Kindjes knuffelen.

Exorbitante vliegprijzen in juni-juli-augustus. Dat zou betekenen dat de "Kilimanjaro-lijn" voor mij helemaal stil ligt dan voor de komende drie maanden.

Lastminute was er nog een voordelige aanbieding, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Dus hup, maar één koffer mee deze keer en drie dagen later zit ik in het vliegtuig. Wel 10 uur moeten wachten voor de overstap in Nairobi, maar daarna getrakteerd op een mooi vluchtje langs de Kilimanjaro bij daglicht.

En na een volle twee dagen gereisd te hebben ben ik hier, boven in de Bananarepublic. Twee dagen ver, honderd jaar terug in de tijd.

Blij verrast, met uitgetrekte armen komen ze op me afgevlogen, mijn rakiki's. Zo blij elkaar weer te zien, het was twee maanden geleden. Maar het lijkt de dag van gisteren.

Trots laten ze hun nieuwe grotemensen tanden zien of melktanden die ze kwijt zijn. Zo leuk dat ze echt al wat engels spreken en elkaar corrigeren zelfs. Zo klein als ze zijn hebben ze toetsweek, de vierjarigen zelfs. Blij zijn ze al met een goed potlood, gum en puntenslijper .

Heel trots kunnen we zijn op deze kleine zelfstandigen die soms van heel ver naar school lopen over allerlei bergpaadjes. Het is regenseizoen en dan zijn ze echt heel glibberig. Over een week hebben ze grote vakantie, maar als ik vraag of ze dat fijn vinden gaan ze allemaal liever naar school.

Eigenlijk loopt alles op rolletjes, ook als ik er niet ben. De leerkrachten vangen elkaar op als er iemand uitvalt en het hoofd van de school, Mr Simon die in het dorp woont is geweldig. Hij heeft de halve klas voor rugzakkindjes zitten, maar zelfs die trekt hij mee omhoog. Het plan is om in de eerste vakantieweek de 'slowlearners' te laten komen voor extra onderwijs. Tsja, geen enkel kind gaat hier op vakantie.

Een nieuwe, oude Maria van de Kringloop mocht mee in de koffer. Ik heb haar opgepimpt en met wat tam-tam hebben we haar geïnstalleerd in ons 'kapelleke'. Het zijn de kleine dingen die het 'm doen hier.

En ondertussen krijgt ieder kind wat speciale aandacht, zo weinig hebben ze nodig voor een brede lach op hun gezicht met die mooie witte tanden. En als ze dan een videootje zien van zichzelf komen ze niet meer bij..

Vanmorgen hebben we een bezoekje gebracht aan onze extended class in het naburige dorp. Veertien kinderen in de auto meegenomen, veel plezier natuurlijk. Ook voor daar niets dan lof. Ruim een week zal ik hier maar zijn, dan weer ruim twee dagen terugreizen met een hele dag in Nairobi.

Maar het is zeker de moeite waard en het voelt als een groot kado, dat ik al die kindjes die ik zo goed ken mag knuffelen.

Veel liefs van Margot.