Dag 2017.
Blijf op de hoogte en volg Margot
21 December 2017 | Tanzania, Same
Als ik jullie berichten over dat verre, koude NL hoor wil ik alleen nog maar langer blijven. Het is zo'n 25-30gr hier, zeer aangenaam! Prachtige vergezichten, met een paar schapewolkjes. Alles groeit en bloeit, een tuin vol kleurige bloemen.
Maar de plicht roept. Loes en Noortje zijn al vertrokken. Ik ben de laatste Nederlander.
Heb trouwens nog een paar dagen heel leuk gezelschap gehad van Beatrice, een francaise uit Parijs. Ook zij waande zich in het aards paradijs, "le paradis".
Traditiegetrouw geef ik mijn kleren weg. Ik ga nog met een clubje nieuwe slippertjes voor hen kopen.
Een heel arm, ondervoed kindje breng ik naar de dokter voor een wormenkuur. 4jr, woont bij oma, wordt 's morgens het bos ingestuurd en mag 's avonds pas terugkomen.. blootvoets, één stel vieze kleren. zijn buikje is flink opgezet. Zijn vriendje van 6 jr bekommert zich om hem als een grote broer..en vraagt of hij alsjeblieft een autootje mag..
Een paar kinderen willen écht mee naar NL. Iedere avond geeft het zusje ze alvast engelse les. Please, please, smeken ze in hun 3x versleten kleren. Och jongens, veel te koud voor jullie daar! Ik kom gewoon snel weer terug!
Afscheid van dr Amini en de nursies, we hebben het zo gezellig samen en maken natuurlijk ook veel mee. Ali heeft trouwens een (engels) sprekende bloeddrukmeter bezorgd! Really high tech!
Nog een leuke afscheidsavond met extra lekker eten, zelfs rund én kip! (Ja, inderdaad, het verjaardagskado van gisteren)
Géén voorbereidingen voor Kerstmis hier. De 24e zetten ze wel een boom en 6 jan. breken ze hem af. Maar die commerciële gekte als wij die kennen mis je echt niet.
Alweer kan ik terugkijken op een geweldige maand met een aaneenschakeling van hoogtepunten. Zó fijn om een paar weken écht mee te mogen leven in deze zo andere cultuur, zo basic, zo met z'n allen, zo blij zijn met de kleine dingen, zó lief iedereen voor elkaar, het uitgebreide begroeten en het pole, pole leven. Hakuna Matata.
Ik moet weer terug naar the First World, de plicht roept.
De lieve kinderen, de dappere moeders, de mooie, kleurige gebeurtenissen, zij hebben een bijzondere plaats in mijn hart.
Binnenkort zal ik mijn eigen kleinkind mogen begroeten, een nieuwe fase breekt aan. En over een paar jaar kan ik hem of haar vertellen over het leven in donker Afrika, waar de kinderen nu ook hamertje tik doen, puzzelen, zaklopen, met duplo bouwen en met poppen en autootjes spelen. Met een plastic bootje op de rivier dobberen, touwspringen, voetballen, knippen en kleuren.
En ik hoop, ik hoop echt, dat ik dan ook kan vertellen dat die kinderen genoeg te eten hebben, twee stellen kleren, ondergoed en schoenen, een solarlamp om huiswerk te maken in het donker en een boekentas met boeken. Dat zij ook in iedere klas een leraar hebben die ze mooie leerzame dingen kan vertellen.
En dat er een ziekenhuisje is met een goed werkende operatiekamer, voldoende dokters en een mooie, sterke ambulance voor de deur..
En dat er, maar nu draaf ik te ver door, een geplaveide weg ligt in de bergen, of misschien een helicopterverbinding?
We blijven bidden, hopen en dromen.
Iedereen hele fijne feestdagen en een héél voorspoedig 2018!!
Maar de plicht roept. Loes en Noortje zijn al vertrokken. Ik ben de laatste Nederlander.
Heb trouwens nog een paar dagen heel leuk gezelschap gehad van Beatrice, een francaise uit Parijs. Ook zij waande zich in het aards paradijs, "le paradis".
Traditiegetrouw geef ik mijn kleren weg. Ik ga nog met een clubje nieuwe slippertjes voor hen kopen.
Een heel arm, ondervoed kindje breng ik naar de dokter voor een wormenkuur. 4jr, woont bij oma, wordt 's morgens het bos ingestuurd en mag 's avonds pas terugkomen.. blootvoets, één stel vieze kleren. zijn buikje is flink opgezet. Zijn vriendje van 6 jr bekommert zich om hem als een grote broer..en vraagt of hij alsjeblieft een autootje mag..
Een paar kinderen willen écht mee naar NL. Iedere avond geeft het zusje ze alvast engelse les. Please, please, smeken ze in hun 3x versleten kleren. Och jongens, veel te koud voor jullie daar! Ik kom gewoon snel weer terug!
Afscheid van dr Amini en de nursies, we hebben het zo gezellig samen en maken natuurlijk ook veel mee. Ali heeft trouwens een (engels) sprekende bloeddrukmeter bezorgd! Really high tech!
Nog een leuke afscheidsavond met extra lekker eten, zelfs rund én kip! (Ja, inderdaad, het verjaardagskado van gisteren)
Géén voorbereidingen voor Kerstmis hier. De 24e zetten ze wel een boom en 6 jan. breken ze hem af. Maar die commerciële gekte als wij die kennen mis je echt niet.
