De teststraat.
Blijf op de hoogte en volg Margot
21 November 2021 | Nederland, Nederland
Nederland lijdt.
De Corona slaat in volle hevigheid toe. Zelfs bij gevaccineerden. Of je nu Moderna, Pfeizer, Astra Zenica of Janssen hebt gehad. Of je thuisblijft, naar je werk of naar school gaat.
Door alle rangen, standen en culturen in kruipt het virus.
Nederland gaat in lockdown. Nèt als ik terugkom uit "diep in Afrika". Een groter verschil is haast niet denkbaar. Alsof het nooit geweest is daar en ze zijn weer over tot de orde van de dag, inclusief uitgebreide begroetingen, opeengepakte bussen, volle restaurantjes en luidzingende kerkkoren. Van een QR-code nog nooit gehoord, vol verbazing lachen ze de witte tanden bloot om mijn verhalen daarover.
Het liefst was ik natuurlijk meteen omgedraaid op Schiphol. Maar ik zal de harde realiteit moeten aanschouwen. Aangezien ik nog een aantal jaren te gaan heb, alvorens uit de AOW-ruif te mogen mee-eten, het reizen met patiënten op een laag pitje staat en na 42 jaar lief en leed gedeeld te hebben met patiënten uitgetreden ben bij het ziekenhuis, wordt het de teststraat voor de komende zes weken.
Dus naar de XXL-straat in Breda, daar waar per dag 1700 vermeende virus-gangers getest worden.
Ik parkeer mijn auto voor het mortuarium, tsja.
Bij klachten testen luidt het advies van ons RIVM.
Dus een hele afspiegeling van de bevolking trekt voorbij. Van kleine babietjes, snottebellepeutertjes, ikwilnietkinderen, assertieve teenagers, drukke jonge gezinnetjes met z'n allen tot oude, gebrekkige opa's en oma's, gereden door de kleinkinderen.
Hilarisch de voormalige beroepen van mijn nieuwe collega's, tandarts (nou ja veel raakvlakken), office-manager, reisburo, IT-ers etc. In een vorig leven, het pré-Coronatijdperk.
We beginnen met een briefing, de te verwachte aantallen, de hoeveelheid kinderen etc.
Afhankelijk van het laboratorium moet er een diepe swab plaatsvinden of een oppervlakkige.
Helaas voor onze klanten vandaag staat de diepe neusswab op het program.
De vorige keer, een jaar geleden, zaten we nog in het oude ziekenhuis. Nu staan er grote hekken omheen. Het is prooi geworden van een projectontwikkelaar die met dat eens zo gezellige oude ziekenhuis, waar zoveel verdriet, maar ook vrolijkheid was, vast wilde plannen heeft. Een hele nieuwe groene stadse woonwijk met 290 woningen.
Wij moeten ons nu in bouwketen behelpen met omkleden, c.q. veel disposable kleding toevoegen. Een goede bril is cruciaal, je wil niet dat hij steeds beslaat of afzakt. En ook de jurk wil een extra tapeje anders waait hij open. Het oog wil niets in deze, zéér oncharmant.
Ieder krijgt een eigen straatje in de grote hal. En dan komen de eerste auto's aangeronkt of aangezoefd. Wat een grote auto's zie ik voorbijkomen! Eigenlijk zie ik zelden kleine wagentjes, zoals je die ziet op het personeelsparkeerterrein van het ziekenhuis. Toch iets niet goed gedaan!
Maar ja, zij hebben misschien Corona, ik niet. Inmiddels al mijn boosterprik ontvangen vanwege burocratische redenen, anders kreeg ik geen QR code, ben destijds op Bonaire gevaccineerd.
Hele families trekken voorbij. En allemaal krijgen ze een stok in keel en neus.
Dezelfde stok! Bah! Niet vies zeggen ze.....
Auto's vol jongeren leggen aan in de straat. Dan hoeven er maar een of twee getest te worden. De rest gaat mee als uitje. Grrrr. Maar we mogen niet oordelen. Gewoon je ding doen.
