De horizon.
Blijf op de hoogte en volg Margot
08 Juni 2021 | Tanzania, Same
Het was weer een prachtige, zinvolle tijd in Tanzania. Dankbaar dat ik het opstarten van de bouwprojecten heb mogen meemaken. In minder dan één maand is de bovenste verdieping van de operatiekamer opgemetseld én ligt het dak er op!
Het is dat je onder narcose bent tijdens een operatie, anders kon je van het mooie uitzicht genieten. Ver weg kijkend, over bananenplantages heen, de groene heuvels over tot de horizon. Ik geloof niet dat er één operatiekamer is ter wereld met een mooier uitzicht! En een balkon.En de zuurstof in de lucht is hier geen 21%, maar 30%.
De operatietafel uit het ETZ, instrumentarium, operatiekleding en sterilizers staan geduldig te wachten tot zij een tweede leven hier in Afrika krijgen.
Met man en macht is eraan gewerkt, veelal locals, dus weer de vaders van de kinderen in de klas. Apetrots vertellen ze dat. Op voor ons provisorische steigers van omgehakte bomen staan ze met hun badslippertjes, zonder helm of bescherming van 's morgens vroeg tot 's avonds laat te werken. Met een aangename pauze in ons nieuwe restaurant waar onze topkok ze een stevig potje voorzet.
Met de dakplaten kwamen ook drie dakwerkers uit een andere regio.
7 meter lange platen kwamen met een vrachtwagen de berg op, dat is een uitdaging. Één van die mannen had zich zoveel moed ingedronken dat hij comateus boven neerviel. Een eerste klas alkoholintoxicatie, hij was eigenlijk dood.
Gelukkig kon onze dokter hem met veel kunst en vliegwerk nieuw leven inblazen. En wat denk je? Juist, de volgende dag stond hij weer bovenop het dak, met z'n badslippertjes!
Tegelijkertijd is ook de nieuwe school van start gegaan. Een hele stevige fundering tegen de berghelling aan was al geconstrueerd. De hele community heeft hierin bijgedragen met stenen hakken, dragen en beton maken.
Nu worden de zelfgebakken stenen aangedragen, op het hoofd, soms wel 6 of 7 tegelijk. Precies wordt uitgeteld hoeveel we er nodig hebben.
Ook hier een zowaar nog mooiere locatie. Uitzicht over twee valleien tot in Kenya, tot aan de horizon, iedere keer anders door de prachtige wolkenluchten.
Pittige discussies met de bouwpastoor volgden over de aantallen ramen van de klaslokalen. Zij vinden dat het afleid in het leerproces.
Wij vinden licht en lucht belangrijk, open ramen, zuurstof in de klas, hoe meer hoe beter.
Een sponsor voor de stenen uit Nederland diende zich aan, waarvoor onze hartelijke dank! En hebben we dus 'n stripke veur op de keuze van de raamindeling.. straks zijn ze er heel blij mee, weet ik zeker.
Dus zes ramen per lokaal en op 60cm hoogte zodat deze kinderen heel ver naar de horizon kunnen kijken en wegdromen wat daar allemaal te zien zal zijn. Dromen om daar ooit eens te gaan kijken. En wij dromen om hun horizon te verbreden, zo wijd mogelijk. Te beginnen met veel ramen in de klaslokalen dus!
Discussies zijn nog gaande, maar eigenlijk alle ouders willen dat het een zgn. English medium school wordt, engelstalig onderwijs dus.
Daarmee heb je veel meer toekomst.
Een goede leerkracht is dus vereist. En 30 kinderen per klas wordt de max.
Als geen ander volk willen Nederlanders dus graag de horizon zien.
Zo ver als mogelijk willen we kunnen kijken. Uitgestrekte landschappen daar worden we gelukkig van. Bollevelden, eindeloos lang. En dan wel het liefst met blauwe luchten en hier en daar een schapewolkje. Een koetje ver weg in de wei. Volmaakt gelukkig maakt ons dat.
En verdrietig worden we als alles grijs en grauw is, spatten regen op de ramen en we zien geen horizon. Dan klagen we steen en been.
Of op vakantie krijg je niet het geliefde "zeezicht".
Het is vreemd, maar de "Pare" hier zijn daar nooit op geattendeerd. Hebben nooit geleerd naar al dat moois te kijken. Zo leuk dat de kinderen nu steeds meer bewust worden. En ze komen me halen als het dal vol wolken zit en wij in de zon, als de Kilimanjaro te zien is vroeg in de morgen (150 km verder) of voor de laatste zonnestraal van de dag, in de zonsondergang, waar ze dan precies daar een stoel voor me neerzetten.
