Lezen en schrijven.

Het is zo vanzelfsprekend voor ons. Letters aan elkaar schrijven die woorden vormen. Zo kun je een bericht doorgeven, notities maken, een administratie bijhouden en alles lezen wat maar voor handen is.

Hoewel onze hele natie nu overgegaan is tot typen op de computer of smartphone. Er wordt weinig meer geschreven in den lande en de jeugd
wil nog wel eens schots en scheef schrijven.
Maar we hebben allemaal geleerd om netjes aan elkaar te schrijven, dus de letters met elkaar te verbinden.

En dat is nu juist een dingetje hier.
Vroeger, in de vijftiger jaren, hebben onze fraters de kinderen hier de nederlandse methode aangeleerd.
In die tijd prachtig gekrulde letters, schuin geschreven, precies even schuin allemaal. En precies even groot, met hoofdletters en kleine letters en leestekens. Iedere bladzijde was een kunstwerk.
De jeugd schreef hier met kippeveren en inkt heb ik me laten vertellen.
In mijn verbeelding zie ik ze voorovergebogen zitten op de zelfgemaakte bankjes, hun kippeveren dopend in de inktpot.

De kinderen uit de tijd van Frater Adriaan en Frater Herman zijn nu 70+ en komen in mijn 'office', de receptie om zich als patiënt in te laten schrijven.
En o, wat een prachtig handschrift hebben ze nog steeds!

Tranen in mijn ogen bijna als ik de lagere schooljeugd nu zie schrijven. Ze bakken er niets van, schots en scheef, chaotische hoofdletters en kleine letters en aan elkaar schrijven al helemaal niet.

Ieder kind heeft zijn eigen handschrift ontwikkeld, voor een ander onleesbaar.
Met de fraters vertrok dus ook de lesmethode. Nu is het overschrijven van het bord. En hoe je die letter maakt is niet relevant. De leraar corrigeert niet. En op 4-jarige leeftijd wordt hiermee begonnen, veel te vroeg.

Als Frater Adriaan en Frater Herman dit zouden vernemen zouden ze zich omdraaien in hun graf.

Zo verdrietig om te zien dat het onderwijs zo achteruit gehold is.

4 leraren op de publieke basisschool van 230 kinderen. Erbarmelijk, grote klassen zonder leraar, zonder boeken, met afgekalfde schriften.
In tot op de draad versleten uniformpjes zitten ze daar, zinloos iets overschrijvend van het bord.
Ieder kind hedft wel littekens van de zweep die er regelmatig hard over gaat.

Weloverwogen gaan we nu dus een basisschool bouwen. De fundering voor vier klassen ligt er inmiddels. Van zware, uit de rotsen gehakte stenen, tegen de berghelling aangebouwd.

Ik kan wel zeggen dat deze school het mooiste uitzicht ter wereld zal krijgen.
Je kijkt tot ver in Kenia en over twee valleien.
Het doel is om in januari te starten met groep 3 en ieder jaar een klas erbij, klassen van maximaal 30 kinderen.

En dan hopen dat deze generatie weer netjes aan elkaar gaat schrijven, weet wat ze opschrijft en met plezier heel veel zal leren.
Met als generale goal om uit de 'circle of poverty' te komen.

Dan zijn we eindelijk weer op nivo van 1962 toen onze fraters vertrokken....

Ondertussen gaat de bouw van de nieuwe operatiekamer wel heel voorspoedig! Deze week nog gaat het dak er op!

En op de kleuterschool zijn we lekker aan het knutselen, verjaardagen vieren, de hele klas naar het nieuwe restaurant, het is iedere dag feest.

Een paar keer per week een wilde ambulancerit tussendoor met barende vrouwen en zo en altijd wachtende patiënten in het ziekenhuisje.
De dagen vliegen voorbij hier! Nog één week te gaan.

Hilarisch genoeg is in dit katholieke bolwerk Tweede Pinksterdag géén feestdag. Wel vorige week twee dagen vrij wegens een islamitische, namelijk de zoektocht naar de nieuwe maan...