Kleine babietjes en kinderen tot 12 jaar hoeven geen diepe neus. En zij krijgen kleurpotloodjes, zawadi. Wat zouden m'n afrikaantjes hier blij mee zijn! Keer op keer zouden ze door het straatje komen.
Al snel heb ik het tempo weer te pakken, het was inmiddels ruim een jaar geleden dat ik dit werk gedaan heb. Destijds begonnen bij het NAC-stadion. Wat een goede herinneringen daar aan.
Zelf nog niet gevaccineerd stonden we daar in weer en wind te pionieren in partytenten.
Koelboxen met buisjes vastmaken met spanbanden tegen windstoten, kou en regen en ondraaglijke hitte met die plastic kleding bij 30C.
En ondertussen klonk keihard neppubliek uit het stadion, oefenen voor thuiswedstrijden van NAC omdat publiek niet is toegestaan.
En dan waren er wel eens dagen dat later bleek dat er vijf positieven in onze straat geweest waren!
Dus voorlopig kunnen jullie me hier vinden, maar beter om weg te blijven!
Ondertussen wordt er druk aan het nieuwe schooltje gebouwd in Afrika. Het dak ligt er op!
Ramen en deuren zijn in de maak. Electricien is bezig. Stucwerk van binnen en buiten.
De inschrijving voor leerlingen is geopend, de leerkrachten worden geselecteerd.
En als God het wil zullen op 17 januari de nieuwe deuren worden geopend!
Ik kan niet wachten!
Stay healthy!
Margot
De Corona slaat in volle hevigheid toe. Zelfs bij gevaccineerden. Of je nu Moderna, Pfeizer, Astra Zenica of Janssen hebt gehad. Of je thuisblijft, naar je werk of naar school gaat.
Door alle rangen, standen en culturen in kruipt het virus.
Nederland gaat in lockdown. Nèt als ik terugkom uit "diep in Afrika". Een groter verschil is haast niet denkbaar. Alsof het nooit geweest is daar en ze zijn weer over tot de orde van de dag, inclusief uitgebreide begroetingen, opeengepakte bussen, volle restaurantjes en luidzingende kerkkoren. Van een QR-code nog nooit gehoord, vol verbazing lachen ze de witte tanden bloot om mijn verhalen daarover.
Het liefst was ik natuurlijk meteen omgedraaid op Schiphol. Maar ik zal de harde realiteit moeten aanschouwen. Aangezien ik nog een aantal jaren te gaan heb, alvorens uit de AOW-ruif te mogen mee-eten, het reizen met patiënten op een laag pitje staat en na 42 jaar lief en leed gedeeld te hebben met patiënten uitgetreden ben bij het ziekenhuis, wordt het de teststraat voor de komende zes weken.
Dus naar de XXL-straat in Breda, daar waar per dag 1700 vermeende virus-gangers getest worden.
Ik parkeer mijn auto voor het mortuarium, tsja.
Bij klachten testen luidt het advies van ons RIVM.
Dus een hele afspiegeling van de bevolking trekt voorbij. Van kleine babietjes, snottebellepeutertjes, ikwilnietkinderen, assertieve teenagers, drukke jonge gezinnetjes met z'n allen tot oude, gebrekkige opa's en oma's, gereden door de kleinkinderen.
Hilarisch de voormalige beroepen van mijn nieuwe collega's, tandarts (nou ja veel raakvlakken), office-manager, reisburo, IT-ers etc. In een vorig leven, het pré-Coronatijdperk.
We beginnen met een briefing, de te verwachte aantallen, de hoeveelheid kinderen etc.
Afhankelijk van het laboratorium moet er een diepe swab plaatsvinden of een oppervlakkige.
Helaas voor onze klanten vandaag staat de diepe neusswab op het program.
