Nieuw leven voor de oude schoolbankjes.

Het is zondagmorgen. In alle vroegte sta ik kozijnen te verven in de nieuwe school.

Adembenemend mooi is het uitzicht. Mijlenver kijk ik uit over bergruggen. Zandweggetjes kronkelen naar boven. Er is veel zuurstof in de lucht, afkomstig van de vele groene bomen, ook eucaliptussen.

Bushgeluiden brengen achtergrondmuziek, allerlei insekten en dieren ontwaken.

Gemengd met kerkklokkengelui zoals bij ons vroeger. De zon kruipt omhoog en verwarmd al lekker.

Mijn gedachten gaan terug naar hoe het allemaal begon.

Het ontdekken van het hoge aantal analfabeten bij het inschrijven in de ziekenpost.

Het bezoeken van zovele overbevolkte scholen waar niets geleerd wordt, alleen de aanwezigheid afgevinkt. Het starten drie jaar geleden van de kleuterklas om maar bij de basis te beginnen en creativiteit aan te leren, ook in denken. En hopen dat ze iets anders gaan doen dan tomaten verkopen op de markt.

Het transformeren van een "store" naar "class". De grote, niet te handelen aantallen kinderen die daar toen wilden spelen, ook na schooltijd. Bezweet en in dikke schooltruien bij 30C kwamen ze aanzetten om eens te kleuren, een autootje vast te houden of een pop. De bibliotheek van 150 boeken, genummerd en een leensysteem opgezet. Natuurlijk circuleren ze nu nog in de hutten.

De zovele meegesjouwde koffers, afgeladen op precies 23kg, vol met schoolspullen uit Nederland. Altijd een kunst om ze op het grote busstation in Moshi in dezelfde bus naar Same te krijgen.

Die altijd lachende gezichtjes op zovele vreugdevolle momenten. Wat dus leidde tot het leggen van de eerste steen, anderhalf jaar geleden, van deze Mount Karmel Pre- and Primairy School, English Medium.

De financiële uitdagingen werden groter. Maar met jullie hulp is het nu toch zover gekomen dat we met groep 3 kunnen starten in een splinternieuw allemachtig prachtig mooi schoolgebouw op de mooiste plek van de wereld, boven op een berg!!

Achttien bevoorrechte kinderen en ik ken ze allemaal door en door. Ze bloeien stuk voor stuk op als bloemen. Pauli voorop. Hij ontplooit zich als de rechterhand van de meester. Doet na school extra oefeningen en wil eigenlijk wel slapen in de klas vertelde hij, zo comfortabel voelt hij zich er.

In het begin waren er uitdagingen met twee nieuwe leerkrachten. Als een Godsgeschenk stuurde de bisschop een gezant, een ervaren leerkracht uit Kenya.

Hij ontpopt zich nu als hoofd van de school, 's morgens moeten ze in de rij staan, het volkslied zingen en naar de klas marcheren. Een beetje discipline is nooit weg.

Naast de twee bestaande juffen voor de kleuters kwam er een nieuwe meester voor groep 3. Een ervaren leerkracht, vader van maar liefst acht kinderen! Na twee weken spreken de leerlingen dus al commando's in het Engels:

sit, stay, take, trash etc. en kunnen ze zich introduceren in het Engels. Verbazingwekkend.

Ook de kleutergroepen floreren als nooit tevoren en groeien uit hun voegen.

Groep 1 met 37 kinderen, groep 2 met 32, totaal dus 78 kinderen op de school!

's Morgens komt er een pick-up truck uit het volgende dorp die maar liefst 23 kinderen uitlaadt en de nodige brommertaxi's.

Sinds deze week eet groep 3 in ons restaurant, waardoor ze nu ook middaglessen kunnen krijgen. En de hele school krijgt een bordje pap om 10u in de ochtend.

Zelf heb ik ook een paar dagen lesgegeven, alleen in noodgevallen, maar hoofdzakelijk is mijn taak moeder spelen over al die kinderen.

Over de bol aaien, opengevallen knieën behandelen, veel troosten, gezelligheid geven, hartjes uitdelen, schoenen leren strikken en altijd hebben ze bloemen voor me, avocado's of eieren. In ons eigen brabbeltaaltje communiceren we, nu met steeds meer Engels.

De school is nu officieel geopend en Pauli mocht het oranje lint doorknippen. Er werd gezongen en chocolade uitgedeeld. Rood-wit-blauwe vlaggen hangen in de klas.

De school van onze Nederlandse missionarissen gebouwd in de vijftiger jaren moest vorig jaar worden afgebroken. Het gebouw kon niet meer worden gered, maar heeft 70 jaar gestaan. Maar de sterke houten schoolbankjes met inktpotuitsparing hebben we gered. Ter ere aan hen die hun ziel en zaligheid in het Tanzaniaanse onderwijs hebben gelegd!

De kinderen hebben geholpen met schoonmaken en vernissen. Eigenlijk kun je zeggen dat we het werk voortzetten van onze Nederlandse mannen van 70 jaar geleden. Wat zouden ze trots zijn! De cirkel is rond!

De klas is ondertussen mooi blauw geverfd, de kleur van de sky! En onder een groot genot verf ik nu dus de houten raamkozijnen van onze eigen houtkap.

Ik weet precies waar de bomen stonden die gekapt zijn.

Een droom is werkelijkheid geworden, een steppingstone is gelegd.

Warme groeten en een kushandje van alle kinderen...

Margot.