Dan voel ik me toch weer geroepen om naar Nederland te gaan. Het begint een beetje op te klaren daar, zowel het weer als de Corona.
Uiteindelijk ben ik er nog maar twee weken geweest dit jaar realiseer ik me nu en in de zomer is het goed toeven.
Twee dagen duurde de terugreis. Travel light, alleen met een rugzak.
Een leuke dag in Moshi. Nog een hilarische PCR test, zou op de luchthaven zijn, maar was ergens in een dispensary in Masai-land.
De Dreamliner was toch ruim voor de helft bezet deze keer. Uiteraard zaten de rozen onderin. En op Schiphol was ik de enige die afsloeg naar Exit, de rest ging door naar andere europese landen of de USA. Het was interessant om te horen hoe zij allemaal met het vaccineren omgingen.
Tsja, de regen kletste tegen het raampje op Schiphol. Geen horizon te zien. Een grijze zaterdag.
Inmiddels is de lucht opgeklaard. En ik weet wat er achter de horizon is. En ik hoop dat ik snel mag terugkeren.
Enjoy Summertime!
Het is dat je onder narcose bent tijdens een operatie, anders kon je van het mooie uitzicht genieten. Ver weg kijkend, over bananenplantages heen, de groene heuvels over tot de horizon. Ik geloof niet dat er één operatiekamer is ter wereld met een mooier uitzicht! En een balkon.En de zuurstof in de lucht is hier geen 21%, maar 30%.
De operatietafel uit het ETZ, instrumentarium, operatiekleding en sterilizers staan geduldig te wachten tot zij een tweede leven hier in Afrika krijgen.
Met man en macht is eraan gewerkt, veelal locals, dus weer de vaders van de kinderen in de klas. Apetrots vertellen ze dat. Op voor ons provisorische steigers van omgehakte bomen staan ze met hun badslippertjes, zonder helm of bescherming van 's morgens vroeg tot 's avonds laat te werken. Met een aangename pauze in ons nieuwe restaurant waar onze topkok ze een stevig potje voorzet.
Met de dakplaten kwamen ook drie dakwerkers uit een andere regio.
7 meter lange platen kwamen met een vrachtwagen de berg op, dat is een uitdaging. Één van die mannen had zich zoveel moed ingedronken dat hij comateus boven neerviel. Een eerste klas alkoholintoxicatie, hij was eigenlijk dood.
Gelukkig kon onze dokter hem met veel kunst en vliegwerk nieuw leven inblazen. En wat denk je? Juist, de volgende dag stond hij weer bovenop het dak, met z'n badslippertjes!
Tegelijkertijd is ook de nieuwe school van start gegaan. Een hele stevige fundering tegen de berghelling aan was al geconstrueerd. De hele community heeft hierin bijgedragen met stenen hakken, dragen en beton maken.
Nu worden de zelfgebakken stenen aangedragen, op het hoofd, soms wel 6 of 7 tegelijk. Precies wordt uitgeteld hoeveel we er nodig hebben.
Ook hier een zowaar nog mooiere locatie. Uitzicht over twee valleien tot in Kenya, tot aan de horizon, iedere keer anders door de prachtige wolkenluchten.
Pittige discussies met de bouwpastoor volgden over de aantallen ramen van de klaslokalen. Zij vinden dat het afleid in het leerproces.
Wij vinden licht en lucht belangrijk, open ramen, zuurstof in de klas, hoe meer hoe beter.
Een sponsor voor de stenen uit Nederland diende zich aan, waarvoor onze hartelijke dank! En hebben we dus 'n stripke veur op de keuze van de raamindeling.. straks zijn ze er heel blij mee, weet ik zeker.
Dus zes ramen per lokaal en op 60cm hoogte zodat deze kinderen heel ver naar de horizon kunnen kijken en wegdromen wat daar allemaal te zien zal zijn. Dromen om daar ooit eens te gaan kijken. En wij dromen om hun horizon te verbreden, zo wijd mogelijk. Te beginnen met veel ramen in de klaslokalen dus!
Discussies zijn nog gaande, maar eigenlijk alle ouders willen dat het een zgn. English medium school wordt, engelstalig onderwijs dus.
Daarmee heb je veel meer toekomst.
Een goede leerkracht is dus vereist. En 30 kinderen per klas wordt de max.