Alweer kan ik terugkijken op een geweldige maand met een aaneenschakeling van hoogtepunten. Zó fijn om een paar weken écht mee te mogen leven in deze zo andere cultuur, zo basic, zo met z'n allen, zo blij zijn met de kleine dingen, zó lief iedereen voor elkaar, het uitgebreide begroeten en het pole, pole leven. Hakuna Matata.
Ik moet weer terug naar the First World, de plicht roept.
De lieve kinderen, de dappere moeders, de mooie, kleurige gebeurtenissen, zij hebben een bijzondere plaats in mijn hart.
Binnenkort zal ik mijn eigen kleinkind mogen begroeten, een nieuwe fase breekt aan. En over een paar jaar kan ik hem of haar vertellen over het leven in donker Afrika, waar de kinderen nu ook hamertje tik doen, puzzelen, zaklopen, met duplo bouwen en met poppen en autootjes spelen. Met een plastic bootje op de rivier dobberen, touwspringen, voetballen, knippen en kleuren.
En ik hoop, ik hoop echt, dat ik dan ook kan vertellen dat die kinderen genoeg te eten hebben, twee stellen kleren, ondergoed en schoenen, een solarlamp om huiswerk te maken in het donker en een boekentas met boeken. Dat zij ook in iedere klas een leraar hebben die ze mooie leerzame dingen kan vertellen.
En dat er een ziekenhuisje is met een goed werkende operatiekamer, voldoende dokters en een mooie, sterke ambulance voor de deur..
En dat er, maar nu draaf ik te ver door, een geplaveide weg ligt in de bergen, of misschien een helicopterverbinding?
We blijven bidden, hopen en dromen.
Iedereen hele fijne feestdagen en een héél voorspoedig 2018!!
-
21 December 2017 - 22:14
Dick De Wolf:
Wat een prachtig verhaal.
Wens je een mooi 2018 en veel geluk en gezondheid.
Het ga je goed -
21 December 2017 - 22:31
Lianne Aarts:
Lieve Margot,
Dank je wel voor al je verslagen. Het was weer geweldig.
Het is fantastisch wat jij daar allemaal doet.
Ik wens je dan nu hele fijne feestdagen en een heel fijn 2018!!!
Lianne aarts. -
22 December 2017 - 09:59
Pierre :
Wat een mooi verslag is het toch weer Margot , ik moet door mijn tranen heen kijken terwijl ik dit tik , ik ben er door geroerd .
Jij kunt het zo mooi verwoorden ,, de blonde engel verlaat Africa weer .
Wij wensen jou hele fijne feestdagen , doch vooral een gezond en gezegend 2018 .!!
Een stevige knuffel van ons .
Pierre en Janneke . -
22 December 2017 - 15:23
Hedwig:
Hoi Margot,
Zéér ontroerend geschreven dit verhaal! Mooie ook die relativering die je erin weergeeft, kunnen wij nog wat van leren hier...
Mocht ik je niet meer zien hier in de straat, dan wens ik jou ook alvast fijne Feestdagen en een gezond en gelukkig 2018!!
Groetjes Hedwig -
22 December 2017 - 16:53
Frans Kuijsters:
Hallo Margot
Je schrijft ontroerend goed.
Wie weet komen je dromen nog eens uit.
Laat weten wanneer je oma wordt.
Een warm Kerstmis en een gezond en opwindend 2018 gewenst
Je oom Frans -
22 December 2017 - 17:36
Henny Oomen:
Hoi Margot, Weer een prachtig verhaal! zo gaat het in het leven als we alles hebben waarderen we het niet. Als ik mijn kleinkinderen heel soms vertel dat weij in de oorlog ook niets hadden, zelfs geen thee,koffie, gas een uur per dag, geen t.v.geen telefoon, een rookworst delen met 10 personen, etc.etc.dan geloven ze het niet maar hier was het net als in de derde wereld!!! daarom genieten we nu wel!
Prettige feestdagen! Tante Henny -
22 December 2017 - 23:20
Marijke:
Wat een mooi verhaal.
Jammer dat deze mensen niet zoveel hebben en dan loop je hier met Kerst inkopen te doen.
Het kan niet op veel te veel!
Wij zouden met de helft ook genoegn hebben maar helaas kunnen we het niet opsturen.
Ga genieten van je kleinkind spannende tijd!
En over een paar maanden ga je maar weer naar Tanzania met 4koffers.
Succes.
Marijke.
-
27 December 2017 - 17:52
Marjorie:
Hujambo Margot,
Je bent inmiddels alweer terug? Ik ben volop met de voorbereiding bezig. Inpakken, weer uitpakken en opnieuw inpakken. Wat is het moeilijk. Je wil zoveel meenemen, dus het wordt echt kiezen... Die kleurboeken of toch de puzzels of de autootjes? En nu ik jouw verhalen weer gelezen heb kan ik al helemaal niet meer kiezen. Maar ze zijn blij met alles en gelukkig hebben we nu ook Ali. Daar ga ik zeker gebruik van maken. Ik zal ervoor zorgen dat jou ziel daar voortleeft ook al ben je er een tijdje niet. Ik weet zeker als ik de naam Margot noem, dat iedereen gaat glunderen. Je bent een kanjer.
Tutaonana Marjorie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
