Busje komt nog steeds zo.

Ooit heb ik eens een verhaaltje geschreven over 'Busje komt zo', destijds een carnavalshit in Nederland. 13 jaar geleden.

Welnu, anno 2025 is er eigenlijk niets veranderd. De ritprijs is iets hoger, de kwaliteit van de bus iets beter, maar de busstations zijn hetzelfde gebleven.

Met je kostbare bagage, een gedoneerde laptop, telefoons, kadootjes, aangegroeide aankopen voor de school en zo kom je met een tuk-tuk aan op het busstation.

Een uitgebreid welkomscomité staat je op te wachten.

Een warm welkom, meestal is het ook bloedheet. Van verre zien ze natuurlijk de mzungu, de bleekscheet al aankomen.

En allemaal willen ze een graantje meepikken.

Er is een komen en gaan van tientallen ronkende, vieze rook achterlatende bussen naar alle delen van het land.

Dan lopen er honderden wandelende winkels rond met op hun hoofd gekookte eieren, water, koekjes, bananen en wat al niet meer.

En een leger kansloze werkeloze jongeren die alleen in de overleefstand staan. Schamel gekleed en een product zijn van het slechte onderwijs, grasshoppende vaders die nooit meer naar ze omkijken en een wanbeleid van de regering.

Natuurlijk wil je de snelst vertrekkende, grootste en mooiste bus naar Same voor de komende 3 uur. En dan, na wat onderhandelingen, je spullen ondertussen in de gaten houdend zit je er in! Het voelt als een overwinning. Hopelijk zit je bagage er ook in, daar moet je op vertrouwen.

Als de bus vol is vertrekt hij, dat kan even duren. Menig westerling zou zich opvreten, maar dit is het land van pole pole.

Langzaam rijden we de stad uit, Moshi en laten de Kilimanjaro, de drukte, de uitlaatgassen en het moskee- geroep achter ons.

We glijden voorbij äan een heel groen landschap. Vanwege de overvloedige regen van de laatste tijd staat de maïs heel hoog, groene bomen baobabs in bloei, kleurige bloemen.

Het land moet toch ruim voldoende voedsel op kunnen leveren voor de 60 miljoen inwoners zou je denken.

We hobbelen verder langs kleine dorpjes met golfplaten huisjes, open vuurtjes, volle waslijntjes, actieve vrouwen, lazy zittende mannen onder een grote boom, hangend op hun bromfiets.

Schoolgaande kinderen lopend langs de weg. Ja, we komen al dieper in Afrika.

Veel groentestalletjes met jullie raden het al, tomaten, tomaten, tomaten en uien.

De verkopers, altijd vrouwen, zitten van 's morgens tot 's avonds op een emmer te wachten op klanten.

Zo kansloos als iedereen hetzelfde verkoopt.

We rijden voort over de enige asfaltweg en aan de rechterkant ontplooit zich de Masaivlakte. Een steppe met veel accaciastruiken. We zien kuddes met koeien en geiten, voortgedreven door Masai, gekleed in paarsblauwe doeken, een stok, een Nokia en lopend op slippers gemaakt van autobanden.

We passeren zelfs een weekmarkt waar ze hun vee verhandelen en lekker bbq-en.

Aan de linkerkant doemen de Pare Mountains op, een lange bergketen, in feite uitlopers van de Kilimanjaro.

In de koloniale tijd hebben de Duitsers hier het Lutherse geloof gebracht, kerken en huizen gebouwd, van hoge kwaliteit dus en nog steeds bestaand.

Ook wij Nederlanders kwamen hier het Katholieke geloof brengen, getuige nog steeds de parochies en de kerkklokken uit Asten her en der. En natuurlijk onze eigen kerk in Kighare.

Als je vanaf de weg de bergketen ziet denk je hier woont niemand. En juist daar moet ik zijn!

Inmiddels rijden we Same binnen en weer staat er een heel welkomscomité te wachten.

Karibu tena!

Morgen zal ik na 5 dagen de eindbestemming bereiken diep in Afrika!

Habemus Papam! Iedereen is blij hier met de nieuwe Amerikaanse Paus, Leo XIV!

Margot