De oude boekenkast.

Er zijn zoveel onderwerpen waar ik over zou kunnen schrijven. Het is hier een aaneenschakeling van zeer gevarieerde belevenissen en uitdagingen.

Over de paaskuikens gekocht voor de kleuterklas, die al fier rondlopen.

Over de kostscholen. De 'rijkelui' doen hun kinderen naar kostschool. Opgeborgen ver van de bewoonde wereld. Daar zitten ze alleen tussen leeftijdsgenoten. Als eenheidsworst in hetzelfde gladgestreken uniform. Haren afgeschoren. Overdag worden ze gedrild in de klassen met kopieeronderwijs. Stokslagen als ze het niet goed doen. 's Nachts in overvolle slaapzalen met stapelbedden. Op zaterdag kleren wassen en rondlummelen. Alleen in vakanties naar huis. Ze kennen de matron beter dan hun moeder. Vanaf 3 jaar mogen ze komen.

Hot news deze week, vanaf 1 juli mag er geen boardingschool/ kostschool meer zijn tot Standard 5, is ongeveer 10 jaar oud! Wat een goede beslissing van de regering! Jullie begrijpen dat het nieuwe aanmeldingen regent op onze school. Zolang ik leef gaat dat geen kostschool worden, hoewel me dat vaak gevraagd is. Ik lach nu wel in m'n vuistje natuurlijk!

Eveneens zou ik kunnen schrijven over de eerste steen die we deze week gelegd hebben voor deel 2 van de school. Samen met Emmanuel natuurlijk, wij zijn de 'founders'. Mooie, grote, zelfgebakken stenen die op het hoofd aangedragen worden door een vader, moeder en de kinderen. Met de hand wordt beton gedraaid. Groot voordeel is dat er helemaal geen herrie is op de bouw. Ook geen keiharde bouwradio, ze zingen met tijd en wijle prachtige liederen, de vijf bouwvakkers die hier voor maanden werk aan zullen hebben.

De fundering voorafgaand is ook een heel werk geweest, namelijk tegen de berghelling aangebouwd. Het uitzicht blijft daardoor verbluffend over al die bergruggen.

Ook zou ik kunnen schrijven over het inschrijven van de poli- patiënten iedere dag. Veel lol met allerlei 'zorgvragers', zoals dat bij ons heet tegenwoordig. Mooi aangekleedt komen ze van ver lopen of achterop een brommertaxi. Heel zachtjes zeggen ze hun naam, weten hun achternaam niet of hun leeftijd. Je ziet ze veranderen als blijkt dat ik tich niet bijt en een passende achternaam en leeftijd geef. Hakuna matata, geen zorgen.

Dan zijn de nieuwe toiletjes af. Hypermodern voor hier, uitgerust met een sproeier. Hagelwit gestuct en betegeld. Als klap op de vuurpijl een paradepaadje, een paadje van stenen die we met de kinderen uit de rivier gehaald hebben. Mooi rond door jarenlang dat langskomende water. Het is zo mooi geworden, naar mijn eigen ontwerp. Nu nog knaloranje afrikaantjes er langs.

Dan de veelvuldige stroomuitval, bijna iedere dag. Net als je de waterkoker aan wilt zetten om te ' douchen' of dat er ineens zwart water uit de kraan komt, omdat er te veel aarde meekomt doordat de waterleiding recht uit de rivier komt.

De vele kinderen waar ik een tweede moeder voor ben, die iedere dag komen spelen, eindeloos de poppen in bad doen en de serviesjes afwassen.

De jongens altijd voetballen in hun Tanzaniaanse schooluniformen tot ze letterlijk geen bal meer kunnen zien en altihd honger hebben. Vaak wonen ze bij een oma of een tante en niemand is bezorgd of ze voor het donker thuis zijn.

Maar eigenlijk wil ik schrijven over de nederlandse boekenkast die ik net ontdekt heb. Vol met boeken, achtergelaten door onze missionarissen die in de tachtiger jaren vertrokken zijn. Daarover dan maar de volgende keer...

Warme groetjes uit gezellig Afrika!

Margot.