Africa, the movie
Blijf op de hoogte en volg Margot
20 Juni 2018 | Tanzania, Gonja
Daar sta je dan ineens weer in de andere wereld! Vorige week besloten een bliksembezoek te brengen aan de Bananenrepubliek en hoppa, je zit weer in de film.
Zo'n mooie beelden, zo'n mooie kleuren en gezangen. En een hoog Eftelinggehalte, maar alles puur natuur.
Vanmorgen om half zeven begonnen met een huwelijksceremonie in de kerk. De bruidegom wilde eigenlijk geen heisa, de bruid wèl. Zij had een prachtig blauwe jurk aan en uren bij de kapper gezeten, hij had gewoon een t-shirt aan. Beiden universitair opgeleide docenten.
De trouwgelofte werd afgelegd, maar geen persoonlijk woordje.
Met wat belleblaas en oranje slingers hebben we de boel nog wat opgeleukt en laten we hopen dat samen nog lang en gelukkig leven.
Vervolgens naar de Dispensary, gevolgd door m'n kinderschare. Zij hebben nu vakantie en zijn op zoek naar aktie. De dokter is er vandaag niet, dus wij, "de staff" spelen vandaag voor dokter. Gewoon als in de film.
Als we visite lopen op de afdeling wordt het eerste slachtoffer met de bromfiets gebracht. Een oude man die niet kan lopen. De zieke zit altijd tussenin. Chauffeur voorop en achterop iemand die de zieke vasthoudt. Als je de kracht niet hebt om rechtop te zitten lig je er met die kuilen anders zo naast (en ben je verder van huis).
Even later komt er net als in de film een echt slachtoffer, helemaal onder het bloed, half bewusteloos. Tussenin op de bromfiets! Hij heeft een brommerongeval gehad. De wachtende jeugd zit eersteklas.
Wow, dit is een spannende film!
Ze krijgen een taak, moeten de rolstoel pakken. Voorzichtig rijden we het slachtoffer naar de mannenzaal. Als wij, de zusters, het bloed af gaan wassen staan ze met hun neuzen gedrukt tegen het raam van de mannenzaal. Om maar niets te hoeven missen.
Uiteindelijk blijkt de schade mee te vallen en zijn er geen frakturen, gelukkig!
Dan moet ik meekomen met de "ambulance" om op locatie een zieke op te halen. Onbereikbaar per auto, dus het laatste stuk te voet over steile bergpaadjes op en af. Dan zie ik beneden me, temidden van vier hutten buiten op een stoel een jongeman hangen, ondersteund door vier mannen. Hij is alvast buiten gezet, want "de dokter" komt.
Er staan zo'n 50 mensen omheen. Ik weet niet wat er van me verwacht wordt, maar een sprekende bloeddrukmeter maakt veel indruk. Het is net een film.
De jongen is 18 jaar, bekend met een hartgebrek en nu half bewusteloos, blijkbaar al enkele weken. Een zorgelijke toestand. Vies nat van de urine. Het is de bedoeling dat hij naar de dispensary wordt gebracht. Dus een paar sterke mannen sjouwen hem naar de auto. Er volgt een helse rit voor hem en zijn meereizende familie. Zeker twee personen konden hun maaginhoud écht niet binnenhouden..
Er was al een onomkeerbare hersenbeschadiging ontstaan, hij is enkel nog een kasplantje nu.. wat te doen? Het is aan moeder natuur..
Dan komen er 12 nieuwe leerlingverpleegkundigen uit Dar Es Salaam, de grote stad. Totaal onvoorbereid op de bergen. Géén dekens, géén matrassen, op de kale grond moeten ze slapen. Ze zijn hier niet flauw!
We ontvangen de zustertjes en twee broeders met een feestmaal in ons huis, bananensoep e.d., kunnen ze vast wennen.
De bungo flavour muziek gaat aan, de discoverlichting, de soda's komen op tafel, nog andere gasten verschijnen, ja, ja, heel gezellig in die koude bergen.
Een lichte kater voor hen de volgende dag na een nacht in het bushhouse!
En zo gaat de waargebeurde film maar door, iedere dag nieuwe avonturen. En ik geniet van de rol die ik hierin mag spelen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley