Monkeys and Wildebeasts.

Kinderen, bananen, bergen, bomen, hutten, bushknives, piepkleine winkeltjes en een grote kerk. We zijn weer in het hart van de Bananenrepubliek aan het genieten. Iedereen zo blij elkaar te zien. Het leven bij de dag alsof het een soap is op tv en al die afleveringen aan elkaar geknoopt worden.

Je kijkt naar links klimmen kinderen hoog in een boom, je kijkt naar rechts komt er een bromfiets aan met drie kinderen achterop. Je kijkt vooruit en ziet de kok in zijn kookhutje, waar de rookpluimen onder het dak uitkomen omdat er geen schoorsteen is, met blikke pannen rommelen. Achter je hoor je groepen kinderen die in een afgesleten uniform naar de dorpsschool gaan. Vermengd met het geluid van de maalmachine die maïs tot maïsmeel maalt of Halleluja zingende nonnetjes in de kerk.

Doorspekt van akties is, het hier zeker geen rustoord.

Dan spring ik weer bij in de Dispensary waar het wel lijkt of ik een speciale hypertensie-poli heb! Dagelijks zeker een paar nieuwe cliënten met huizenhoge bloeddruk. Ze komen met hoofdpijn en visusklachten, dan weet je wel hoe laat het is. Onwetend allemaal over de kilo's zout die ze over het eten strooien, wat dat met een lichaam doet.

Het is 'examenweek' voor onze schoolkinderen. De hele maand juni is het vakantie. Het is mijn taak om ze wat afleiding te geven daarna. Dat doe ik graag natuurlijk. Tekenen, kleuren, knutselen of we gaan er op uit naar het dorp of de rivier.

Geloof niet dat zulke impulsieve akties in Nederland zouden kunnen.

Als dikke vrienden lopen ze dan gearmd, terwijl ze net nog elkaar een flinke duw gegeven hebben. Hakuna matata.

Soms zijn ze me echt te wild, klimmen ze overal op en over en zijn moeilijk te dresseren. Dan scheld ik ze uit voor monkeys en wildebeasts. Diep respect heb ik voor de leerkrachten!

Grappig komen ze om de hoek met zinnen als: "I am on leg"... (ik ben te voet) of

"This is very, very monkey". (Hij doet écht als een aap.)

Of "Speak English to madam!" tegen kleine kinderen.

"Sorry my friend" als er een kind zich pijn doet.

En geloof me, het is hartverwarmend als de hele school je toezingt bij de morningceremonie: "and we love, love, love Sister Margot.."

We hebben een beetje de lijnen uitgezet voor het komende half jaar. Standard 1 heeft maar liefst 8 'slowlearners' en Standard 2 heeft er 3. De dependance heeft 10 kinderen die extra stof moeten krijgen. Zeker 1/3 kan toch het schoolgeld van €12/maand niet opbrengen, maar we laten ze gewoon blijven.

Jullie zullen je afvragen, hoe zit dat nu met de Stichting (Mount Karmel Foundation)? Welnu, het is zo dat we al 11 maanden wachten op een bankrekening!! Veel excuses van de Rabobank, maar nog steeds niets!! Weldra hopen we toch echt dat het komt, dan mogen jullie allemaal doneren voor een betere toekomst voor deze lieve energieke kinderen in Afrika voor een betere toekomst en kun je echt het verschil maken!

Op zaterdagochtend ben ik nog uitgenodigd op de lokale basisschool. Speciaal was Standard 7 gekomen om met mij van gedachten te wisselen. Prachtig hadden ze het voorbereid in het engels, ook hier weer een speciaal lied. Een lokaal met verveloze muren, gaten in de grond en geen krijt voor het schoolbord. Maar er was een grenzeloze spirit in de klas dankzij een bevlogen leraar! Natuurlijk heb ik ze verteld over Nederland, maar ook gevraagd naar hun dromen en interesses. Ze te triggeren een mening te hebben en voor zichzelf op te komen. Goede vragen stelden ze en verassende antwoorden gaven ze. Ook deze kinderen zou je zo graag lesmaterialen willen geven. Ze hadden gewoon honger naar informatie.

En op zondag natuurlijk het feest van Pinksteren gevierd in de kerk. Alle monkeys and wildebeasts komen dan keurig aangekleedt en nestelen zich om me heen. Wetende dat mijn tasje vol zit met boekjes en vermaak voor de urenlange ceremonie. Ook daar weer op het podium toe te spreken met een pluim voor de kinderen, dit keer in het Swahili! Trouwens, twee tieners vielen flauw, hadden we mooi een verzetje. We maakten een mooie show met stretchers aan te dragen en buiten hadden we een ziekenboegje naast de "wierrookmakers" (Pauli en z'n knechten). Never a dull moment!

Inmiddels ben ik weer bijna thuis, zit in een 787 boven Afrika. Onze moeder wordt 90 jaar en dat gaan we vieren. Een prachtige terugreis met gisteren een vlucht rondom de Kilimanjaro boven het wolkendek naar Nairobi. Vervolgens daar wat highlights bezocht. Een stad met veel kansloze gelukszoekers, criminaliteit, zandpaden, overal de was die buiten te drogen hangt, stratenlang piepkleine winkeltjes en marktkraampjes. Geef mij maar de frisse lucht van de Bananenrepubliek met al die Monkeys and Wildebeasts!

Tutaonana!