Voor de eerste keer in een auto.

Stel je voor. Je bent 10 jaar en hebt nog nooit in een auto gezeten. Nooit je dorp uit geweest. Nooit in een stad geweest. En dat gaat dan onverwachts gebeuren! Zeven kinderen werden uitverkoren om Mzungu naar het busstation te brengen in Same. Haar uitgeleidde te doen. Zij gaat weer terug naar het verre Europa.

's Morgens bij het krieken van de dag verzamelen zij zich in hun zondagse kleren. Échte schoenen moesten ze aanhebben, anders mochten ze niet mee. Waarschijnlijk hebben ze niet geslapen van de spanning voor de reis. Ze kunnen zich er nauwelijks een voorstelling van maken hoe de dag eruit zal zien.

Jullie begrijpen het, ík ben de Mzungu en die zeven kinderen komen uit Kighare. Eerst maar een ontbijt gegeven.
Dan zet de oude Landcruiser zich in beweging. Er worden gebeden gepreveld en kruistekens geslaan voor een goede reis. Gespannen zitten de kinderen op de twee banken achterin, dicht naast elkaar.

Toeterend en zwaaiend verlaten we het dorp, op naar avontuur.
Zowaar, we zien meteen dat er een koe geslacht wordt. Hij ligt op de grond. De keel is net doorgesneden met een bushknife en de emmer vult zich met bloed. Er staan mensen bovenop het dier om het rustig te houden, wat weldra zal gebeuren.
We vervolgen onze reis en lifters stappen in en uit, wat hier heel normaal is. Uiteraard mèt baggage, trossen bananen, zakken rijst etc.
De vergezichten zijn prachtig. Soms zo steil dat je van de berg denkt te vallen. We dalen en klimmen, waden door spontaan gevormde rivieren. Eigenlijk is er geen weg, maar voorgevormde karresporen met kuilen en veel stenen. Niet iedere maag kan dat verdragen en later bleek dat er toch drie kinderen hun maaginhoud uit het raam gespuugd hebben. Maar er wordt niet gezeurd, ze vinden het prachtig en genieten zichtbaar. Of ze nog een tabletje mogen? =pepermuntje?

Na de bergen bereiken we Kisiwani waar een grote markt gaande is. (Totale reis zo'n 65km). Vervolgens doorkruisen we Mukomazi Park, een national park,bekend om zijn fokprogramma voor de black rhyno.
En plots staat hij daar in de bosjes: een hele grote afrikaanse mannetjesolifant, een tembo!!! Met hele grote oren en hele lange, witte slachttanden! Helemaal geweldig, de hoofdjes hangen uit het raam. Dit hebben ze nog nooit gezien! Hij is best dichtbij en niet alleen!! In de struiken zien we nog moeder olifant en de kinderen. Voorzichtig rijden we er om heen. Spannend want de weg is smal. De kinderogen staan op scherp. Dit prachtig plaatje zullen ze niet gauw vergeten!

Na 2,5uur komen we aan in Same. We moeten nog even wat boodschappen doen. Ook even langs de steengroeve om bouwmateriaal te bestellen. Ik zie daar veel jonge kinderen stenen kapot slaan. Waarschijnlijk van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Oef, kinderarbeid. Ze kijken ook niet vrolijk.
We gaan even naar de grote kathedraal in Same kijken. Als aandenken krijgen ze allemaal een rozekrans. En als we de kathedraal van binnen bekijken willen ze even op die mooie rode stoel van de bisschop zitten, sssst, niet verder vertellen!

We rijden een stukje over de "Highway", de enige geasfalteerde weg van het land. Een nieuwe ervaring. Zoveel trucks, bussen en auto's, prachtig!
Dan gaan we lunchen in het Elephant Motel, bij velen van jullie bekend.
Uitgelaten stortten ze zich op het speeltuintje met draaimolentje, schommels, wippen etc. Ook nog nooit gezien en ervaren.
Plotseling ontdekken ze de aapjes die van boomtak naar boomtak slingeren en de aapjes ontdekken de kinderern. Tumbilies. Er volgt een blik van herkenning. Ze doen elkaar na en dagen elkaar uit en als één grote familie spelen ze samen! Ze zijn absoluut niet bang van elkaar.

Het is feest vandaag, ze krijgen een soda, chicken en chips, mogen met de handen eten zoals ze dat gewend zijn. Alles gaat op!
Natuurlijk nog wat kadootjes gekocht voor ze en een kadootje voor de moeder. Die is vast zelf nog nooit in de grote stad geweest!

Mzungu wordt uitbundig uitgezwaaid en vervolgt haar reis met de grote bus naar Moshi. Zo lief en vertederend bleven mijn lievelingen achter bij padre Emmanuel. Zo'n drie uur te gaan temidden van kippen onder m'n stoel, dozen, riekende Masai etc.

In één week weer zoveel mooie herinneringen gemaakt om te koesteren.
Vanavond vertrekt het vliegtuig naar Amsterdam. Wat zouden ze daar ook eens graag inzitten. Maar ja, dat is echt een brug te ver.
Morgenochtend sta ik weer op nederlandse bodem.

Één ding is zeker: you can leave Africa, but Africa will never leave you!!