Bijzondere ontmoetingen.

Het uitzicht vanaf het dakterras in Moshi was fenomenaal de volgende ochtend. De Kilimanjaro in volle glorie met snow on top. Hoera, ik ben er weer!
Heerlijk om te reizen. Het is niet alleen ontvangen, nemen en leren op reis. Ook delen van kennis en uitwisselen van culturen en dat draagt vaak bij aan een positief contact. En van iedereen neem je weer een herinnering mee in je rugzak. Die zit al aardig vol kan ik vertellen. Het leuke van deze drie maanden is dat het eigenlijk een reis van drie maanden is, omdat je steeds weer nieuwe mensen ontmoet uit deze zo andere cultuur en ook vaak lokaal transport gebruikt als vervoer.
Vele ontmoetingen zijn natuurlijk oppervlakkige praatjes, waarbij “waarkomjevandaan” en “waargajenaartoe” veruit favoriet zijn als starter.

Nu heb ik in twee dagen al zoveel bijzondere ontmoetingen gehad, ik kan er een paar met jullie delen:
In Moshi kwam ik op de lokale overdekte markt een 78-jarige man tegen, goed engels sprekend. Hij had een winkeltje met houtproducten. Het blijft trouwens bijzonder dat de ouderen zo goed engels spreken, terwijl de jeugd door slecht ondewijs er niets van bakt. Hij was in 1960 getrouwd en 10 kinderen gekregen. Hij schaamde zich hier zo erg voor. Hij kon niet genoeg verdienen om ze allemaal naar school te laten gaan etc. In de tijdsgeest gezien.

Dan op de bus naar Same, met al mijn koffers en aangroeiende bagage van in Moshi gekochte spullen. Traditiegetrouw word ik daarmee geholpen door Niek, een NL die al 30 jaar in Tanania woont en Charles, mijn taxichauffeur die altijd trouw aan de luchthaven uren op me staat te wachten.

De prachtige landschappen glijden voorbij, steeds verder van de bewoonde wereld. Links de groene bergen, rechts de dorre Masaivlakte met kleine dorpjes van bouwvallige huisjes. Zodra de bus ergens stopt schieten jonge verkopertjes onder de ramen door met hun koopwaar.
Schoolkinderen, fietsers, waterdragers, alles beweegt zich langs de weg en het passeren gaat iedere keer nèt goed.Naast mij zit een ranger van Mukomazipark. Hij vertelt dat de olifantenpopulatie nu zo uitgebreid is dat ze shamba’s plattrappen en laatst zelfs een kind gedood hebben.

De zon gaat al onder als ik Same bereik. Met de waterdraagkar naar het hostel. Zo, final destination!
’S Avonds ontmoet ik Janie, ook verpleegkundige in ons ziekenhuis. Het blijft toch heel bijzonder om bekenden op een andere plek op de wereld te zien! Zij stelt het inmiddels bijzonder goed in S.D.H., is al goed ingeburgerd.
Een bijzondere ontmoeting ook met mijn Belgische buurvrouw. Ze is 12 jaar geleden getrouwd met een Masai en nog wel het opperhoofd. Ze spreekt geen Swahili. Woont in België, komt af en toe op vakantie hier. De Masaikrijger komt één keer per jaar naar België. Toch niet op die autobandslippers , stok en paarsrode doeken?
Ze is er van overtuigd dat ze de enige vrouw van hem is…
Vanavond gaat het echtpaar naar een traditionele Masaibruiloft en zal ze zich in traditionele kleding en sierraden hullen. Zie foto.

Even later ontmoet ik Irina Markova, een geboren Deense maar woont nu in Vermont, USA. Ze omhelst me helemaal want ze heeft in drie weken nog geen blanke gezien. Is een gepensioneerd kleuterjuf en sponsert een peuterklasje in Ishinde. En geeft er nu 6 weken les. Woont bij de locals. Toevallig ben ik daar vorig jaar met Marjorie geweest, fantastisch project. De juf haalt zelf de kinderen van thuis op en brengt ze ook weer terug.

Zij is samen met Noël Omary, een local, de aanstichter van het project. Ik ken hem al 5 jaar. Komt uit een groot gezin. Was als 6-jarig jongetje zo verbrand dat hij zou sterven. Met honing behandeld en zie, 20 jaar later hoe goed hij het doet. Is zelfs al in USA geweest! We hebben gezellig samen geluncht.

Weer even later kom ik Linda met haar man tegen, uit Zweden. Zij is verloskundige en werkte een aantal maanden in SDH, samen met haar dochter. Chantal heeft er veel avonturen mee beleefd. Nu wilde ze haar man eens rondleiden. Ze zou nu dolgraag nog een paar babietjes vangen en geloof me, er wordt aan de lopende band bevallen. Niet genoeg bedden, dus 2 moeders in één bed. Maar haar registratie voor Tanzania is verlopen, nu durft ze niet.

Want ik ben ook nog in het ziekenhuis geweest vandaag. Het ziet er best schoon en rustig uit, behalve de verloskunde dan. Een groot whiteboard bij de ingang met namen en telnrs van dienstdoenden. Twee rolstoelen geparkeerd, geen banden erop maar dat terzijde. Ik zie geen loslopende doodshoofdaapjes of kippen. Gesloten vuilnisbakken en aangeveegde paden. Buiten wat hard kindergeschreeuw geen geluiden.
Zr Féliciana, die onlangs in NL was probeert met verve de verloskunde te runnen. Ze moeten haar ongelofelijk gemist hebben! Ze loopt visite, brengt ondertussen een infuusje en maagsonde in bij een neonaatje. Gesluierd waadt zij over de afdeling om haar “zorgvragers” te dienen. God zegene haar!

Dit waren eigenlijk de eerste 2 dagen nog maar! Nog 88 te gaan! Wordt snel weer vervolgd!

Warme groeten, Margot.