Baba Skofu.

Half elf koffietijd. We hebben al een huwelijksceremonie achter de rug. Een volle kerk om 7u in de ochtend met veel gezang, gejoel, ringen, geen kussen, meer dan 100 kinderen en een huilende bruid.

Ze is weeskind en vond het zo erg dat haar ouders er niet bij konden zijn.. Temidden van al die mensen voelde ze zich alleen. Niet getreurd, weldra zal ze haar eigen kinderschare hebben.

Ik moet terugdenken aan de dag van gisteren. We waren uitgenodigd bij de bisschop in Same om onze school te presenteren. We kwamen niet alleen, met ons nòg 19 scholen. Maar wij waren de nieuwste, de jongste en de sprakelenste. Acht kinderen waren uitverkoren om mee te gaan. Op basis van hun cijfers, de vier beste jongens en de vier beste meisjes uit twee klassen.

Tevens de vorige dag benoemde "headmaster Simon". En wat hebben we genoten! Ze moesten er tiptop uitzien natuurlijk. Twee meisjes lieten urenlang de haren invlechten, een kleermaker moest nog supersnel een uniformpje maken, nieuwe sokken, nette schoenen en daar gingen we. Ik denk niet dat ze geslapen hebben die laatste nacht.

Drie hadden nog nooit in een auto gezeten, twee waren nog nooit het dorp uitgeweest. In onze prachtige ambulance (bijna 100.000km op de teller inmiddels), slingerend door de bergen de 70 km naar Same. Bij het eerste "huttendorp" vonden ze het al prachtig. Ze gingen liedjes zingen en keken hun ogen uit. Groter en groter werden die ogen toen we in Same aankwamen.

Bussen, trucks, een asfaltweg, tuktuks, winkels, anders uitziende mensen, jeetje, ze konden het niet bevatten en werden er stil van. Honderden geuniformeerde scholieren, meest van middelbare kostscholen zaten in een grote hal. Ook buiten, want de hal kon niet accomoderen.

Pontificaal liepen we ze allemaal voorbij, Mister Simon voorop. En we gingen helemaal vooraan zitten met onze kleine, dappere pupillen van 5, 6 en 7 jaar oud, zodat we het goed konden zien. Als een Zwarte Sinterklaas schreed Baba Skofu in levende lijve binnen, compleet met mijter en staf, gevolgd door zijn vele knechten. Wat waren ze onder de indruk, ze hadden alleen een foto van hem gezien. Maar al snel klapten, zongen en dansten ze mee. Apetrots ben ik op "onze kinderen".

Ik ken ze al zeker drie jaar, weet waar ze wonen, in wat voor omstandigheden en hoe arm ze zijn. Veel complimenten kregen ze van de mensen dat ze er zo mooi uitzagen. Ze groeiden zienderogen. We hebben daar nog een boom geplant met z'n allen en de lunch bestond uit rijst met bonen en vlees, een feestmaal.

Vier vriendinnetjes, oud klasgenootjes wonen nu op de nabijgelegen kostschool. Uiteraard gingen we ze bezoeken en hadden we kadootjes meegenomen voor hen. Ik schrok van hoe timide ze geworden waren in nog geen twee maanden tijd! Dat kostschoolgedril doet ze geen goed. Te jong, ook zij zijn slechts 5 en 6 jaar. Bijna huilend toen we vroegen of ze niet mee terugwilden..

Onze kids werden goed verwend met functionele kadootjes en kadootjes voor thuis. Leuk om te zien hoe ze verwondert door een supermarkt liepen, dat kennen ze helemaal niet. En allemaal een wit fabrieksbrood mee naar huis, dat kun je namelijk heel goed delen. Hard liepen ze op Marjorie af toen ze haar ontdekten.

We eindigden de dag in het Elephant Motel waar ze een heuse speeltuin hebben met een glijbaan, schommels en een trampoline. Het ging hun voorstellingvermogen te boven. En toen kwamen er ook nog échte aapjes meespelen, slingerend van tak naar tak boven hun hoofd. Te gek! Chipsies en soda's maakten het feest compleet. Een jongen vond het glas waaruit hij dronk zo mooi. Ja, thuis alleen plastic bekertjes.

En op de terugweg stak er nog een grote olifant voor de auto over, this is Africa. Het was al donker toen we thuiskwamen en ze weer afdaalden naar de hutten, met ongetwijfeld grote verhalen over Baba Skofu en wat al niet meer. Een dag om in te lijsten met een hele grote gouden rand!

Alaaf!!! Fijne Carnaval!!