebt staan die wekelijks worden geleegd. Éen voor het plastic, één voor het groen en één voor het restafval.
Het groenafval is hier geen probleem. Al het voedsel wordt opgegeten. De kleine beetjes leftover gaan naar de magere kippen, koeien, geiten en andere dieren.
Restafval is er nauwelijks hier, alles is onverpakt. Er zijn ook geen supermarkten, alleen kleine winkeltjes die vanuit balen maïsmeel, suiker en rijst verkopen. En dat vervolgens in kleine plastic zakjes doen. Die worden dan nog 10x gebruikt voor het een en ander, totdat ze “op”zijn.
In Rwanda en Oeganda, buurlanden, vind je al geen enkel plastic zakje meer. Kigali, de hoofdstad van Rwanda, is nu de schoonste stad van Afrika. In Kenia is ook een verbod, met hoge celstraffen. Daar wil het nog niet zo vlotten.
Tanzania gaat nu volgen. In april heeft de regering besloten dat er vanaf 1 juni géén plastic zakje meer het land in mag en niet meer als verpakkingsmateriaal worden gebruikt.
Op straffe van TZS 40.000 of 7 dagen gevangenisstraf (in een mensonterende gevangenis).
Over een paar dagen is het zover. Echter, ik zie totaal geen voorbereidingen. Alleen bij het benzinestation kreeg ik een herbruikbare stoffen tas.
De krant kopt: life must go on, with or without plastic!
We zullen zien hoe ze dit gaan implementeren. In de afgelegen gebieden is geen politie of zo.
Maar aan de luchthaven gaan ze alle koffers controleren op plastic zakjes. En hebben ze wat gevonden dan kun je aansluiten in een lange rij om een boete te betalen. En wachten op een handgeschreven bonnetje. Gij zijt gewaarschuwd. Alle plastic zakjes thuislaten dus!
Het waren weer twee fantastische weken. Het was leuk om te zien dat het schooltje zo goed draait.
En meer dan genoeg materiaal voorradig is. Een Duits meisje gaat komende week meehelpen.
De bouw van de nieuwe operatiekamer gaat ook gestaag door. Er zit nu net een stalen dakconstructie op. Dan is het weer wachten tot er geld is voor de dakplaten.
De operatietafel en uitrusting staan al klaar om gebruikt te worden. Zijn inmiddels aangekomen vanuit Nederland, verscheept.
De nieuwe ambulance doet het prima. De nacht voor ik vertrok nog twee spoedgevallen mee vervoerd, in het holst van de nacht. Dat blijft toch wel avontuurlijk. In het pikkedonker op pad. Naar een afgelegen bergdorpje. De hut/ huisje van de patiënt is meestal niet met de auto bereikbaar en die wordt daarom “aangedragen”, met bed en al of op een zelfgemaakte stretcher van boomstammen om naar een open plek, in ieder geval voor de auto bereikbare plaats te gaan. Altijd vergezeld door zo’n 10 man, in dekens gehuld, het kan best koud zijn en jassen hebben ze niet. Die vervolgens ook met de ambulance meerijden, een zieke laat je nooit alleen hier!
Het heeft iets mysterieus en stiekems, omdat het allemaal in het pikdonker gebeurd met wat bushgeluiden op de achtergrond en in het schijnsel van de koplampen. Als je geluk hebt een liggend maantje en heel veel sterren. Het eerste spoedgeval, een 74-jarige zieke vrouw, is de volgende dag gestorven. Het tweede spoedgeval een barende vrouw, gelukkig nèt niet in de auto bevallen, dan weet ik ook niet zo goed wat ik moet doen.
Wel in beide gevallen de patiënt binnen 20 minuten in de ambulance! Mooi hè?
De laatste dag heb ik nog de konijnen verdeeld onder de kinderen. De nakomelingen van Maria en Joseph. Met heel veel lol krijgen zij nu een nieuw stalletje. Zij werden niet zo goed verzorgd en kregen niet voldoende te eten. Liefdevol zijn ze nu opgevangen in de grote families en huppelen rond op de erfjes tussen de kippen en zwijntjes. Voor hen breekt een gouden tijd aan.
De mooie grote kerk kon het aantal katholieken haast niet verwerken voor de hoogmis op zondag.
Ik schat zo’n 500 man waren van de partij. Heb 15 mensen per rij geteld. Zo’n vrolijk, kleurrijk gebeuren altijd. Prachtig aangekleed, de mannen in pak, de vrouwen in mooie jurken en schoenen met hakken. De kinderen likewise. De klok uit Asten roept ze allemaal bij elkaar. Het voelt vèr terug in de tijd. Wat zouden onze Nederlandse missionarissen hier trots op zijn geweest!
