Het Dorpsschooltje

Lang geleden werd er hier in Banana Republic onderwijs gegeven op het erf van een hut onder de boomtak. Ongeregeld kwamen de kinderen samen en een teacher probeerde ze lezen en schrijven te leren met de weinige middelen die er waren. De kleutertjes schreven met hun vingertjes in het zand. Een schoolbord en soms wat krijtjes en luidkeels werd de teacher nagezegd.

Zo'n twee uurtjes per dag, meer zal het niet geweest zijn. Bushschooltjes waren het. En het onderwijssysteem, het nazeggen van de leraar, wat bij ons vroeger ook was, "parroteducation", papagaai-onderwijs.

Onze nederlandse missionarissen kwamen hier in de vijftiger jaren en bouwden stenen schooltjes, met een katholieke stempel. Er werd veel gebeden en onze paters gaven zelf les, veelal in het engels. Ze waren streng, maar rechtvaardig en het onderwijs kwam op een hoger nivo. De basisschoolleerlingen spraken zo goed engels dat de huidige 70+ generatie nog heel goed engels spreekt.

In 1962 werd Tanzania onafhankelijk. De nieuwe regering wilde alle scholen staatseigendom maken. Met veel pijn in het hart moeten onze missionarissen hun schooltjes opgegeven hebben. Terecht, want dit was de teloorgang van het onderwijs.

Er kwam een opleving onder President Nyerere die pleitte voor gratis onderwijs voor jong en oud. Iedereen moest kunnen lezen en schrijven. Dus gratis boeken, schriften, transport etc. Maar met het aftreden van deze president, rond 1990, kreeg educatie geen aandacht meer, evenals de infrastructuur en de gezondheidszorg.

We leven nu anno 2017. Er zitten 261 kinderen op ons dorpsschooltje. Mijn hart bloedt als ik de school bezoek. Buiten op het erf staan wat schoolbankjes en een schoolbord. Op de heenweg kom ik om 10u al de kleuters tegen. Naar huis gestuurd, geen leraar, geen lokaal en geen materiaal voor hen. Zonder begeleiding lopen ze langs de weg, 5 jaar oud.

Als we een kleuterdansje met ze maken, pakken ze het meteen op, vinden ze prachtig en ze zijn heel leergierig. Deze generatie is nog te redden.

Na een doos schriften en pennen afgegeven te hebben in de lerarenkamer kunnen we zo de klassen inlopen om wat posters op te hangen. De kinderen zijn aan het "overschrijfwerk" van het bord, zonder te weten wat ze opschrijven. De leraren blijven gewoon in de lerarenkamer zitten. De lokalen zijn in slechte staat van onderhoud, wel voldoende schoolbanken hier gelukkig. Per vier kinderen één boek. Ik lees voor uit het engels boek voor Standard 7, de oudste kinderen, ze snappen er werkelijk niets van. Bedroevend hun kennis en ik ben bang dat deze generatie al verloren is.

Veel vreugdevolle momenten beleven we met de "naschoolse opvang". Bezweet en met de tong op de schoenen komen ze aanrennen, wie het eerst bij Mzungu is. Namelijk de eerste tien krijgen "kleurles". Zij schrijven hun naam op het "inschrijfformulier" en dan zie je dat kinderen van 11 jaar niet fatsoenlijk hun voor-en achternaam schrijven! De letters nooit aangeleerd en ze moeten het aan vriendinnetje vragen.. Pole!
Breiles en puzzelles was echt veel te moelijk voor 10-11 jarigen en kleuren moeten ze zelfs nog leren op deze leeftijd. Vandaar back to basic.

De jongens gaan voetballen en de nieuwe goalpalen zijn geweldig!
Met de meisjes gaan we eerst buiten kleuterdansjes doen met kinderliedjes van Spotify. Prachtig vinden ze dit. Kabouter Plop en Waka Waka zijn favoriet.
Dan zijn ze helemaal blij als ze nog een pagina van een oude krant mee naar huis krijgen! Kunnen ze een schrift mee kaften. Om 18u als de kerkklokken luiden is het gedaan met de pret. De watchman komt met de zweep en jaagt ze allemaal naar huis, zo'n honderd.

Ook gaan we wel eens naar het dorp "shoppen". Pennen, schriften en één keer een glaasje limonade met koekjes. Tussendoor geef ik de slechts geklede een nieuw uniform. Broodmager zijn ze allemaal. Melk en vlees is luxe, bananenprutje, ugalu en maïspap zijn favoriet. Gekookt op een houtvuurtje in hutje. Ze drinken ongefilterd bergwater eten met de handen, mijn lieve bosnegertjes.

We moeten ons realiseren dat al wat onze nederlandse missionarissen hebben opgebouwd langzaamaan helemaal is afgebroken.
Rest hier nog een oud schoollokaal, indertijd een prachtig, stevig gebouw, bedoeld voor groep 5. De schoolbankjes uit die tijd staan er nog in.
Het idee is om dit grondig te renoveren en er een dorpshuis voor aktiviteiten, annex groep 1 van te maken. Er is nl. nergens plaats voor kinderaktiviteiten. En dan een privé-schooltje van de kerk. Dus de draad weer oppakken vanaf 1960, 57 jaar later....opdat de volgende generatie een betere toekomst zal kunnen krijgen. Wat vinden jullie?

Groeten van al die lieve kindertjes en Margot uit Banana Republic!