Als geen ander volk willen Nederlanders dus graag de horizon zien.
Zo ver als mogelijk willen we kunnen kijken. Uitgestrekte landschappen daar worden we gelukkig van. Bollevelden, eindeloos lang. En dan wel het liefst met blauwe luchten en hier en daar een schapewolkje. Een koetje ver weg in de wei. Volmaakt gelukkig maakt ons dat.
En verdrietig worden we als alles grijs en grauw is, spatten regen op de ramen en we zien geen horizon. Dan klagen we steen en been.
Of op vakantie krijg je niet het geliefde "zeezicht".
Het is vreemd, maar de "Pare" hier zijn daar nooit op geattendeerd. Hebben nooit geleerd naar al dat moois te kijken. Zo leuk dat de kinderen nu steeds meer bewust worden. En ze komen me halen als het dal vol wolken zit en wij in de zon, als de Kilimanjaro te zien is vroeg in de morgen (150 km verder) of voor de laatste zonnestraal van de dag, in de zonsondergang, waar ze dan precies daar een stoel voor me neerzetten.
Dan voel ik me toch weer geroepen om naar Nederland te gaan. Het begint een beetje op te klaren daar, zowel het weer als de Corona.
Uiteindelijk ben ik er nog maar twee weken geweest dit jaar realiseer ik me nu en in de zomer is het goed toeven.
Twee dagen duurde de terugreis. Travel light, alleen met een rugzak.
Een leuke dag in Moshi. Nog een hilarische PCR test, zou op de luchthaven zijn, maar was ergens in een dispensary in Masai-land.
De Dreamliner was toch ruim voor de helft bezet deze keer. Uiteraard zaten de rozen onderin. En op Schiphol was ik de enige die afsloeg naar Exit, de rest ging door naar andere europese landen of de USA. Het was interessant om te horen hoe zij allemaal met het vaccineren omgingen.
Tsja, de regen kletste tegen het raampje op Schiphol. Geen horizon te zien. Een grijze zaterdag.
Inmiddels is de lucht opgeklaard. En ik weet wat er achter de horizon is. En ik hoop dat ik snel mag terugkeren.
Enjoy Summertime!
-
08 Juni 2021 - 13:29
Henny Oomen:
Hoi Margot, weer een prachtig verhaal, het lijkt wel een sprookje, je schrijft het heel leuk, zelf ben ik ook in landen geweest waar zo gewerkt en kan me het goed voorstellen. Leef met je mee,liefs uit ook een heel mooie streek,Zuid Limburg. Gelukkig lekkere zon vandaag.Lieve groetjes, ta tante -
08 Juni 2021 - 17:25
Jan Rensen:
Haa, Margot !! Back in town, jaja, en al enkele dagen zelfs!!! Wij gaan over 2 weken op vakantie met de camper, voor 3 weken, dan 9 dagen terug en daarna hebben we de hele zomer en nazomer de camper. Maar ja, er moet wel een afspraak komen met jou en hoe doen we dat? En waar ga jij nu werken? En ben je weer vlot weg?? Allemaal vragen......jij hebt de antwoorden, tot, apps,mails,bels,groeten,mede namens Myriam!! -
08 Juni 2021 - 23:06
Karlijn:
Wauw wat een mooie projecten allemaal weer!!
Leuk om weer mee te kunnen lezen en hopelijk kan ik het nog eens komem bekijken allemaal -
09 Juni 2021 - 10:38
Hedwig:
Hoi Margot, met veel plezier heb ik jouw mooie verhaal gelezen! Ik lees ook dat je weer thuis bent en je merkt dat het weer hier ook weer mooi is. De Oeverzwaluw heb ik al boven onze 'Oeverzwaluw zien vliegen.... groetjes Hedwig -
10 Juni 2021 - 11:31
Jan Paulussen:
Welkom thuis!? "Home is where the heart is" . Ligt bij jou wat moeilijk, denk ik. Door de jaren veel collateralen gevormd. Mooie foto's en zoals altijd weer mooi verhaal.
-
12 Juni 2021 - 19:58
Desiree:
Hey Margot,
Eindelijk gelezen! Prachtig geschreven en daarbij afgelopen week een mondelinge toelichting.
Wat een mooi doel in je leven! Ik leer er veel van.
Dikke knuffel
Desiree -
16 Juni 2021 - 08:34
Marijke:
Weer een mooi verhaal wat is het toch anders in afrika ! Fijn dat je er zo van geniet !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
