Dukas en piki-pikis

Een duka is een winkeltje. Zo'n echt Afrikaans winkeltje waar ze van alles, maar toch niet wat je eigenlijk nodig hebt hebben.

Een houten hutje zonder fundering, golfplaatje erop, houten deurtje met een piepklein hangslotje en een raamwerk van houten of ijzeren tralies.

Van 's morgens vroeg tot 's avonds heel laat als het al lang donker is zit de verkoper in dat hokje.

Vaak met bederfelijke waar als groenten en fruit, maar ook pennen, kammen, nootjes, waspoeder, alkohol van onder de toonbank, snoepjes, suiker, meel en wat al niet meer.

Er is geen duka die maar één ding verkoopt, behalve de slager die een half varken in zijn hut heeft hangen omringt door vliegen en war je dan een kilootje van kunt kopen.

Dagelijks maak ik wel een gang door onze winkelstraat om wat etenswaar te vergaren. Onze housegirl kookt wel, maar ik maak iedere dag de soep.

Dat winkelen is meer een sociaal gebeuren, want eerst moet er een praatje gemaakt worden, de dorpsroddels worden uitgewisseld en dan was wordt er gehandeld. Kwartjeswerk.

Het is een beetje als bij ons vroeger toen er nog geen supermarkten bestonden.

Ooit was ik in het tropenmuseum in Amsterdam waar ze zo'n winkelstraatje hadden nagebouwd, zo leuk vond ik dat toen al, was nog nooit in Afrika geweest.

Het begrip "winkel" moet je ruim zien, want als iemand rondloopt met een paar schoenen op het hoofd heeft hij een "shoeshop in the city".

Of iemand die met ondergoed rondsjouwd heeft een "lingeriewinkel", er is echter geen pashokje aanwezig..[e-1f61c]

Een piki-piki of boda-boda is een

brommertaxi. Op iedere straathoek zijn standplaatsen waar mannen opbrommers achterover geleund liggen. Wachtend op klanten. Er zijn vele malen meer piki-piki drivers dan klanten, dus de prijs is laag en hun verdiensten minimaal.

Ze gebruiken Chinese brommers die ze opleuken met veel lichtjes en muziek.

Onverantwoord hard scheuren ze door de dorpen waar geen maximum snelheid geldt en waar ook geen politie is.

Levensgevaarlijk voor de schoolgaande kinderen. Temeer omdat ze geen afstand kunnen inschatten en geen ruimtelijk inzicht hebben.

Rustig 2 à 3 mensen achterop of hele bankstellen, bedden, ver uitstekende frames, dode varkens, levende varkens en wat al niet meer.

Maar ik houd van die ritjes. Door de bergen, prachtige bosrijke stukken, langs de steengroeve, dan weer prachtige vergezichten over heuvelruggen. Naar de "Gamma" in Bombo of de markt in Ntenga.

Heerlijk haren in de wind, zonder helm natuurlijk, zon op je gezicht, nog een kindje tussenin om die ook het plezier te geven. Het kan allemaal in Afrika.

En onderweg passeer je dan tientallen winkeltjes, waar je deze keer niets hoeft te kopen, want je scheurt voorbij.

Inmiddels ben ik weer op de terugweg die tegenwoordig 3 dagen duurt. Maar dan heb ik ook wel alle vervoermiddelen gehad van tuk-tuk tot Dreamliner.

Het was een groot genot om de school zo te zien floreren! Alle kinderen kunnen luid en duidelijk voor de hele school spreken, dat leren ze bij de morningceremonie. En dan nog wel in het Engels!

Deze keer heb ik iedere dag wel les gegeven, zelfs op de lokale school. Tekenles, quizen, rekenen, excursietjes, we missen elkaar nu al.

God willing, snel weer terug.

Mungu akubariki.

Margot