Korte regentijd

Heerlijk om ondergedompeld te zijn in deze zo andre cultuur. Lekker de dag op je laten afkomen.
Meestal ga ik 's morgens naar de Dispensary waar de eerste klanten al zitten te wachten. Ik begin alvast met de intakes. En als de dokter komt gaan we visite lopen. Het is weer een gevarieerd publiek. Gisteren kwam er een man aanlopen met op zijn rug een andere man met een per ongeluk half afgehakte voet! Ze waren in het bos aan het kappen in de regen. Patiënt was in shock, veel bloed verloren.
Onze dokter heeft twee uur gehecht, de voet zit er weer aan. Volgende dag weer leven in de patient en in de voet!
Een meisje met een verbrande arm, open vuur etc.

Maar vandaag gaan we een dagje uit. 3u rijden naar een zustercongregatie in Kirogwe, Tanga, alwaar 9 novices hun eeuwige gelofte af zullen leggen.

Het is prachtig weer, de auto zit vol met 12 afgevaardigden, allemaal mooi gekleed, ook een paar nonnen.

Ik mag voorin en zie een prachtige zonsopkomst, schitterende vergezichten, zoals het alleen hièr is: baobabbomen in bloei, de rode christmastrees in volle bloei, het gebergte, heel groen, sisalplantages, bananenbomen, palmbomen, kleine dorpjes met verveloze huisjes. En dan de altijd langs de weg lopende mensen en vooral schoolkinderen in uniform. Vaak een emmer water op het hoofd dragend. Soms karren voortdurend.
Ik zie ezels, koeien, geiten, allemaal over dezelfde weg lopend, nou ja, zandweggetje. Een enkele fiets.

We lachen veel in de auto, altijd zo gezellig met z'n allen.

Hartelijk worden we ontvangen bij de nonnen. We mogen eerst ontbijten.
In processie met veel muziek en gejoel gaan de novices naar de kerk. Een 3u lange dienst volgt met veel zang en dans, geleid door de bisschop. (Een zwarte Sinterklaas).
Ze krijgen een trouwring en zijn nu dus getrouwd met God. Er wordt ze op het hart gedrukt om nooit hoge hakken te dragen, nooit rode truien en nooit blauwe schoenen! ( haha, vandaag lekker rode trui en blauwe schoenen aangedaanwat een vrijheid!)

De congregatie bestaat uit 600 zusters, veelal in onderwijs of gezondheidszorg.
Er wordt uitgebreid gefeest en gegeten. De nonnen zijn door het dolle heen dat ze de rest van hun leven non mogen zijn!

We gaan de terugreis aanvaarden, want we willen voor het donker thuis zijn. En dan slaat het weer om. Het is de korte regentijd.
In de hemel hebben ze de kraan opengezet om de nieuwe nonnen te zegenen denk ik.
De zandweg verandert in een rivier en als je bergopwaarts gaat rijd je tegen de stroom in wat al wat slippartijen heeft opgeleverd.

Dan ligt er er plotseling een palmboom over de weg. Wat te doen? Er is geen andere weg. We moeten dit probleen teckelen. Hier en nu! Altijd een bushknife in de wagen en George, onze driver, begint er op los te hakken. Eerst de kokosnoten eraf, dan de palmbladeren. En na een kwartiertje kruipt hij weer, drijfnat, achter het stuur.
Tot de volgende uitdaging.

Een kolkende rivier komt van rechts, klotsend over een te smalle brug zonder afrastering.
En links een diepe afgrond. Pikdonker inmiddels. Ik zeg nee, dit moeten we niet doen! Maar ja, wat dan? 12 man in de auto, waarvan 8 biddende nonnen. Géén hotel, géén andere weg.
We vertrouwen op God en na een half uurtje wachtende motor voor de waterval gaan we het wagen.
Vol gas! En dan is het voorbij! We zijn aan de overkant! We leven allemaal nog! God was met ons..
Na 5u rijden zijn we weer veilig thuis...ik ga die berg nog maar één keer af...als ik naar huis ga. Nog maar één week te gaan..