De vorige keer, een jaar geleden, zaten we nog in het oude ziekenhuis. Nu staan er grote hekken omheen. Het is prooi geworden van een projectontwikkelaar die met dat eens zo gezellige oude ziekenhuis, waar zoveel verdriet, maar ook vrolijkheid was, vast wilde plannen heeft. Een hele nieuwe groene stadse woonwijk met 290 woningen.
Wij moeten ons nu in bouwketen behelpen met omkleden, c.q. veel disposable kleding toevoegen. Een goede bril is cruciaal, je wil niet dat hij steeds beslaat of afzakt. En ook de jurk wil een extra tapeje anders waait hij open. Het oog wil niets in deze, zéér oncharmant.
Ieder krijgt een eigen straatje in de grote hal. En dan komen de eerste auto's aangeronkt of aangezoefd. Wat een grote auto's zie ik voorbijkomen! Eigenlijk zie ik zelden kleine wagentjes, zoals je die ziet op het personeelsparkeerterrein van het ziekenhuis. Toch iets niet goed gedaan!
Maar ja, zij hebben misschien Corona, ik niet. Inmiddels al mijn boosterprik ontvangen vanwege burocratische redenen, anders kreeg ik geen QR code, ben destijds op Bonaire gevaccineerd.
Hele families trekken voorbij. En allemaal krijgen ze een stok in keel en neus.
Dezelfde stok! Bah! Niet vies zeggen ze.....
Auto's vol jongeren leggen aan in de straat. Dan hoeven er maar een of twee getest te worden. De rest gaat mee als uitje. Grrrr. Maar we mogen niet oordelen. Gewoon je ding doen.
Kleine babietjes en kinderen tot 12 jaar hoeven geen diepe neus. En zij krijgen kleurpotloodjes, zawadi. Wat zouden m'n afrikaantjes hier blij mee zijn! Keer op keer zouden ze door het straatje komen.
Al snel heb ik het tempo weer te pakken, het was inmiddels ruim een jaar geleden dat ik dit werk gedaan heb. Destijds begonnen bij het NAC-stadion. Wat een goede herinneringen daar aan.
Zelf nog niet gevaccineerd stonden we daar in weer en wind te pionieren in partytenten.
Koelboxen met buisjes vastmaken met spanbanden tegen windstoten, kou en regen en ondraaglijke hitte met die plastic kleding bij 30C.
En ondertussen klonk keihard neppubliek uit het stadion, oefenen voor thuiswedstrijden van NAC omdat publiek niet is toegestaan.
En dan waren er wel eens dagen dat later bleek dat er vijf positieven in onze straat geweest waren!
Dus voorlopig kunnen jullie me hier vinden, maar beter om weg te blijven!
Ondertussen wordt er druk aan het nieuwe schooltje gebouwd in Afrika. Het dak ligt er op!
Ramen en deuren zijn in de maak. Electricien is bezig. Stucwerk van binnen en buiten.
De inschrijving voor leerlingen is geopend, de leerkrachten worden geselecteerd.
En als God het wil zullen op 17 januari de nieuwe deuren worden geopend!
Ik kan niet wachten!
Stay healthy!
Margot
-
21 November 2021 - 11:30
Silvia:
Goed bezig Margot. Heel veel succes in de test straat. -
21 November 2021 - 22:02
Desiree:
Opnieuw genoten van jouw schrijfstijl en avonturen. Ná corona echt beginnen met schrijven.....zucht....
Wordt een bestseller.
Liefs van mij. -
22 November 2021 - 01:00
Paul:
Mooi verhaal weer Margot, ik zie je weer helemaal bezig daar, doet Rien ook weer mee?
Veel succes, en ga maar snel terug naar Afrika, veel beter!! -
22 November 2021 - 19:49
Sjef En Annelies:
Bij jou is het nooit saai Margot. :) -
25 November 2021 - 09:32
Yvette :
Weer wat anders, mooi toch. Saai is het iig niet hè. Succes en de groetjes -
25 November 2021 - 22:59
Jan Rensen:
Fantastisch, geen woorden voor!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
