40 jaar in de verpleging.

Het is vandaag 1 december 2018. Een historische dag.. Precies 40 jaar geleden namelijk begon ik met werken in het ziekenhuis, het Mariaziekenhuis. Na een periode van drie maanden op school verspreidde onze klas zich over de verschillende afdelingen. De saamhorigheid onder de klasgenoten was groot, temeer omdat wij nog intern zaten destijds in de verpleegstersflat.

Mijn stage begon op afdeling interne B, waar Zr van Etten nog een echte religieuze hoofdzuster was. Zij had een strenge blik. Zij was ons voorbeeld voor rust, regelmaat en reinheid. Zìj was degene die visite liep met de dokter en de ziektebeelden van de patiënten kende. Wij waren herkenbaar in een witte jurk, met een leerlingenspeld en gekleurde panties. Onze taak was de patiëntenzorg in al zijn facetten. Wassen op bed, bedden opmaken met zeiltje en steeklaken.(nog geen hoog-laagbedden en bedsteunen) en vooral de lakenrandjes aan de goede kant! Po’s en ijzeren sputumpotten afwassen. Grote doorligwonden op de billen ijsen en föhnen een paar keer per dag. Australisch tillen met z'n tweëen om ze rechtop te zetten. Temperaturen met kwikthermometers, 3 min per patiënt, van achteren, ja..

De sfeer was gezellig en om half elf was het voor iedereen koffiepauze in het keukentje, waar iedereen zo zijn sigaretje opstak en waar altijd taart was van tevreden patiënten. De geur van de versgeperste sinaasappels nog hing en de stoom uit de grote waterketels kwam.
Om de paar maanden was het wisselen van afdeling en om de zes weken ging je een week naar school.
De verloskunde was ook verplicht. Daar had je nog een babykamer, de babies lagen apart van de moeders. Dan deed je daar de deur open...oh, oh, wat een gekrijs. Maar daar wisten we als 19-jarigen best raad mee...ha ha..die babies lopen nu dus tegen de 40. Is vast allemaal goedgekomen! Voor en ná de borstvoeding werden ze gewogen en meer als 10cc te weinig gedronken moesten we bijgeven.

Het hele grote voordeel was dat je meteen geld verdiende. Ik weet nog dat dat in 1978 dus 1000 gulden per maand was en daar ging 110 gulden vanaf voor de flat. Eten deed je in de eetzaal, dus ook ontbijten, met z’n allen.

Dus al snel nam ik rijlessen en binnen de korste keren stond er een prachtige oranje/witte special edition, tweede handse 2CV voor de deur van de flat! Destijds gaven wij namen aan auto’s en in mooie zwarte letters schreef ik achterop “Flying Dutchman”. De vrijheid was ongekend met zo’n wagentje en in vrije dagen gingen we eropuit naar Antwerpen, de zee en zelfs Parijs! Als enige van mijn hockeyteam bezat ik een auto. Zo’n rijkdom!

Zoals ik vertelde de saamhorigheid was groot, we vierden wat er maar te vieren viel. Uit de nachtdienst gingen we met z’n allen borrelen, soms tot 12u…
Je leefde voor het ziekenhuis en je collega’s waren je vrienden.

De werkzaamheden breidden zich uit en als tweedejaars mocht je medicijnen delen, injecties geven en in de nachtdienst als tweede. Als derdejaars ging je alleen in de nachtdienst, dat was nog op sommige afdelingen. Ik kan me nog herinneren dat er dan altijd veel patiënten doodgingen, vooral op de hartlong afdeling. ’s Nachts sloop je letterlijk rond met een nachtlampje over de zespersoons kamers om te kijken of ze nog ademden. En bij het thermometerrondje van 6 uur werd je dan toch nog vaak verrast…

Je had een “OPO” boekje waarin alle handelingen en vaardigheden die je moest beheersen drie maal werden afgetekend. Schriftelijke examens op school.
Na 3,5 jaar was je A-verpleegkundige met al heel veel praktische ervaring. En een nieuwe speld pronkte op je uniform.
Je kon solliciteren naar een plaatsje op de afdeling van je voorkeur, veelal van je laatste stage. De meesten bleven jaren en jaren daar werken (en nog) en zijn zeer bedreven.
Zelf heb ik nog de IC opleiding gedaan, nodig voor het werken op de hartbewaking. Daarna kondigden de kinderen zich aan en 15 jaar later toen ze enigszins zelfstandig waren kon ik mijn passie voor reizen ook nog combineren met het werk als verpleegkundige op de internationale ambulance en in het vliegtuig, wat ik inmiddels ook al weer 14 jaar doe en heel erg van geniet.

Hoe anders is het nu na 40 jaar! Het ziekenhuis is “paperless”. Individueel communiceren wij met onze patiënten vanachter een computer. Geen taakgerichte, maar patiëntgerichte zorg. Geen afdelingshoofden en één hoofd verplegingsdienst, maar vele managers die zo vaak jobhoppen (en zoveel salaris en gouden handdrukken ontvangen) dat ik echt niet meer weet wie mijn bazen zijn.

Een groot gebrek aan verpleegkundigen op de werkvloer, wie wil er nu nog de verpleging in? Weekenden, nachten werken, de eerste 4 jaar geen geld verdienen (HBO-V), het gevoel dat ze van je profiteren.
Welnu, met 40 jaar ervaring zou mijn voorstel zijn: start die inservice opleiding weer, trainen on the job. Meteen kiezen voor A, B of Z verpleging. (Zelden dat een HBO-Ver nog een switch maakt). En allerbelangrijkst: laat ze meteen verdienen!

Voor mij nog 10 jaar te gaan in het ziekenhuis. Het zou heel fijn zijn als er dan verpleegkundigen zijn die het stokje overnemen. Liefst wat jaartjes eerder, voor ik achter een rollator patiëntenzorg moet doen.
Een paar managers minder, daar kun je heel wat leerlingen voor betalen. Zodat zij ook een leuke auto kunnen kopen i.p.v. moeder’s auto te lenen.

De flat is inmiddels afgebroken, de hoofdzusters zijn verdwenen, de statussen digitaal. De patiënten mogen ons geen bedankje meer geven voor de goede zorgen (door manager bedacht) maar zullen altijd blijven komen.

Nu ga ik in ieder geval een kleine feestje vieren! Met mijn Tanzaniaanse collegaatjes, die nog nooit gehoord hebben van patiëntgericht of van Epic, die geen auto hebben, veel lachen en alles met z’n allen taakgericht doen. Iedere patiënt heeft een schriftje waarin alles lekker met een pen opgeschreven wordt. En ik geniet met volle teugen om in schriftjes te schrijven, met z’n allen te poetsen, samen te zorgen voor rust , regelmaat en reinheid. Even weer 40 jaar terug in de tijd…

Heel veel warme groetjes uit Tanzania, ook hier lijkt Sinterklaas in de buurt te zijn en ik zie héél veel pietjes om me heen, tot snel,

Sister Magretti.