Zelfs 9 misdinaren, 1 priester, veel wierrook, het koor swingt en wij danken God dat we het zo goed hebben. Zeker een half uur lang volgen er dan nog mededelingen. Dat is de manier van nieuws verspreiden als er geen krant is, geen huis aan huis blad als de Tilburgse Koerier of Goirles Belang.
Wat zouden ze lachen als ze allemaal een kopje koffie met een koekje zouden krijgen na de mis, zoals in Tilburg! Ik zou die gezichten wel eens willen zien! De misdinaars staan me altijd op te wachten voor een attentie, ze hebben zó goed geholpen.. En dan delen we het verse, door een nonnetje gebakken brood. Zo’n traktatie!
En dan wordt het weer tijd om afscheid te nemen. Nog wat laatste zawadi’s/ kadootjes uitdelen.
Het plastic afval zoveel mogelijk mee naar huis genomen, dan hoeft dat niet opgestookt te worden. Op Schiphol gaat het meteen in de prullebak.
En daar gaat hij weer, de berg af met de prachtige vergezichten. Nog even een meet& greet in Same.
Deze keer met de bus helemaal tot aan de junction met de weg naar Arusha en met een pikipiki het laatste stukje naar de luchthaven. Zo, voor E4,- 4uur gereisd!
En dan staat de blauwe vogel weer klaar om me mee te nemen.
In het vliegtuig zaten ook 20 adoptiekinderen, die door Amerikaanse ouders geadopteerd gaan worden. Dit doet wel pijn. Waarom ze niet in Tanzania laten en desnoods financieel ondersteunen?
Tot grote hilariteit ging mijn Tanzaniaanse buurman ’s nachts op de grond liggen aan onze voeten.. hij dacht dat hij thuis was.. Toch maar uit z’n droom geholpen..
Aangekomen in Nederland is de ovv staking in volle gang. Men wil een lagere pensioenleeftijd en coulance voor zware beroepen en vele dienstjaren.
Laat maar doorkomen! Kan ik tenminste wat langere periodes naar Afrika i.p.v. na twee weken alweer terug moeten om te werken..
Hopelijk tot snel allemaal, de zomer moet er in ieder geval nog hard doorgewerkt worden.
Onze afdeling gaat geheel reorganiseren. Een grote Eerste Harthulp komt op de Spoedeisende Hulp en de Hartbewaking gaat naar de Intensive Care Afdeling.
En voor de gelukkigen die dus deze zomer naar Tanzania mogen afreizen, voor safari of strandvakantie op Zanzibar vergeet niet om alle plastic thuis te laten. Gij zijt gewaarschuwd!
En mochten jullie onverhoopt een medisch probleem krijgen kom ik jullie met alle plezier ophalen!
Margot.
-
01 Juni 2019 - 15:13
Dorien:
Mooi weer Margot! Ik gun jouw vele Tanzania reizen ! -
01 Juni 2019 - 15:15
Sjef En Annelies:
Habari Margot
Bedankt alweer voor zo'n prachtig verhaal.
Werk ze in de zomer, en op naar de volgende safari Kighare??
Baadaye -
02 Juni 2019 - 00:55
Dick De Wolf:
Wat een mooi verhaal Margot. Je doet fantastisch werk. Lees het altijd met veel plezier.
En mensen ophalen, dat kan je goed. Weet je nog mijn terugkeer uit Martinique en Sint.Maarten?
Je vertaalde vanuit het Frans , mijn operatie gegevens. Het ga je goed! -
02 Juni 2019 - 05:15
Jan Paulussen:
Jammer voor je alweer 2 weken voorbij. Terug naar de werkelijkheid van het steeds maar draaien en reutelen in het ETZ. Hoop voor je weer een snelle reis naar Tanzania en jou kennende staat die vast al ergens in je agenda. Zie het volgende verhaal tegemoet. Het ga je goed met heel veel groetjes vanuit ons paradijs. Birgit & Jan -
02 Juni 2019 - 11:24
Chantal:
Welkom thuis, Margot! Je verhaal met veel plezier weer gelezen.
Groetjes Chantal -
03 Juni 2019 - 17:34
Ankie & Martin:
Hi Margot,
Wij hebben weer genoten van je verslagen .Langzaam maar zeker bloeit " jouw" schooltje... En relativeren wij al onze Nederlandse verworvenheden !! We hopen je snel weer te zien!
-
03 Juni 2019 - 17:34
Ankie & Martin:
O, ja.... Stuur je ons een "tikkie".... -
04 Juni 2019 - 11:36
JAnie:
Hallo Margot,
Leuk geschreven. Fijn dat het schooltje zo goed loopt, super.
Oe boetes op plastic dat wordt nog wat.
Tot binnekort, Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
